نامه‌ای از بلخ - مختار وفایی

شام سال نو ۲۰۲۴، کلافه و خسته، بی برنامه و دلتنگ بودیم. پرده را کنار زدیم، بیرون سرد، تاریک و بارانی بود. گفتم، به هرحال ما باید برای دخترک ما شادمانی خلق کنیم. شب سال نو باید برای او خوش بگذرد، چون این حق او است. باهم رفتیم به شلوغ‌ترین میدان‌های شهر. خالی بودند، مانند شهر ارواح. به رستوران‌های بزرگ که شام‌ها جای سوزن انداختن نداشتند سر زدیم. سرد و ساکت و تاریک بودند. چند موتر و آدم در جاده‌ها راه می‌رفتند. شهر چراغانی بود، اما آدم‌ها نبودند. شاید دورترین و خشک‌ترین صحراها با حضور آدم‌ها قابل تحمل باشند، اما زیباترین شهرها، بدون آدم‌ها قابل تحمل نیستند. شب سال نو در سوئد همینطوری است. همه در خانه‌های خود اند و سال نو، فرصتی برای دیدن و دور همی است. شاید شب سال نو، برای آدم‌های تنها، یکی از طولانی‌ترین شب‌های سال باشد، چون از پشت پنجره‌ها می‌بینیم که در بسیاری از خانه‌ها سفره‌های بزرگ دورهمی پهن است و آدم‌ها با هیجان و دلگرمی حرف می‌زنند و بلند می‌خندند. بیشتر جاده‌ها را دور زدیم و در نهایت یک رستوران ترکی یافتیم که شلوغ و مزدحم بود. آنجا به جمع آدم‌هایی که با هیجان غذاهایی لذیذ ترکی م

  داوود سیاوش، اهل دانش و خرد بود. فرزندان روشن و دانا به جامعه تقدیم کرد و خانواده سیاوش در زمان کوتاه به یکی از شکوفاترین خانواده‌های افغانستان تبدیل شدند. درخشش بکتاش و یما را در رسانه و سیاست همه دیدیم. این خانواده نه شریک فساد و ثروت بودند و نه برای مردم دام خیانت پهن کردند، اما مانند هزاران خانواده دیگر، قربانی بازی خونین و جنون‌آمیز جنگ و صلح شدند. داوود سیاوش در دو سال و ده ماهی که از جان باختن پسرش می‌گذرد، ناآرام و بی‌قرار در مورد پسرش می‌نوشت. من وبلاگ سیاوش را به صورت پیوسته دنبال می‌کنم. او گاهی شعر می‌نوشت، گاهی مرثیه. گاهی خاطره می‌نوشت، گاهی گلایه. گاهی نامه می‌نوشت و گاهی از گریه‌های شبانگاهی برای پسرش. داوود سیاوش، پرونده ترور پسرش را به سازمان ملل و دادگاه لاهه کشاند، اما به زودی درک کرد که این سازمان‌ها نه برای عدالت، بلکه برای بازی‌های بزرگ در صحنه بین‌الملل هستند. او در یکی از آخرین مطالبی که در وبلاگ خود منتشر کرد، نوشت: در پیش بی دردان چرا فریاد بی حاصل کنم؟ خبر مرگ داوود سیاوش مرا بیشتر از انفجاری که یما سیاوش را بلعید، تکان داد. شاید دلیل آن شریک

  روایتی از مردان وفادار به افغانستان که در فراز و فرودهای ۴۰ سال گذشته، از گنجینه طلای باختر محافظت کردند گنجینه طلای باختر که به دلیل اهمیت تاریخی از آن به عنوان یکی از باارزش‌ترین گنجینه‌های‌ طلای جهان نامبرده می‌شود، آخرین بار در دی ماه ۱۳۹۹ در کاخ ریاست جمهوری افغانستان برای شمار محدودی از مقام‌های دولتی، رسانه‌ها و فعالان مدنی به نمایش گذاشته شد. این گنجینه حاوی ۴۸۵ اثر با ۲۱ هزار و ۱۴۵ قطعه از آرایه‌های طلا، نقره، فیروزه، عقیق و لاجورد است که وزن آن حدود شش کیلوگرم اعلام شده است. گروهی از باستان شناسان افغان و روس به سرپرستی باستان شناس معروف روس به نام ویکتور ایوانویچ سریانیدی،   این گنجینه را در سال ۱۳۵۷ از منطقه طلاتپه در شبرغان در شمال افغانستان کشف کردند. این گنجینه متعلق به دوره‌های کوشانیان و اشکانیان است و گفته شده است که مجموع گردن‌بندها، مدال‌ها، تاج‌ها و سکه‌های به دست آمده، متعلق به گورهای پنج زن و یک مرد است   که پیشینه آن به سده یکم پیش از میلاد تا قرن یکم میلادی می‌رسد. از زمانی که این گنجینه در شمال افغانستان کشف شد و به کابل منتقل شد، چگونگی نگهداری و مراق

نویسنده: مختار وفایی، ایندیپندنت فارسی یک روز آفتابی در ماه جوزای ۱۴۰۱ ،   در میان شلوغی ایستگاه خودروها، رجب و گل‌اندام با چهار کودک خود به‌آرامی روی صندلی‌های تاکسی نشستند تا پس از ۱۸ سال تعقیب و گریز، به جای امنی برسند، اما   پیش از آنکه خودرو راه بیفتد، افرادی مسلح   اطراف خودرو ظاهر شدند و به رجب دستور دادند   پیاده شود. گل‌اندام در وحشت عمیقی فرو رفت؛   چون می‌دانست که برادرانش به کمک طالبان   همچون سایه او و رجب را تعقیب می‌کنند. مردان مسلح که ماموران حوزه پنجم پلیس طالبان در شهر کابل بودند، کیسه   سیاهی روی   سر رجب کشیدند و گل‌اندام، کودکان و خاله کهنسال گل‌اندام را که قصد داشت با آنان به پاکستان برود، سوار خودرو نظامی کردند و با خود بردند. رجب و گل‌اندام زوجی از قوم هزاره و پشتون‌اند   که سال ۱۳۹۰   پس از پنج سال زندان و کشمکش در محاکم، موفق شدند با هم ازدواج کنند. رجب ۵۰ سال و گل‌ اندام ۳۸ سال دارد. هر دو اصالتا اهل   شهرستان دولت‌آباد در استان بلخ‌اند رجب و گل اندام   و از ۱۸ سال پیش که تصمیم گرفتند با هم ازدواج   کنند تاکنون همچنان   بی‌وقفه تحت تعقیب و تهدیدند   و بخش