نامه‌ای از بلخ - مختار وفایی

سرمقاله روزنامه‌ جامعه‌باز نویسنده: مختاروفایی کندز از مهم‌ترین و کلیدی‌ترین ولایات شمال و شمال‌شرق و از تأثیرگذارترین حوزه‌های کشور در بخش‌های اقتصادی، امنیتی و فرهنگی به شمار می‌رود. دیروز‌ مردم این ولایت شاهد هجوم بیش‌ از ۲۰۰۰ جنگجوی تا به دندان مسلح طالبان و گروه القاعده بر مرکز شهر کندز بودند که تا آخرین ساعات روز، دهشت‌افگنان موفق شدند ادارۀ بخش‌هایی از شهر را در دست گرفته و امکانات گستردۀ نظامی را به دست بیاورند. آنچه دیروز در کندز اتفاق افتاد، نمایشی بود که یک سال قبل برای آن برنامه‌ریزی شده بود. از بیشتر از یک سال بدین‌سو طالبان، گروه القاعده و تحریک اسلامی ازبیکستان در بخش‌‌های مهم‌ ولایت کندز لانه‌های امنی ایجاد کرده و مصروف سربازگیری، ایجاد جبهات مستحکم نظامی، برپایی مراکز آموزشی نظامی و تبلیغ و ترویج افکار دهشت‌افگنی در میان مردم بودند. ارگان‌های امنیتی و استخباراتی به خوبی از چگونگی و چرایی این برنامه‌ها اطلاع داشتند و مرتب به وزارت‌های داخله و دفاع ملی و ریاست امنیت ملی از اوضاع گزارش می‌دادند. نهادهای استخباراتی و مردم بارها به صورت مستند گفتند که طالبان‌، جبهۀ

مختار‌وفایی حوالی ساعت 11 قبل از ظهر امروز شنبه، شش مرد مسلح سوار بر دو موترسایکیل، 13 تن از مسافرانی را که از بلخاب عازم مزارشریف بودند، در ولسوالی زارع ولایت بلخ از موتر پایان کرده و در کنار جاده به رگبار بستند. این جنایت را طالبان با نشر اعلامیه‌یی در وب‌سایت رسمی شان محکوم کرده و مقامات محلی نیز نگفته اند که عامل آن کدام گروه و یا شخص می‌باشد. عکس از آرشیف این فاجعه در نوع خود طی سال‌های اخیر در ولایت بلخ کم سابقه است. منابع محلی در ولسوالی زارع به شرط ذکر نشدن نام‌های شان از داستانِ نهفته در پشت این جنایت با من سخن زدند. منابع این کشتار بی رحمانه را ناشی از عقده‌ی نهفته در یک جنایت دیگر دانسته و می‌گویند که حدود سه هفته قبل، دختری از مردمان بلوچ ولسوالی زارع ناپدید شده و یک هفته بعد جسدِ آن در حالی که معلوم بود بر وی تجاوز جنسی صورت گرفته توسط مردم محل یافت شده است. به نقل از این منابع، این جنایت هرچند تکان دهنده بود اما تاکنون عاملان آن شناسایی نشده اند. به باور این منابع، مردمان محل، چندتن از جوانان هزاره‌تبار ولسوالی زارع را عامل این جنایت می‌دانستند که هیچ‌گاه ثبوت

از دیروز تاحالا بحث‌های زیادی پیرامون این دو تن در صفحات فیسبوک خوانده ام. فرمانده جان‌محمد بحیث مشاور امور مجاهدین برای ریاست شورای اجراییه تعیین شده و زهرا موسوی هم عشقش کشیده و از بدنش عکسی روی صفحه اش گذاشته.برای من هیچ‌کدام تکان دهنده نبود. جان محمد یک تفنگ‌سالار است و کاری بجز از مشوره‌دهی در امور جهاد ندارد. بحث اصلی روی زهرا موسوی است که اکنون هراسی از فرخنده شدن خود و دیگران ندارد. او چندی قبل خود را در اروپا رسانید و اکنون در آن‌جا عک سی از بدن‌اش گرفته و روی صفحه‌اش گذاشته تا کار متفاوت و موثری برای پایان دادن به خشونت علیه زنان در کشور کرده باشد. حکم تقرری جان احمد و تصویر برهنه شدن زهرا موسوی من ایمانم با دیدنِ بدنِ برهنه‌ی زهرا نمی‌لرزد و مطمینم که دین هم با دیدنِ بدن‌های برهنه به خطر نمی‌افتد، اما بحث جای دیگری است. بحث این است که او خود را عضوی از فعالان جامعه مدنی در کشوری قلمداد می‌کرد که در آن همه‌چیز باید از سوراخ دین و مذهب بگذرد تا تحقق یابد. اکنون عده‌یی زیادی از ملاها و شهروندان کشور، آزادی بیان، دمکراسی، حقوق بشر و حقوق زن را جزیی از شوخی‌های کفار ب

مختار‌وفایی «حوالی ساعت یک و نیم شب یک‌شنبه، چهار بالگرد مربوط ارتش افغانستان، در منطقه‌ی مرز میان ولسوالی دند غوری و دهنه غوری دیده شده و دو بالگرد در منطقه‌ی قاضی کشته که تحت حاکمیت طالبان است نشست نموده و مردم منطقه دیده است که به طالبان مهمات و تسلیحات زیادی پایین کرده اند.» تصویر از آرشیف این دقیقاً حرفی است که جمعه خان یکتن از شاهدان عینی   از منطقه‌ی قاضی کشته در ولسوالی دندغوری ولایت بغلان، در مورد تسلیحات‌رسانی بالگردهای ارتش افغانستان به جبهات جنگ طالبان می‌گوید. او که خودش شاهد چرخیدن بالگردها در آسمان دندغوری بوده و نشست دو بالگرد نظامیان افغانستان را در منطقه‌ی طالب‌نشین شاهد بوده، می‌گوید که فردای همان شب، مردمان محل «قاضی کشته» و «قندهاری قشلاق» شاهد بودند که طالبان محموله‌های تسلیحات و مهمات نظامی را در قرارگاه شان جابجا می‌کردند. قاضی کشته نام کوهی است که طرف غرب شهر پلخمری و مربوط ولسوالی دهنه غوری می‌شود که در مرز میان ولسوالی‌های دهنه غوری و پلخمری موقعیت دارد. محلی که گفته   می‌شود بالگردهای ارتش به طالبان تسلیحات رسانیده اند نیز دقیقا در مرز میان ولسوالی

124 فیلم‌ساز جوان از چهار ولایت افغانستان   (هرات، بلخ، جوزجان و سمنگان) پیرامون صلح فیلم ساختند و فیلم‌های شان را نامزد جوایز دومین دور جشنواره‌ی فیلم‌های شصت ثانیه‌یی نمودند. این فیلم‌ها طی سه مرحله تحت   داوری کارشناسان فیلم   و سینما قرار گرفت و در نهایت بانویی از دیار مولانای بلخ، مقام نخست این جشنواره را از آنِ خود کرد. فرحناز یوسفی دانش‌آموخته‌ي رشته‌ی فیلم‌سازی از دانشگاه کابل با   فیلم شصت ثانیه‌یی تحت عنوان (رویا پری‌ها) توانست جوایز و تندیس بهترین فیلم ساز این دور جشنواره را به بلخ بیاورد. فیلم‌سازانی که در این جشنواره مقام‌های برتر را از آنِ خود کرده اند قرار ذیل اند: مقام نخست: فرحناز یوسفی از بلخ مقام دوم: احمد وحید امیدی از هرات مقام سوم: عمر فرهمند از بلخ مقام سوم: فرزاد صمیمی از هرات. ( قابل یاد آوری است که فیلم‌های عمرفرهمند از بلخ و فرزاد صمیمی از هرات، نمره‌های یک‌سان را از سوی داوران کسب کرده بودند که هر دو حایز مقام سوم شناخته شدند.) همچنان فیلمی از عبدالکریم اکبری، در جریان جشنِ پایانی جشنواره،   توسط رای بینندگان در جمع بهترین‌ها قرار گرفته

اجساد تیرباران شده توسط طالبان روی شانه‌های مردم یک‌روز پس از بازگشت ژنرال دوستم از فاریاب، 22 تن از نیروهای مسلح مردمی و سه ارباب محلی در آستانه بابا توسط طالبان تیرباران شده و اجسادشان به خاک سپرده شدند. ژنرال دوستم از نزدیک به یک ماه بدینسو در ولایت فاریاب حضور داشت و هدف‌اش تصفیه‌ی شمال از طالبان است. این چهره‌ی ضد طالبان صادقانه می‌جنگد، اما نبرد او در شمال، کار بنیادی برای ریشه‌کن کردن طالبان نیست و امنیت بعد از برگشت‌اش را برای مردم به دنبال ندارد . ژنرال دوستم به نا امن‌ترین قریه‌های فاریاب رفت، مردم را دلجویی دارد و طالبان را از فاریاب بیرون راند. طالبان با شنیدن صدای گام‌های ژنرال دوستم، مواضع شان رها کرده و در مناطق دورتر عقب نشینی کردند. تاکتیک هوشیارانه‌ی طالبان در فاریاب این بود که در هیچ موردی، در مقابل ژنرال دوستم لشکری کشی نکردند و رو در رو با نیروهای ژنرال نجنگیدند، چون می‌دانستند که به ضررشان است و تلف می‌شوند. حالا ژنرال دوستم از فاریاب بازگشت و راهی ولایت سرپل شد. یک‌روز پس از بازگشت ژنرال دوستم، فاجعه‌ی وحشتناکی خلق شد. طالبان 22 تن نیروی مسلح مردمی و س