نامه‌ای از بلخ - مختار وفایی

  22 سال دارد و زاده‌ی بلخ است. با وجود جوانی، صاحب‌امتیاز و مدیرمسوول یک هفته‌نامه و وب‌سایت خبری به نام «هویدا» است. خودش می‌گوید: «از چهار سال بدینسو با مطبوعات داخلی و خارجی کار می‌کنم. بیشتر، گزارش‌های تحقیقی در زمینه‌های فساد اداری، صلح، خشونت‌های خانوادگی و حقوق بشر می‌نویسم.»   به گزارش خبرنگار رسانه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در رسانه‌های ایران اصولا بیشترین موضوعی که از افغانستان برجسته می‌شود به جنگ، طالبان و مهاجرت مربوط است. ما کمتر درباره‌ی شرایط روزنامه‌نگاری و جامعه‌ی مطبوعاتی افغانستان چیزی می‌دانیم. از همین رو، با «مختار وفایی» - روزنامه‌نگار افغان - گفت‌وگویی غیرحضوری انجام شد. در این گفت‌وگو، او از تیراژهای 10هزار تایی روزنامه‌های افغانستان، مخاطبان کم روزنامه‌ها، وضعیت بد روزنامه‌نگاران، تاریخ روزنامه‌نگاری این کشور، رشد روزنامه‌نگاری در یک دهه‌ی اخیر، سندیکای روزنامه‌نگاری این کشور و آموزش روزنامه‌نگاری سخن گفت . در ایران کمتر درباره‌ی تکثر مطبوعات در افغانستان اطلاعاتی وجود دارد؛ در افغانستان چند روزنامه با چه تعداد صفحه و قیمتی فعالیت

با وجودی که افغانستان در گودالی از چالش‌های اجتماعی، ساختاری، فرهنگی، سیاسی و اداری غرق است، اما کاروان تکنولوژی و روند جهانی شدن، وسایل و ابزارهایی را در اختیار شهروندان این کشور قرار داده است، تا بتوانند کشورشان را با استفاده‌ی درست از آنان، در مسیر هموار و ترقی سوق دهند . آگاهی و روشن‌گری با استفاده از تکنولوژی، درسایه‌ی درک و دانایی، تغییرات ریشه‌دار اجتماعی و شکل‌گیری گروه‌های خودجوش روشن‌گر را بدنبال دارد . شبکه‌های اجتماعی و سایر صفحات انترنتی، می‌توانند به عنوان ابزارهای مفید و تاثیرگذار در روند آگاهی‌دهی و شکل‌دهی سازمان‌های روشن‌گر اجتماعی نقش ایفا نموده و باعث تغییرات ریشه‌یی در ساختار اجتماعی در سطوح مختلف گردد . ما به عنوان نسلی که خواهان تغییر و براندازی سنت‌های آزاردهنده و ذهنیت‌های واپس‌گرا هستیم، با استفاده‌ی عقلانی از ابزارهای روز، علیه تاریکی و نابرابری می‌ایستیم . ما وقتی می‌توانیم تاثیرگذار باشیم که هر کدام ما یک رسانه باشیم ! ............................... تصاویر از جریان برنامه‌ی چهار روزه‌ی « آموزش وبلاگ‌سازی و وبلاگ‌نویسی» در شهر مزارشریف، ک

مختار وفایی هم‌گرایی، هم‌پذیری و هم‌دلی از نخستین و اساسی‌ترین نیازهای بشر برای زیست جمعی مسالمت‌آمیز و رفتن بسوی یک جامعه‌ی متعالی است. چیزی که می‌تواند این مقوله‌ها را به واقعیت‌های عینی جامعه مبدل کند، مشترکات روحی، زبانی، جغرافیایی، دینی و سایر مشترکاتی است که از سرمایه‌های معنوی یک جامعه بوده و در شکل‌گیری و ارتباط باهمی میان مردم نقش مهم‌تری دارند.از روح مشترک می‌توان به عنوان مهم‌ترین و حیاتی‌ترین ارزش‌های که می‌تواند زیست باهمی و مسالمت‌آمیز را   میان انسان‌ها رقم بزند نام‌برد. هرچند تاریخ بشر در کُل با ارتکاب جنایات و هم‌دیگر کُشی رقم خورده است، اما جامعه‌ی چندصدایی افغانستان به دلیل فقدان روح مشترک، وحشتناک‌ترین و جنون‌آمیزترین شیوه‌های هم‌نوع‌کُشی و انسان‌کُشی را تاهنوز مشاهده کرده است. تمام زمینه‌های که باعث بوجود آمدنِ روح و حس مشترک میانِ انسان‌ها می‌شود، در جغرافیایی بنام افغانستان نیز وجود دارد، اما آنچه ام‌روز به راحتی مشاهده می‌شود و فقدان آن هرج و مرج را دامن زده و باعث تیزشدنِ تیغ‌ نفاق و بی‌باوری در اجتماع شده است، مرگ ارواح مشترک در این جامعه‌ می‌ب

به پندار من، یکی از اشتباهات کشورهای جهان سوم و بخصوص حوزه خاورمیانه، این است که، هیچ‌گاه این کشورها از تجربیات هم‌دیگر در موارد مهم و سرنوشت‌ساز درس عبرت نگرفته اند . باوجودی که در برخی موارد نظام‌های سیاسی، نوع حکومت‌داری، باورها و فرهنگ‌های گوناگون در این کشورها حاکم اند، اما می‌شود از تجربیات سیاسی و راه رفته‌ی هم‌دیگر درس عبرت گرفت . ایران یکی از همسایه‌های نزدیک (از هرلحاظ) به افغانستان است؛ جدا از برخوردهای سیاسی میان این دو کشور؛ می‌توان از تجربه‌ی ملت ایران در انتخابات و تعیین سرنوشت آن‌ها بدست خودشان درس گرفت . تحریم انتخابات و افتادن ایران بدست احمدی‌نژاد، یکی از تجربه‌های ملت اصلاح‌طلب ایران بود که در مدت حاکیمیت این آقا، بدون شک ایرانیان هزینه‌های گزافی در قبال این اشتباه شان پرداختند . حضور میلیونی ایرانیان در   انتخابات اخیر در پای صندوق‌های رای‌دهی، توانست راه را برای ادامه‌ی احمدی‌نژادی‌ها بسته و اشتباه گذشته را تاحدی جبران کنند . ما هم در دو دور گذشته، خام بودیم و برسمِ قبیله حکومت را به یک برادر ناراضی سپردیم، که حاصل اش از دست رفتنِ فرصت‌های طلایی و