نامه‌ای از بلخ - مختار وفایی

یک گروهک تروریستی وابسته به آی.اس. آی، شبکه استخباراتی پاکستان،بنام «فدائیان» بتازگی وارد ولایت فاریاب شده در ولسوالی قیصار این ولایت جابجا شده است . این گروهک که توسط جنگجویان پاکستانی رهبری می‌شود، در آغاز بامداد امروز در قریه‌ی چهل‌گزی ولسوالی قیصار با لشکریان طالبان محلی درگیر شده و تلفات زیادی بر دو طرف جنگ وارد شده است . منابع امنیتی می‌گویند که گروهک تروریستی فدائیان که شامل نزدیک به شصت جنگجوی پاکستانی و افغانی می‌شود، بطور کمکی در صفوف جنگجویان طالب برای عملیات خیبر از پاکستان آمده بودند که قبل از آغاز عملیات بجان هم افتادند . دلیل درگیری میان این گروه‌ها، وارد شدنِ اتهاماتی مبنی بر ناکامی و سرپیچی طالبان محلی فاریاب از دستورات اسلام و آرمان‌های امارت اسلامی از سوی گروهک فدائیان دانسته شده است . سران گروهک فدائیان، مولوی صلاح‌الدین والی نام نهاد طالبان و سایر فرماندهان وی را، متهم به معامله با حکومت افغانستان کرده و آنان را «گمراهان» خوانده اند .

مشارکت سیاسی از مولفه‌های مهمی است که دمُکراسی با آن معنی پیدا می‌کند.از پیش‌شرط‌های یک نظام مردم‌سالار این است که شهروندان آن با درک و پذیرش فضیلت و مسوولیت شهروندی، در پروسه‌های ملی و سیاسی کشورشان سهم فعالانه داشته و با مشارکت در نظام سیاسی کشور، سنگ‌بناهای آن نظام را مستحکم‌تر سازند . فقدان مشارکت در نظام سیاسی کشور، مرگ دمُکراسی و مردم‌سالاری است. در افغانستان که جامعه‌ی مدنی هنوز شکل نگرفته و جامعه‌ی توده‌یی نقش تعیین کننده در سرنوشت ما دارد، مشارکت سیاسی از کاستی‌های زیادی در نظام نوپای حاکم که ادعای تمثیل دمُکراسی را دارد رنج می‌برد . در گفتمانی که دیروز با حضور نخبگان بلخ برگزار کردیم، در مورد اهمیت مشارکت سیاسی در یک نظام مردم‌سالار و چالش‌ها و سدهایی که مانع حضور گسترده‌ی جوانان در سطوح مدیریتی و ساختارهای سیاسی کشور می‌شود صحبت کردیم . در این گفتمان بیست تن از نخبگانِ دانش و خرد، از مراجع علمی و دانشگاهی بلخ، گزینش و دعوت شده بودند که با شناسایی چالش‌ها و فرصت‌ها، راه‌کاری را طرح کردیم که جهتِ گسترش حضور جوانان در ساختارها و پروسه‌های سیاسی کشور، آن‌را با ن

این‌جا گویا عروسی در جریان بوده و نزدیک به 300 تن از مردم محل، برای بَهم رسیدنِ دو عاشق دهاتی جشنی برپا کرده بودند که شانه‌های کوه در برابر معصومیت آنان لغزید و همه را بلعید ... این یک حادثه‌ی طبیعی است و هیچ ربطی به ریش و پشم ملایی که بر دختر 10 ساله تجاوز می‌کند و بروت قوماندانی که آدم می‌کشد ندارد . یک عضو احمق پارلمان افغانستان، این حادثه را ناشی از گناهان مردم این منطقه دانسته و دیگری قهر و غضب خداوند در جواب بی‌نمازی مردم . آخر احمق‌های بی‌شعور! خداوندی که شما آن‌را می‌پرستید، آنقدر ضعیف و بیچاره است که زور اش در شانه‌های لرزان یک کوه نهفته باشد و آن‌را بر سرِ مردمی به این بی‌گناهی بریزد!؟

43 سال دارد و تنها زندگی می‌کند. از گذشته‌هایش می‌گوید   و از آرزوهای که برباد رفته است. پدرش از بزرگان و زمین‌داران زادگاه اش بوده و مُلک و مالِ فراوانی داشته است. جنگ‌ها، برادرکُشی‌ها و فتواهای جهادگران طی چند دهه‌ی گذشته، زندگی و روزگاراش را تلخ کرده و هست و بود شان را به فنا سپرده است. او سال‌هاست خانه اش در شانه اش، از این شهر به آن شهر و از این دِه به آن دِه سرگردان است. زندگی اش به بُقچه‌یی خلاصه می‌شود که پر از آهن و ابزار مورد نیاز یک کارگر است. از 43 سال زندگی اش، هرچه می‌پالد، روزی را عنوان «روز خوب» نمی‌یابد. می‌گوید همیشه و همه‌جا رنج دیده است. در ایران و پاکستان مهاجرت کرده و تیرباران شدنِ نزدیکان اش را « باهمین چشم‌های گناه‌گار» اش دیده است. کم حرف می‌زند و با نگاهی به درخت‌های باغچه، اندوه ناداری، تنهایی و در ظلمت زیستن را می‌کشد...بعد می‌گوید: «چقه خوب اس که آدم ثروت داشته باشه و راحت زندگی کنه، آسودگی بسیار خوبه، مَچم که مردم اوغانستان روی آسودگی خات دید یا نه؟...» نام اش محمدیونس است و   در آق‌کُپرک بلخ زاده شده و تاهنوز که بیش از 43 سال دارد ع

برادرم را با چنکگ‌ِ ماهی‌گیری به رودخانه فرستاده، خواهرم شیر و آرد و شکر را آماده کرده و خودش در اجاق و تنور آتش افروخته تا غذاهای دل‌خواه پسر اش که هیچ‌گاه بویی از «مهربانی و بزرگی مادر» نبرده است را بپزد.   دیروز دفتر و سرگرم کار بودم، بیش از پنج‌بار زنگ زد، حوصله نداشتم جواب بدهم...شب دوباره زنگ زد...همین که صدایم را شنید، گفت: الهی شکر که خوب استی، نگرانت بودم، روز هرچه زنگ زدم جواب ندادی، گفتم اتفاقی برایت نیافتاده باشد، امام ضامن پشت و پناهت باشه بچی«پسرِ» گُلم! من با همان لهجه‌ی احمقانه و مردانه ام،   گفتم: خوب..مصروف بودم، دفتر سرِ کار بودم...خوب استم نگران نباش...گفت: امروز غذاهایی دل‌خواهت را برایت پختم، فردا صبح زود می‌فرستم، نوش جان کن! امروز صبح زود، راننده‌ی برایم بقچه‌ی تحویل داد و گفت: این‌را از قریه برایت فرستاده... شیربرنج، ماهی، بولانی، فتیر...دست‌پخت‌هایی مادرم؛ فرشته‌یی که یک عمر، خودش خشم و خاک طبیعت شولگره را چشید و برای من، خواهر و برادرانم شیرین‌ترین آرزوهای جهان را پخت. دستان چروکیده ات را می‌بوسم مادر!