پایانِ پیروزمندانهی امشب و خاطرهی از مروارید اقیانوس آرام
سه ماه قبل، برای تفریح یک هفتهیی سریلانکا رفتم. نخستین سفرم به این کشور بود که طی هفت روز سیر و سفر به شهرها و سواحل آن، با جاذبههای طبیعی، فرهنگ غنی و مردمان خوب آن سرزمین آشنا شدم. سریلانکا جزیره کوچکی است به شکل یک قطره آب در جنوب هندوستان و احاطه شده با اقیانوس هند که از قدیمالایام به دلیل داشتن سنگهای قیمتی معروف بوده است ولی امروزه در همه جای دنیا این کشور را نه به خاطر سنگهای قیمتی آن بلکه با چای معروف سیلان میشناسند. سریلانکا را مروارید اقیانوس آرام و یا مروارید اقیانوس هند نیز میگویند. جمعیت این کشور 21.1 میلیون نفر است و آب و هوای آن به دلیل نزدیکی آن به خط استوا و شکل جزیرهایی و احاطه شدن توسط اقیانوس هند از همه طرف استوایی است. نظام این کشور، «جمهوری سوسیالیستی دموکراتیک» است و از نظم عمومی خوبی برخوردار است. طی چهار و نیم ساعت پرواز از میدان هوایی دبی به میدان هوایی کولومبو پایتخت سریلانکا، کتاب قلعه حیوانات از جرج اورول را خواندم و فیلم دیدم. همین که هواپیما به میدان هوایی کولومبو به زمین نشست، تلاش کردم برایم رفیق جستجو کنم. به جوانی که داشت