مقدمه و ویرایش: اسماعیل درمان، ماستر روانشناسی بالینی و مشاوره
شمایی که این سطور را میخوانید در یکی از گروههای زیر قرار میگیرید:
– مجردها
– نامزدها
– متاهلها
فرق نمیکند زن
باشید یا مرد. اگر در گروه اول باشید، شاید از دوستانی که حالا نامزد شده
اند یا ازدواج کرده اند گاهی شکایت کرده اید که چرا “مثل گذشته از ما خبر
نمیگیری؟” یا “با ما چکر نمیزنی” یا ” نامهربان شدی و ما را فراموش
کردی” و…
اگر در گروه دوم و سوم بوده اید شاید این شکایت را از دوستان مجرد خود حداقل یکبار شنیده اید.
چرا اینطور است؟ چرا
بعد از نامزدی یا ازدواج دوستان دیگر دست به شکایت میزنند و از اینکه وقت
بیشتری را با آنها سپری نمیکنید، ناراضی و گلهمند اند؟
احساس شان
بجاست. آنها شما را دوست دارند و از همصحبتی با شما لذت میبرند. ولی آیا
انتظار شان نیز صد فیصد بجاست؟ این نکته جای تأمل دارد.
بسیار طبیعی است
وقتی فردی وارد یک رابطهای بسیار صمیمی از نوع نامزدی و ازدواج میشود
باید وقت بیشتری را با همسر خود بگذراند، در تقسیم اوقات خود تغییراتی
ایجاد کند، به مسوولیتهای همسرداری رسیدگی کند، و بعد که صاحب فرزند شد
این تقسیم اوقات حتا پیچیدهتر و سنگینتر میشود.
این البته بدین معنا
نیست که شخص نباید به دوستان خود توجه کند. آنچه منظور است این است که از
دست دادن یک یا دو دوست نزدیک از جمع دوستان بعد از بیرون شدن از حالت
تجرد و پیوستن به جمع متاهلین یک امر طبیعی است و گزارش تحقیقی را که حالا
میخوانید نیز به همین موضوع پرداخته است.
بهتر است خوشبین
باشیم که محبت و علاقهی ما به دوستان دیگر کم نمیشود، ولی بنابر این
گفتهی مشهور که مبتنی بر تجربهی هزاران سالهی ما انسانهاست، در
صورتیکه وقت کمتر داشته باشیم، توجه ما کمتر میشود و در نتیجه دیدارها
کمتر میشوند و در نتیجه به تدریج: از دل برود هر آنکه از دیده برفت!
پژوهشگران میگویند نتیجه یک تحقیق علمی نشان داده است که انسان، با عاشق شدن، دو دوست نزدیکش را از دست میدهد.
دانشمندان در تحقیقی در مورد رابطه عاشقانه و دوستان صمیمی
دریافتند که با آغاز یک رابطه عاشقانه از تعداد دوستان صمیمی افراد کاسته
میشود.
بعد انجام بررسیها، متوجه شدند که تعداد دوستان صمیمی
افراد، که پیش از عاشق شدن پنج نفر است، با ورود معشوق به زندگی، دو نفر
کمتر شده است.
رابین دانبار، استاد در رشته مردم شناسی تکاملی در دانشگاه
آکسفورد میگوید: “کسانی که یک رابطه عاشقانه دارند، به جای آنکه به طور
متوسط پنج دوست نزدیک داشته باشند، تنها چهار دوست دارند.”
او می افزاید: “با توجه به اینکه یکی از این چهار نفر هم، همان معشوق است، با این حساب هر کس با عاشق شدن دو نفر را از دست میدهد.”
این تحقیق، که همین اواخر برای انتشار آماده شده است، در فستیوال علوم بریتانیا در دانشگاه استون عرضه شد.
گروهی که پروفسور دانبار آنرا هدایت میکند، درباره شبکههای اجتماعی
تحقیق میکند و اینکه چطور ما تعداد و ترکیب دوستان در شبکههای اجتماعی
را کنترل میکنیم.
پروفسور دانبار، پیشتر نشان داده بود که بیشترین تعداد دوستی
که هر کس به طور واقعی میتواند داشته باشد ۱۵۰ نفر است. به عنوان مثال
تعداد دوستان افراد در شبکههای اجتماعی مجازی، مثل فیس بوک، بین ۱۲۰ تا
۱۳۰ نفر است. این عدد برای دوستان صمیمی کمتر میشود و به چهار تا شش نفر
میرسد.
این افراد کسانی هستند که در هفته حداقل یک بار با آنها
دیدار میکنیم و وقتی که بحرانی شخصی برایمان پیش میآید به سراغ آنها
میرویم. لایه بعدی کسانی هستند که ماهی یک بار آنها را ملاقات میکنیم.
این گروه که “گروه همفکر” نامیده میشود، شامل کسانی است، که مثلاً مرگ
آنها ما را ناراحت و دلتنگ میکند.
این گروه محقق در تازهترین تحقیق خود، روابط اجتماعی ۵۴۰
نفر که سن شان بالای هجده سال بود را بعد از آغاز یک رابطه عاشقانه بررسی
کرد. نتیجه این بررسی تصور عمومی را که عشق باعث کاهش شبکه دوستان نزدیک
میشود، تایید کرد. این تحقیق نشان داد که برای جادادن معشوق در زندگی
حداقل یکی از اعضای خانواده و یک دوست باید کنار برود.
تحقیق پروفسور دانبار نشان داد که “عمیق بودن یک رابطه با و درگیری احساسی فرد دیگر با میزان ارتباطش با او رابطه مستقیم دارد.”
آقای دانبار میگوید: “وقتی تعداد دیدارها کم میشود، درگیری
احساسی نسبت به فرد و رابطه هم به سرعت کاهش پیدا میکند. اتفاقی که
میافتد این است که توجه شما آنقدر به رابطه با معشوق جلب میشود که دیگر
فرصتی برای دیدن دوستان صمیمی خود ندارید، و بنابراین بعضی از این
دوستیها کمرنگ تر می شود و آن دوستان به حلقههای دیگر روابط اجتماعی شما
منتقل میشوند.”
منبع: وبسایت داکتران بدون مرز به نقل از بیبیسی
0 Comments