پست‌ها

نمایش پست‌ها از اوت, ۲۰۱۵

بلخ، مقام نخست جشنواره فیلم‌های شصت ثانیه

تصویر
124 فیلم‌ساز جوان از چهار ولایت افغانستان   (هرات، بلخ، جوزجان و سمنگان) پیرامون صلح فیلم ساختند و فیلم‌های شان را نامزد جوایز دومین دور جشنواره‌ی فیلم‌های شصت ثانیه‌یی نمودند. این فیلم‌ها طی سه مرحله تحت   داوری کارشناسان فیلم   و سینما قرار گرفت و در نهایت بانویی از دیار مولانای بلخ، مقام نخست این جشنواره را از آنِ خود کرد. فرحناز یوسفی دانش‌آموخته‌ي رشته‌ی فیلم‌سازی از دانشگاه کابل با   فیلم شصت ثانیه‌یی تحت عنوان (رویا پری‌ها) توانست جوایز و تندیس بهترین فیلم ساز این دور جشنواره را به بلخ بیاورد. فیلم‌سازانی که در این جشنواره مقام‌های برتر را از آنِ خود کرده اند قرار ذیل اند: مقام نخست: فرحناز یوسفی از بلخ مقام دوم: احمد وحید امیدی از هرات مقام سوم: عمر فرهمند از بلخ مقام سوم: فرزاد صمیمی از هرات. ( قابل یاد آوری است که فیلم‌های عمرفرهمند از بلخ و فرزاد صمیمی از هرات، نمره‌های یک‌سان را از سوی داوران کسب کرده بودند که هر دو حایز مقام سوم شناخته شدند.) همچنان فیلمی از عبدالکریم اکبری، در جریان جشنِ پایانی جشنواره،   توسط رای بینندگان در جمع بهترین‌ها قرار گرفته

فاجعه‌یی ‍پس از بازگشت ژنرال دوستم از فاریاب

تصویر
اجساد تیرباران شده توسط طالبان روی شانه‌های مردم یک‌روز پس از بازگشت ژنرال دوستم از فاریاب، 22 تن از نیروهای مسلح مردمی و سه ارباب محلی در آستانه بابا توسط طالبان تیرباران شده و اجسادشان به خاک سپرده شدند. ژنرال دوستم از نزدیک به یک ماه بدینسو در ولایت فاریاب حضور داشت و هدف‌اش تصفیه‌ی شمال از طالبان است. این چهره‌ی ضد طالبان صادقانه می‌جنگد، اما نبرد او در شمال، کار بنیادی برای ریشه‌کن کردن طالبان نیست و امنیت بعد از برگشت‌اش را برای مردم به دنبال ندارد . ژنرال دوستم به نا امن‌ترین قریه‌های فاریاب رفت، مردم را دلجویی دارد و طالبان را از فاریاب بیرون راند. طالبان با شنیدن صدای گام‌های ژنرال دوستم، مواضع شان رها کرده و در مناطق دورتر عقب نشینی کردند. تاکتیک هوشیارانه‌ی طالبان در فاریاب این بود که در هیچ موردی، در مقابل ژنرال دوستم لشکری کشی نکردند و رو در رو با نیروهای ژنرال نجنگیدند، چون می‌دانستند که به ضررشان است و تلف می‌شوند. حالا ژنرال دوستم از فاریاب بازگشت و راهی ولایت سرپل شد. یک‌روز پس از بازگشت ژنرال دوستم، فاجعه‌ی وحشتناکی خلق شد. طالبان 22 تن نیروی مسلح مردمی و س

دیپلماسی افغانستان در خانه‌های کرایی اسلام‌آباد

تصویر
مختار وفایی ساختمان دو‌طبقه‌ای، با سه ‌محافظ پاکستانی، یک بازرسی ساده که فقط مبایل‌ها را نگهداری می‌کند و چند اتاق ساده و بدون نشان‌های تاریخی و ملی افغانستان در حالی که پرچم کهنه و چرکین سه‌رنگ در مقابل دروازۀ ورودی بر سر چوبی آویزان شده، تصویری از سفارت افغانستان را در اسلام‌آباد، ‌مهم‌ترین پایتخت کشور منطقه که بیشترین رفت‌و‌آمدهای دیپلماتیک را با آن داریم، نشان می‌دهد. من و شماری از همکاران افغان و پاکستانی ام، در ملاقات با سفیر افغانستان در اسلام اباد    مسیر کابل‌ـ‌اسلام‌آباد، همواره‌ یکی از پر‌رفت‌و‌آمدترین مسیرهای دیپلماتیک میان این دو کشور بوده است. گفت‌وگوهای صلح، روابط اقتصادی، فرهنگی و نیازهای دو کشور به همدیگر در عرصه‌های مختلف، سفرهای پی‌هم مقامات رهبری میان دو کشور و مخصوصاً دیپلما‌ت‌ها را به همراه دارد. با این‌همه‌ نیازهای دوطرفه، پاکستان یکی از فعال‌ترین نمایندگی‌های دیپلماتیک را در کابل دارد و انتظار می‌رود که افغانستان نیز بر اساس اهمیت روابط با پاکستان، نمایندگی دیپلماتیک فعال و درخور‌ شأن را در اسلام‌آباد داشته باشد. روز یک‌شنبه ۲۳ اگست با جمعی از اشترا

از یاد نبریم!

تصویر
قربانیان 17 اسد را از یاد نبریم. قربانیان بی‌گناهی که سرهای شان به نیزه‌های خشم و تعصب سربازان تشنه بخون ملاعمر در گرمای تابستان 17 اسد در مزارشریف بالا شده و اندوه نا تمامی را برای ما رقم زدند . قاتلان 17 اسد پس از هژده سال، بار دیگر به آرامش و رفاه مردم چشم دوخته و در پی ساختنِ سناریوهای وحشتناک تری از 17 اسد هستند. اگر غفلت کنیم و 17 اسد را از یاد بریم و تسلیم جبر و جفای طالبانی شویم، انتظار نداشته باشیم که این‌بار با رحم و ترحمی درنده‌های طالبانی روبرو شویم . دیروز جمعی از فعالان مدنی، نویسندگان، فرهنگیان و اهل معارف بلخ با حضور حاجی محمد عبده، رییس کمیسیون عدلی و قضایی پارلمان کشور بر سرِ تابوت سپیدپوشِ شهدای 17 اسد در شورای ولایتی بلخ، سرود سوگ سرودند و شمع اندوه روشن کردند . به روح شهدای بی نام و نشانِ 17 اسد درود فرستاده و ستمی که ملاعمرهای کور و جور بر ما روا داشتند را از یاد نمی‌بریم !

من از طرز خرامت می‌شناسم

تصویر
اشرف غنی و راحیل شریف در کابل اشرف غنی احمدزی و داکترعبدالله عبدالله که به زعم خودشان ناجیان این ملت اند، حالا به دلیل بی‌کفایتی و رسوایی‌های روز افزون شان با خشم و نفرت گسترده‌ی مردم مواجه شده اند. غنی و عبدالله اکنون که تخت و بخت شان را در پرتگاه سقوط و در حال از دست رفتن می‌بینند، در تلاش اند که از هر راه ممکن، آبی روی این خشم مردم بریزند . یکی از بهترین و کوتاه‌ترین راه‌های جوگیر شدنِ مردم ما، دشنام دادن پاکستان و غُریدن علیه آن کشور است . برخی از صفحات انترنتی پی‌هم پیام‌هایی ا ز زبان غنی و عبدالله نشر می‌کنند که حوادث اخیر کشور را به نحوی به سیاست‌ها و برنامه‌های پاکستان ربط داده و هشدارهای مبنی بر عواقب بدتر این رویکردها به آن کشور داده اند. حالا که شعار مرگ به پاکستان و نفرین فرستادن به آی.اس.آی توسط ارگ‌نشینان این‌قدر مصرف داخلی دارد که می‌تواند خشم مردم را از یاد شان برد، باید اندکی در این مورد تامل کنیم . حامدکرزی زمانی در مورد مداخله‌ی پاکستان و سایر کشورها در امور افغانستان گفته بود: هر کشور قدرتمندی علاقه دارد در امور دیگران دخالت کند، اگر ما هم قدرت می‌داشت