کرزی دیگر، نماینده‌ی ملتِ افغانستان نیست

در ادامه‌ی تنش‎‌ها میان کابل و واشنگتن و ادامه‌ی تک‌تازی‌های رییس جمهورکرزی، بتازگی رسانه‌های غربی به نقل از مقامات امریکایی نوشته است که کاخ سفید می‌گوید، رییس جمهور کرزی دیگر از خواست های مردم افغانستان نمایندگی کرده نمی‌تواند و واشنگتن خواهان امضای موافقتنامه امنیتی کابل و واشنگتن بعد از انتخابات ریاست جمهوری افغانستان است.

روزنامه وال استریت ژورنال به نقل از مقام های امریکایی نگاشته است که بارک اوباما رییس جمهور امریکا در نظر دارد که موافقت‌نامه امنیتی کابل _ واشنگتن را با رییس جمهور آینده افغانستان به امضا برساند. این روزنامه می‌نگارد که این طرح در نشست اعضای مقامات بلند پایه پنتاگون با رییس جمهور اوباما در ماه جنوری سال جاری مطرح شده است. چیزی‌که چندی قبلاً اندرس فوگ راسموسن دبیر کل ناتو نیز اعلام کرده بود.

این روزنامه می‌نگارد که ایالات متحده امریکا میزان حضور نیروهایش را که قرار است پس از سال 2014 میلادی در افغانستان باقی بماند، به بعد از انتخابات ریاست جمهوری افغانستان موکول کرده است:
“این یک چیزی واضح است که رییس جمهور کرزی نمی‌خواهد موافقت‌نامه امنیتی کابل_واشنگتن را امضا نماید. اگر آقای کرزی نمی‌خواهد که حل کننده این مشکل باشد و این سند امنیتی را امضا کند، ما باید منتظر بمانیم تا دوره کاری اقای کرزی به پایان برسد، چون وی دیگر از خواست مردم افغانستان نمایندگی نمی‌کند.”

وال ستریت ژورنال می‌نگارد که براساس برنامه جدید به اردوی امریکا صلاحیت داده شده یا زمینه باقی ماندن ده هزار سرباز امریکایی را در افغانستان پس از 2014 میلادی مساعد سازد یا همه این نیروهای را تا پایان سال جاری میلادی از این کشور بیرون کند:
“مقام‌های بلند پایه نظامی پنتاگون در ماه جنوری سال جاری میلادی در نشست با رییس جمهور اوباما در کاخ پیشنهاد کردند که باید شماری سربازان امریکایی مستقر در افغانستان کاهش داده شود و پس از سال 2014 میلادی حدود ده هزار سرباز امریکایی همراه با تعدادی از کارمندان بخش نظامی سفارت امریکا در کابل باقی بماند و یاهم باید زمینه خروج همه این نیروها فراهم گردد .”

این در حالی‌ست که دو روز قبل والتر اشتاین مایر وزیر خارجه المان در سفری به کابل اعلام کرده بود که حضور نیروهای ناتو وکمک به نیروهای امنیتی افغانستان پس ازسال 2014 میلادی وابسته به امضای موافقت‌نامه امینتی کابل وواشنگتن می‌باشد. اما وزیر امور خارجه اعلام کرد که رییس جمهور کرزی علاقمند است که موافقت‌نامه امینی کابل و واشنگتن پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری به امضا برسد.

کرزی و پایانِ یک ماجرا

 مختار وفایی

تاسه ماه دیگر، ماجرای بنام «کرزی»، در افغانستان پایان خواهد یافت و مردم شاهد رییس جمهور منتخب و مشروع شان که توسط آرای آنان انتخاب می‌گردد خواهد بود.

رییس جمهور کرزی طی 13 سال حکومت اش، متهم به خیانت‌ها و کم‌کاری‌های بزرگی از سوی ملت شده است که وضعیت ناگوارِ کنونی را می‌توان حاصلِ این سیزده سال حکومت وی دانست.

وی طی این مدت، بارها و بطور علنی، علیه خواست‌های ملی و همگانی مردم قدعلم کرده و خلاف منافع ملی عرض اندام نموده است که آخرین مورد را می‌توان از امضا نکردن پیمان امنیتی افغانستان و ایالاتِ متحده امریکا نام‌برد.

ارگ نشینانِ همچون کرزی و اطرافیانِ دست اول وی، زمانی به رتق و فتقِ حکومت‌داری در افغانستان پرداخت که تازه از «هوتل‌داری» که وظیفه‌ی اصلی آنان بود خلاصی یافته بودند.

در تاریخ این خانواده ثبت است که آقای حامدکرزی و شماری از برادرانش هوتل‌های مجلل و شیکی را در واشنگتن دی سی ایالات متحده امریکا اداره می‌کردند که خیالِ برگشت به افغانستان را هم نداشتند؛ چه برسد به رهبری این کشور!

آقای کرزی، خودش نیز به این موضوع چندی بعد از نشستن به کرسی ریاست جمهوری اعتراف کرد. وی که چند ماه پس از رییس جمهور شدن اش در یک نشست در دانشگاه کابل صحبت می‌کرد، گفته بود:

« من هرگز فکر نمی‌کردم که رییس جمهور افغانستان شوم.».

رییس جمهورکرزی حالا باید بداند که او، ضمن اینکه توسط جامعه جهانی و بخصوص اربابانِ مشخصِ خارجی اش، بر مردم افغانستان تحمیل شد و باندازه‌ی کافی، طی این سیزده سال مردم افغانستان را جور داد.

حالا که چند ماهی به پایانِ قدرت کرزی باقی مانده است، وی به شدت در تلاش است تا از آخرین گزینه و خواست ملی مردم افغانستان که امضا شدنِ پیمانِ امنیتی با ایالات متحده امریکا است، به نفع خودش استفاده نموده و تا حد ممکن، بتواند نامزد مورد اعتمادش را در انتخابات آینده به عنوان جاگزینش برنده سازد.

درک این مساله که مردم افغانستان، دیگر مردم سیزده سال قبل نیست و تغییراتِ گسترده‌ی ذهنی و فکری باعث شده است که موج‌های روشن‌گری بطور گسترده در سراسر کشور شکل گرفته و در صورت ادامه تمامیت‌خواهی و انحصار طلبی رییس جمهورکرزی و سایرِ رهبرانِ سیاسی خیزش‌های مردمی برای خنثاسازی برنامه‌های آنان شکل خواهد گرفت.

وب‌سایت تحلیلی، خبری هویدا دوساله شد!

وب‌سایت تحلیلی خبری هویدا، که در 20 دلو سال 1390، آغاز به نشرات نمود و هدف از روی صفحه آمدنِ این  وب‌سایت، انعکاس حقایق نهفته در جامعه و مبارزه با خرافات و سنت‌های ناپسند جامعه است که تاهنوز دست 

آوردهای مهمی در این راستا داشته است. هویدا در مدت دوسال نشرات اش، چندین مورد تهدید، مخالفت و ممانعت را از سوی ارگان‌ها و اشخاص دولتی و غیر دولتی شاهد بوده است که با وجود تمام چالش‌ها، توانسته است، دست آوردهای در راستای آزادی بیان، مبارزه با خرافات، روشنگری و افشای حقایق داشته باشد.

از آغاز سال 1392 تا حال، چندین گزارش تحقیقی در مورد فساد اداری، توسط وب سایت هویدا منتشر شده است که برخی از آنان، در صد پربازدیدترین گزارش‌های سال در این وب‌سایت قرار گرفته است.

از میان پر بیننده‌ترین گزارش‌های سال 1392 وب‌سایت هویدا، شش گزارش را انتخاب نموده و بارِ دیگر در صفحه نشر می‌گذاریم:

http://howayda.org/single.php?id=906#.UvdW2O_G3IV

«این یک فاجعه است»

در زندگی سرمایه‌ی گران‌بهاتر از مقطع جوانی نیست. به همان نسبت صیدی ارزشمندتر و در عین حال آسان‌تر از نسل جوان هم نیست؛ نسل جوان طعمه‌ی است که هرکس در همه جا بدنبال آن است. لذا در هر زمان با تهدیدهای بخصوصی مواجه است. متاسفانه صیاد جوانان همه‌گاه موفق بوده اند، آن هم به چه آسانی!

جوان امروز از دام فالگیر نجات یافته و بدست دزد افتاده است. این بدان معنی است که رسانه‌های مدرن امروزی، اعم از نوشتاری، دیداری، شنیداری و الکترونیکی، از جهاتی جای همه ملاهای قدیمی را گرفته اند، و نقشی بدتر از آن‌ها را در جهتِ ممانعت از رشد اندیشه‌ی رئالی جوانان ایفا می‌کنند. همان‌گونه که ملاهای قدیم مغز بچه‌های مردم را با مشتی اوهام و خرافات و تزریق جهل و ترس خراب می‌کردند، و این منتج به انسداد راه رشد ذهنی و فکری آنان می‌گردید، رسانه‌های امروزی نیز با ایجاد هیجانات کاذب، طرح سوژه‌های مبتذل، درج اراجیف و نمایش آنیمیشن‌ و فیلم‌های تخیلی، عملاً ضرباتِ نابودکننده به ذوق و ذایقه‌ی جوانان وارد آورده و استعداد «چیزی شدن» آن‌ها را مختل نموده است. که در قیاس با خرابکاری ملاهای قدیم بسا گسترده‌تر، بی‌رحمانه‌تر، و مخرب‌تر است؛ بدین ترتیب، بچه‌های مردم از دست موجودات مجرد و نرم و لطیف چون: جن و پری ملاها نجات یافتند و در زیر پنجه‌های پر قدرت و بی احساسِِ غول‌های آهنین و الکترونیک خرد شدند. غول‌های صنعت و ارتباطات، فکر آن‌ها را از مدار درست‌آموزی و واقع‌نگری، خارج نموده و دچار رشد کاذب «پُفکی» می‌نمایند، به نحوی که جوان امروز، در عین با سوادی، بی‌سواد است. همه‌چیز می‌داند، در همان حال هیچ‌چیز نمی‌داند.و از حلِ ساده‌ترین مسایل عاجز است. یعنی که: « نمی‌تواند بیاندیشد و نظریه‌پردازی کند.»

و این یک فاجعه است...

تنورِ گرم نا امنی و آغاز پیکارهای انتخاباتی

 مختار وفایی

بر اساس تقسیم اوقاتِ کمیسیون مستقل انتخابات، روز یک‌شنبه پیکارهای انتخاباتی نامزدان ریاست جمهوری، بطور رسمی آغاز گردید و قرار است یازده نامزد انتخابات ریاست جمهوری، برای رسیدن به قدرت سیاسی کشور، برنامه‌های شان را طی دو ماه آینده، به مردم کشور بازگو  نمایند.

هرچند وزارت داخله، بارها از تلاش‌های نیروهای امنیتی برای تامین امنیت انتخابات سخن زده و اعلام کرده است که برای هر نامزد انتخابات ریاست جمهوری، 15 محافظ امنیتی، یک موتر ضد گلوله و یک موتر تعقیبی بشمولِ ده محافظ، برای هر معاون آنان از سوی وزارت داخله در نظر گرفته شده  و آمادگی کامل برای تامین امنیت پیکارهای انتخاباتی آنان روی دست گرفته شده است.

با وجود تمام آمادگی‌ها و ادعاهای وزارت داخله و نهادهای امنیتی کشور، طی روزهای اخیر، نگرانی‌های مبنی بر گسترش برنامه‌ها و عملیات‌های نیروهای دهشت افگنی در شماری از مناطق کشور ابراز شده است که افزایش این نا امنی‌ها می‌تواند، چالش بزرگی در راه انتخابات آینده بشمار آمده و در کم‌رنگ ساختن حضور مردم در پای صندوق‌های رای‌دهی تاثیر منفی بگذارد.

آزادی زندانیان بگرام بدستور رییس جمهورر کرزی، که اکثر آنان از فرماندهان ارشد و تاثیرگذار طالبان است، تاثیر مستقیم روی گسترش نا امنی در بخش‌های مهم و کلیدی کشور داشته و به باور اغلب، این زندانیان به هیچ‌وجه بدونِ هدف و از قبل برنامه‌ریزی شده از زندان آزاد نگردیده است.

برگزار نشدنِ انتخابات، ایجاد زمینه‌های تقلبات گسترده، ترور شخصیت‌های برجسته و تاثیرگذار در روند انتخابات بخصوص نامزدان ریاست جمهوری و معاونان آنان، از جمله مهم‌ترین و کلیدی‌ترین برنامه‌های دهشت افگنان وطالبان در انتخابات است که بدون شک، به شدت از آن‌سوی مرزها، به آنان دیکته می‌گردد.

نکته‌های مهمی که باید از سوی نهادهای امنیتی و بخصوص دست‌گاه استخبارات و امنیت ملی به شدت مورد توجه قرار گیرد، این است که پناه‌گاه‌ها، مسیرها و منابع تدارکاتی نیروهای دهشت افگنی باید خنثا گردیده و مناطق احتمالی تحت نفوذ آنان در قریه‌جات و ولسوالی‌های نا امن به شدت تحت نظارت قرار گیرد.

آنچه تا حال جای تاسف و نگرانی بوده است، این است که یگانه قربانی حمله‌های تروریستی دهشت افگنان باشندگان کشور بوده و در جریان برنامه‌های انتخاباتی نامزدان ریاست جمهوری، به دلیل تجمعات مردمی، امکان تلاشِ بیشترِ دهشت افگنان برای وارد کردن تلفات به باشندگان کشور برای تضعیف روحیه‌ی آنان در حضور به پای صندوق‌های رای، زیاد می‌باشد.

حضور مردم در انتخابات، وابستگی مستقیم به وضعیت امنیتی دارد. در صورتی که برنامه‌های دهشت افگنی توسط نیروهای امنیتی خنثا گردیده و مردم بدونِ هیچ تهدیدی بپای صندوق‌های رای حضور یابند، به همان اندازه این حضور وسیع و گسترده خواهد بود؛ اما اگر جرقه‌های نا امنی و ترس در میان مردم رخنه کرد، به همان اندازه حضورِ مردم در پای صندوق‌های رای‌دهی سرد و کم‌رنگ خواهد بود.

آنچه تا امروز مشاهده می‌گردد، علاقه‌ی روز افزون مردم به انتخابات و رای‌دهی به فرد مورد نظرشان است، اما نگرانی‌ها نیز عمدتاً از ناحیه‌ی نا امنی و هراس از سایه افگندن طالبان بر این روند است.

نیروهای امنیتی افغان، نیروهای همکار بین‌المللی و نیز خود باشندگان کشور، باید به شدت و صادقانه برای برگزاری یک انتخابات شفاف و عادلانه دست همکاری به هم‌دیگر داده و آینده‌ی امیدبخش و مطمین را برای مردم این کشور رقم بزند.

گِرهِ چالش‌ها، در گِرَو منافع شخصی

 مختار وفایی
افغانستان، با پیش رو داشتن تحولات بزرگ و سرنوشت‌ساز، بارِ دیگر در مقطعِ حساس و تاریخی‌ِ قرار گرفته است که گذار از این مرحله، نیازمند اقتدار و حاکمیت قوی و اراده‌ی مستحکم ملی و سیاسی می‌باشد.

ناامنی‌ها، فساد اداری، بی اعتمادی، بیکاری، اعتیاد به مواد مخدر، اقتصاد ضعیف و مهاجرت‌های شهروندان؛ از جمله هفت بحران چالش‌ساز است که استاد محقق آنان را به «هفت‌خوان رستم» تشبیه نموده است.

حالا ما به روی‌کرد به این «هفت‌خوان رستم»، می‌خواهیم به بررسی چالش‌های دیگری بپردازیم که موجودیت آنان گذار از «هفت خوان رستم» را دشوارتر می‌سازد.

اگر چالش‌های که آینده افغانستان را تهدید نموده و باعث می‌گردد سیاسیون و مردم افغانستان دچارِ سردرگمی و نگرانی گردد را بشماریم، به همین همین هفت بحران یادشده که جدی و فراگیر است خلاصه می‌شود؛ اما آنچه می‌تواند، راه رفتن و گذار از این هفت بحران خطرناک را آسان‌تر بسازد، اعتماد به آینده و زندگی در افغانستان، برای شهروندان این کشور است.

این‌روزها شاهد هستیم که از علما، دانشجویان، فعالان مدنی، فعالان کارگری، آگاهان، نمایندگان مجلس و وزاری کابینه افغانستان گرفته تا یک دهقان و کارگرِ عادی جامعه، روحیه و اعتماد به  آینده را در زندگی در افغانستان از دست داده و برای امضا نشدن پیمان امنیتی میان افغانستان و امریکا که نیازِ اساسی افغانستان است، ابراز نگرانی می‌کنند.

این از سوی همه پذیرفته شده است که افغانستان با وضعیتِ که دارد، نیازمندِ توافق با کشورهای ابرقدرت جهانی و بخصوص ایالات متحده امریکا است.

متاسفانه مشکل اساسی در تاریخ افغانستان همواره این بوده است که سیاستمداران و حاکمیان به قدرت و حاکمیت را به چشم موروثی دیده اند.

در کنارِ دیگر تحلیل‌ها و برداشت‌ها، از چانه‌زنی‌های رییس جمهورکرزی مبنی بر امضا نشدن پیمان امنیتی میان افغانستان و امریکا، این موضوع که آقای کرزی در تلاش پذیرفتنِ خواست‌هایش از سوی امریکا، که حمایت آن کشور از نامزد مورد نظرش در انتخابات ریاست جمهوری می‌باشد، کم کم به واقعیت عینی تبدیل می‌شود.

در حالی که چانه‌زنی بر سرِ این موضوع به نفع افغانستان است؛ چون امنیت و ثباتِ اقتصادی، فکری و امنیتی آینده افغانستان تا حدی به امضای این پیمان وابسته است، و اگر جدی گرفته نشود، احتمال هر خطری برای آینده افغانستان قابل پیش‌بینی است. اما مطرح کردن و درخواست نمودن خواست‌ها و منافع شخصی از آدرس این پیمان، کاری است، خاینانه و در تضاد با منافع ملی کشور.

با وجودِ که رییس جمهورکرزی، طی این مدت اعتراض‌های مردمی را از سراسر کشور شاهد بوده است، هنوز هم نه دلیل و استدلالِ منطقی برا امضا نکردنش ابراز کرده است و نه زمانِ مشخصی برای امضا نمودن پیمان مطرح کرده است.

با این حال، بدون شک باید باور کرد که پیمان امنیتی میان افغانستان امریکا که حمایت همگانی و مردمی کشور را نیز با خود دارد، در گروِ خواست‌ها و منافع شخصی رییس جمهورکرزی مانده است.

امضا نشدنِ این پیمان و گسترش تهدیدهای برخواسته از هفت بحران یادشده، گذشتن از «هفت‌خوان رستم» را برای حکومت افغانستان دشوارتر نموده و آینده‌ی مبهمی را در انظار مردم زنده می‌کند.

از روز مره‌گی‌ها...

- سلام داکتر صاحب!

- والیکم، بگو بچیم!
- می‌بخشین داکتر صاحب، مختار وفایی استم روزنامه‌نگار...
- خوووب...بگو...می‌شنوم...
- غرض از مزاحمت این‌که، من گزارشی در مورد وضعیتِ شفاخانه‌های خصوصی و چگونگیِ‌ی فعالیت‌های آنان، می‌نویسم و در این رابطه خواستم، با شما به عنوان مسوول یکی از شفاخانه‌های خصوصی بین‌المللی صحبت کنم...اگر لطف نموده فرصتی فراهم کنید، من خدمت می‌رسم...
- خوووووبببب گفتی روزنامه‌نگار استی ها؟
- بلی صایب روزنامه‌نگار استم...
- با کدام تلویزیون کار می‌کنی؟
- با تلویزیون کار نمی‌کنم، روزنامه‌نگار استم، با یک آژانس خبری و روزنامه‌های چاپی کار می‌کنم...
- خوووووب...بسیار خوب...
راستی شما که گزارش ما را نشر می‌کنین...باز...چه رقم اس...منظورم این‌که...باز یک چیزی...یعنی چه مقدار پول از ما میخایین ها؟
- ..نخیر جناب دکتر! من روزنامه‌نگارم و وظیفه ام تهیه‌ی گزارش است نه اعلانات بازرگانی که در بدلِ نشر آن از شما پول بگیرم. من فقط به صحبتِ شما نیاز دارم.
- فامیدم، اما رفیقای تان د افتتاح شفاخانه ما که آمده بودند تا برِ شان پاکتِ پول توزیع نکدیم گزارش ما ره نشر نکدن...
- خووووب جناب دکتر...شاید...من نمی‌دانم...
...
این‌جا بود که دکتر، سرم را به دیوار کوبید و به روی هرچه اهل رسانه بود تُف کرد...
شاید مهم نیست، چون این‌جا افغانستان است و قرار نیست، هیچ چیزی و هیچ مسلکی مقدس بماند.
وقتی رسانه در اختیارِ چندتا آدمِ شهوت‌‌زده و بی‌سواد قرار می‌گیرد، گناه دیگران نیست که با رسانه‌ها چگونه باید برخورد کنند...
اگر برای تان، پرونده‌ی رویدادهای پشت میزِ رییسِ یکی از شبکه‌های تلویزیونی محلیِ بلخ را بازگو کنم، حتماً شما هم میلِ ایجاد یک شبکه‌ی تلویزیونی را خواهید کرد...