پلنگی در من زنده‌گی می‌کند

مجموعه شعر نیلوفر لنگر، با عنوان «پلنگی در من زنده‌گی می‌کند»، در پاییز سال 1396 توسط انجمن قلم افغانستان در کابل منتشر شد.

نسخه پی‌دی‌اف این مجموعه شعر را می‌توانید با کلیک روی نام کتاب بصورت آسان و رایگان دریافت کنید.

پلنگی در من زنده گی می کند

اعترافات حاجی محمد محقق به قلم خودش - دانلود رایگان

بازخوانی تاریخ

به تازگی گزینه‌ی را در وبلاگ خود برای بارگزاری کتاب‌های پی‌دی‌اف توانستم اضافه کنم.

دانلود کتاب برای مخاطبان وبلاگ بسیار آسان و در عین حال رایگان است.

من کتاب‌های را که فکر می‌کنم برای دوستان و مخاطبان مفید است هر ازگاهی در وبلاگ آپلود کرده و در اختیار دوستانم می‌گذارم.

حالا، نخستین کتابی را که می‌توانید آسان و رایگان دانلود کنید، یک متن تاریخی و جنجالی است.

این کتاب در سال 1363 خورشیدی و در اوج جنگ‌های فرقه‌یی و جهاد علیه حکومت کمونیستی، توسط حاجی محمد محقق از سران سازمان نصر نوشته شده است.

آقای محقق بعدها تلاش کرد این کتاب را جمع‌آوری و نابود کند، چون اعتراف‌های تلخی از جنگ‌های گروهی، قومی و قبیله‌یی در آن گنجانیده شده است که می‌تواند فعلاً برای شان قیمت تمام شود.

من این کتاب را اینجا بارگذاری می‌کنم تا قبل از پاک شدن از حافظه تاریخ، مورد قضاوت و باعث عبرت ما که از جنگ و جهاد آسیب دیده ایم شود.

با یک کلیک روی نام کتاب، می‌توانید کتاب را آسان و رایگان دانلود کنید.
⇓

خاطرات یک سنگرنشین

شورای شهریه چیست و چه کارمی کند؟

 از چند سال پیش بدینسو دفتر آیت الله سید علی خامنه ای رهبر مذهبی جمهوری اسلامی ایران و آیت الله مکارم شیرازی معروف به سلطان شکر ایران و از مجتهدان همسو با نظام ایران هرماه مبلغ 170 میلیون تومان "یعنی 100 میلیون تومان دفتر آقای خامنه ای و 70 میلیون تومان دفتر آیت الله مکارم شیرازی" برای آن عده از علمای شیعه ولایت بلخ که طرفداران حکومت ایران هستند، توزیع می نمایند. برای توزیع دقیق و نظارت بهتر این پولها شورای بنام " شورای شهریه حوزات عملیه" تشکیل گردیده است که افراد ذیل در آن دخیل هستند:

1-   شیخ محمد کاظم جعفری رییس علمای شیعه ولایت بلخ.

2- - آقای عارفی دره صوفی یکی از شخصیت های مشهور دره صوف و از فرماندهان جهادی سابق.

3- شیخ عبدالله رفیعی یکی از علمای شناخته شده چارکنت که سابقه عضویت در حرکت اسلامی را داشته و برای فعلا از افراد همسو با آقای محقق به حساب می آید.

4-  سید حیات الله عالمی نماینده مردم سرپل در پارلمان کشور و یکی از افراد با نفوذ شمال.

5-   سید حیدر هاشمی امام جمعه شهر مزار و یکی از علمای مشهور این شهر.

 این افراد وظیفه دارند که علمای دینی و اساتید حوزه های علمیه( مدارس دینی مخصوص شیعیان) ائمه مساجد و مبلغین همسو با نظام ایران را در ولایت بلخ و ولایات شمال شناسایی نموده و هرماه مبلغی را به عنوان مدد معاش میان آنان توزیع نمایند. هرکدام این افراد ضمن پول های اپراتیفی که از ایرانی ها میگیرند، ماهانه 400 دالر امریکایی بصورت جداگانه به عنوان معاش رسمی از شورای شهریه دریافت می کنند.

سال گذشته با سقوط ناگهانی نرخ تومان ایران در برابر ارزهای خارجی و پول افغانی، شوک بزرگی بر اعضای دایمی شورای شهریه وارد گردید، زیرا آنان ازین طریق ماهانه می توانستند لک ها افغانی را به جیب زده و برای شان خانه های مجلل و موتر های آخرین مدل بخرند.

ازین رو به صرافت افتادند تا به بهانه ای تعداد افراد شهریه بگیر را کم نموده و عده ای را تحت عناوین مختلف حذف نمایند تا مقدار بیشتری از آن پولها را میان خودشان تقیسیم نمایند. به همین نیت بدون اطلاع قبلی و برگزاری کدام دوره آموزشی ائمه اقدام به برگزاری یک امتحان ساختگی نمودند تا آن عده از علما و ائمه مساجدی را که در برابر خواسته های غیر معقول آنان مقاومت نشان می دادند، به بهانه ناکامی در امتحان از لیست حذف نمایند، اما این کار آنان خشم علما را بر انگیخت و آنان امتحان کذایی را تحریم کردند و جنجال علما با شورای شهریه بالا گرفت و حتی گروه کثیری از علما خواستار برکناری آقای جعفری از ریاست علمای شیعه ولایت بلخ گردیده و خواهان انتخابات زود هنگام برای گزینش رییس جدید و همچنان خواهان بازنشستگی آقای عارفی بدلیل پیری مفرط و زوال عقل ایشان، گردیدند. این جنجال و کشمکش ها تا بدانجا بالا گرفت که دفتر آقای خامنه ای نمایندگی بخش افغانستان آن اقدام به اعزام چند تن از اساتید مجرب برای برگزاری یک دوره فشرده" بیان احکام شرعی و تجوید" گردیده و علما را ملزم به شرکت در آزمون مذکور نموده و پس از ختم دوره از آنان در هر دو رشته "احکام شرعی و تجوید قرآن و نماز" امتحان گرفتند. اما آنچه باعث شگفتی افراد شرکت کننده گردید، راه یافتن افراد کم سواد و ضعیف در صدر لیست افراد شرکت کننده در امتحان بود که در روز اعلام نتایج 10 تن از آنان مستحق جایزه نقدی از سوی شورای شهریه شناخته شدند.

در میان این افراد دو تن از افراد سرشناس یک حزب سیاسی شیعی قرار داشتند که گزینش آن دو تن باعث شک برخی از علمای اشتراک کننده در این دوره شده بود و چون موضوع را از اساتید شان سؤال کردند، آنها گفتند که ما در تعیین این افراد نقشی نداریم و انتخاب آنها به حیث افراد برتر این آزمون کار شورای شهریه است که می خواهند با ترفند از حمایت سیاسی آن‌ها بهره مند گردیده و در صورت لزوم از وجود آن‌ها برای ارعاب مخالفین شان استفاده نمایند.

 در فرجام پس از رفتن اساتید اعزام شده و از ایران، شورای شهریه که نتوانسته بود مخالفان خودشان را از لیست حذف نمایند، افراد شرکت کننده را به سه گروه تقسیم بندی کردند.

1-   گروه اول که شامل طرفداران و هواخواهان شان می گردید، برای شان نمره عالی داده شدند.

2-   گروه دوم که احتمال می دادند افراد بی طرف و کمتر مزاحم برای آنها تلقی شود، مستحق نمره خوب تشخیص داده شدند.

3-    اما گروه سوم یعنی مخالفان را به بهانه اینکه نمره های ضعیف در امتحان کسب کرده اند، با منت نهادن بر سرشان مستحق گرفتن نیمی از شهریه دانسته و برای شان مهلت داده شد تا در آینده خودشان را با سیاست های آنها هماهنگ سازند.

 اکنون گروه سوم، یعنی مغضوبین این اقدام شورای شهریه را اهانت به خودشان تلقی نموده و خواستار بررسی اوراق و نتایج امتحانات شان از سوی یک هیئت بی طرف هستند تا نتیجه امتحان در یک فضای شفاف و عاری از دخل و تصرف و دست اندازی های سیاسی و سلیقه ای بر رسی شود.

تنش بر سر پول‌های که توسط دفاتر خامنه‌یی و شیرازی در میان ملاهای شیعه مزارشریف و ولایات شمال توزیع می شود نشان میدهد که ایران همواره در تلاش حفظ جایگاه و نفوذ خود در میان جامعه افغانستان است و ملاها بهترین وسیله برای این کار استند.  ضمن اینکه ملاهای شیعه از لحاظ عقیدتی ایران را قبله سیاسی و دینی شان تلقی می کنند، خامنه یی و ولایت فقیه را نمونه ی از رهبری و حکومتداری خوب در روی زمین میدانند.

نویسنده: محمد رسول کامیاب

اندوه بی‌پایان ما

مادرم همیشه راوی روایت‌های غم‌انگیز و اندوه‌بار است. 

با مادرم که صحبت می‌کنم تلاش می‌کند از خبرهای تلخ پیرامونش آگاه نشوم، اما من همیشه اندوه را از صدا و سخنان ساده و روستایی‌اش احساس می‌کنم.
چندی قبل، از مرگ دو دوست روستایی و قدیمی‌اش برایم گفت. مرگ‌های عجیب و ناگهانی که جان یکی را روی مزرعه‌اش در حال کار، و جان دیگری را هنگامی که برای تازه‌عروس‌اش از شهر سوغات و تحفه برده بود گرفت.

مادرم گفت، خاله فاطمه* از روستا به شهر آمده بود و بیماری سختی داشت؛ می‌خواست خودش را تداوی کند، اما متوجه شد که چرخ چاه آب خانه شان خراب است و تازه‌عروس‌اش برای کشیدن آب از چاه به عذاب است‌.
پول اندکی را که داشت یک چرخ جدید برای چاه آب خرید و تحفه‌های برای عروس‌اش خرید و بدون مراجعه به داکتر به روستا برگشت. چرخ چاه آب را ترمیم کرد و روز بعد فوت کرد.
روز دیگری گفت خانم رسول‌بای* همسایه قدیمی ما نیز ناگهانی فوت کرد.
پرسیدم چطور؟
گفت، روزها در مزرعه‌اش سخت کار می‌کرد چون پسرش پس از فوت پدرش تنها بود. باوجودی که درد داشت و ضعیف شده بود، اما اصرار می‌کرد که برای کمک به تنها پسرش باید به مزرعه برود و کار کند.
یک روز صبح با نواسه‌اش در حالی که داس و وسایل کارگری را در دست داشت طرف مزرعه شان می‌رفت.
در چند قدمی مزرعه روی پلوان افتاد و مُرد.

پس از چند روز، امروز شام از مادرم خبر گرفتم. صدایش بار دیگر خسته و افسرده بود. پرسیدم چه شده؟
گفت عصمت‌الله شهید شده.
عصمت‌الله دوست دوران کودکی و از همسایه‌ها‌ی قدیمی و روستایی ما بود.
پسر شاد، سرشار و با شجاعت عجیب.
مثلا هیچ‌کس در برخی ساحات عمیق و ترسناک چشمه روستای ما نمی‌توانست آب‌بازی کند. عصمت‌الله به درخت کنار چشمه بالا می‌شد و داخل آب دایف می‌زد.
روی خار راه می‌رفت و برای برنده شدن در یک مسابقه میان بچه‌های روستا حاضر بود همه دار و ندارش را گرو بگذارد. عاشق خطر کردن و چالش بود.
بدبیاری‌های روزگار، زندگی و خانواده شان را آواره ساخت و پدر و مادر پیرش هنوز در ایران آواره اند.
عصمت‌الله چندسال قبل به وطن برگشته بود و سرباز بود‌. عروسی کرده و با خانم و دوطفل نازنین‌اش که یکی آن دوماه قبل تولد شد در ولایت سرپل زندگی می‌کرد.
عضو نیروهای امن و نظم عامه بود و دیروز در نبرد با طالبان جان باخت...
مادرم می‌گفت پدر و مادر و بقیه اعضای خانواده عصمت‌الله در ایران مهاجر استند و جسد خونین‌اش در خانه یکی از همسایه‌ها کفن شد.
معلوم نیست سرنوشت دو کودک نازنین وی که یکی آن دوماه قبل تولد شد چه خواهد شد؟
نمی‌دانم پدر و مادر پیر و مهاجرش در ایران با شنیدن این خبر چه خواهند کشید؟
خشت و سنگ شهر و روستاهای ما پر است از دردهای عجیب و مرگ‌های ناگهانی...

*نام‌های مستعار

خون ورونیکا پایمال نشد

ورونیکا گورین، روزنامه‌نگار ایرلندی که برای روزنامه ساندی‌اندیپندینت کار می‌کرد، می‌تواند الگوی شجاعت برای همه خبرنگاران، مخصوصاً آنانی که در مناطق پر از چالش مانند افغانستان کار می‌کنند باشد.

Veronica gourin

گورین در سال 1996، توسط کارتل‌های مواد مخدر به قتل رسید، اما گزارش‌ها و سپس مرگ او، باعث تغییر بزرگ در جامعه ایرلند شد. ایرلند در دهه نود، کشور آشفته و پر از معتادان مواد مخدر بود. گانگسترها، تجارت‌های بزرگ و زندگی‌های اشرافی را از خرید و فروش مواد مخدر ساخته بودند.

گورین با جستجو، در اعماق زندگی گانگسترها رفت و از آنان پرسید که چگونه می‌شود بدون هیچ عایدی، زندگی اشرافی ساخت؟
گانگسترها در پی نشر گزارش‌های ورنیکا گورین، به او هشدار دادند و در ضمن تلاش کردند او را با بسته سه صد هزار دالری تطمیع کنند. ورنیکا نه تسلیم تهدید شد نه تسلیم تطمیع.
به پنجره خانه‌اش شلیک کردند، سپس قاتل فرستادند و دو تیر به پایش زدند. اما گورین عقب‌نشینی نکرد و برای برملا ساختن شبکه‌های مواد مخدر تلاش کرد.
او به سرنخ‌های اصلی باندهای جنایت‌کار که داشت شهر را به ویرانی و مردم را به سیاهی می‌کشاند دست یافته بود.
کارتل‌های مواد مخدر برای هراس از افشا شدن جنایت‌ها و سرمایه‌های شان، ورونیکا گورین را آماج حمله قرار داده و در یک شاهراه، تیرباران کردند.
مرگ گورین نه تنها باعث خاموش شدن مردم و رسانه‌ها نشد، بلکه انقلابی را رقم زد که باعث شد بساط گانگسترها از کشور جمع شود.
مردم با شعار "خون ورونیکا پایمال نمی‌شود" به خیابان‌ها ریختند، علیه گانگسترها شعار دادند و حکومت را مجبور ساختند تا سرمایه‌های آنان را ضبط کرده و خودشان را به محاکمه بکشانند.
حکومت ایرلند، اداره جمع‌آوری سرمایه‌های غیرقانونی را تاسیس کرد و با ضبط اموال و دارایی گانگسترها، سران همه کارتل‌های مواد مخدر را به پای محاکمه کشاند.
این‌گونه بود که تلاش واقعی یک روزنامه‌نگار، بساط جنایت و فساد را برچید و مردم را علیه عاملان بدبختی جامعه شوراند.

امیدوارم شاهد روزی باشم که تحقیق و تلاش روزنامه‌نگاران شجاع افغانستان، باعث بیداری مردم و حکومت شده و خون‌های که ریخته می‌شود پایمال نشوند.
راه درازی در پیش داریم، اما هیچ‌گاه نا امید نمی‌شویم و به عقب بر نمی‌گردیم.

-از زندگی و کارنامه ورونیکا گورین فیلمی بنام "زندگی دوباره" ساخته است که جایزه نوبل را از آن خود کرد.
به دوستان روزنامه‌نگارم توصیه می‌کنم این فیلم را ببینند.

اخاذی در گمرک میدان هوایی مولاناجلال‌الدین محمد بلخی

 حاجی فواد نجیب آمر گمرک میدان هوایی مولاناجلال‌الدین محمدبلخی از یک مسافر که از آلمان با خود دو پایه کمره تصویربرداری آورده، ابتدا خواهان ۱۹۰۰ دالر امریکایی و سپس خواهان ۴۰۰۰ دالر امریکایی شده است.

حاجی فواد نجیب

در حالی که محصول دو پایه کمره حدود ۲۵۰۰۰ افغانی می‌شود، حاجی فواد نجیب از مالک این کمره ها خواهان ۴۰۰۰ دالر امریکایی شده است. فواد آرزو مالک کمره ها در عریضه خود نوشته است که حاجی فواد به وی گفته است که این پول را با فرمانده امنیه میدان، مسوول امنیت ملی و بقیه کارمندان تقسیم می‌کند. مالک کمره‌ها از پرداخت این پول سر باز زده و در یک عریضه، قضیه را به فرمانده امنیه میدان هوایی راجع کرده است. در عریضه دیده می‌شود که خان‌محمد مطمئن فرمانده امنیه میدان، به آمریت استخبارات و ثارنوالی موظف دستور پیگیری این اخاذی را داده است.

کلینیک معالجوی و تخصصی طب نبوی؟

قابل توجه وزارت صحت عامه و ریاست صحت عامه بلخ!

یک ملا بنام محمدمظفر ماهر با جمعی از طلاب علوم دینی در مزارشریف، "کلینیک معالجوی و تخصصی طب نبوی" ایجاد کرده و ادعا دارد که با استفاده از دانش طبی پیامبر اسلام امراض گوناگون از جمله سرطان جگر، سرطان معده، بی‌اولادی، شکر، امراض چشم، سرخکان اطفال، ریزش مو و انواع مختلف بیماری را تداوی می‌کند.

این ملا که ادعای طبابت دارد، ویدیوهای از بیمارانش را ثبت می‌کند و در فیسبوک و یوتیوب می‌گذارد تا مردم را برای مراجعه به کلینیک‌اش ترغیب کند.

اکثریت بیماران این کلینیک باشنده‌های روستاها و افراد بی‌سواد یا کم‌سواد اند که دچار امراض گوناگون بوده اند. آنان در ویدیوهای نشر شده تایید می‌کنند که معالجه مظفر ماهر درد آنان را علاج کرده است.

محمد مظفر ماهر و یکتن از بیماران

جالب است که گرفتن جواز یک دواخانه یا کلینیک توسط کسی که دانشگاه طبی خوانده و علاقه‌مند خدمت است دشوارترین کار در وزارت صحت عامه است، اما یک ملا به این آسانی توانسته است کلینیکی را با عناوین "معالجوی" و "تخصصی" فعال کند. در حالی که ادعا می‌کند از ریزش مو تا سرطان جگر و معده را می‌تواند معالجه کند.

از وزارت صحت عامه تقاضا می‌شود تا سری به این کلینیک زده و از آنچه در داخل آن می‌گذرد آگاه شود.

آدرس کلینیک:
چهارراهی ذبیح‌الله شهید، کوچه رئیس عبدالخالق.

شماره مسوول کلینیک:
محمد مظفر 0780860099 / 0794999983 

متنفذین قوم ترکمن در شهرک حیرتان لت و کوب شده اند

شماری از باشندگان شهرک حیرتان که از قوم ترکمن هستند، با راه اندازی اعتراضات و مسدود کردن مسیر حیرتان-مزارشریف میگویند که متفنذین این قوم از سوی افراد حاجی محمد شفیع فیض فرمانده امنیه این شهرک لت و کوب شده اند.

متنفذین قوم ترکمن ادعا دارند که حاجی عبدالرووف امیری رییس شهرک حیرتان و حاجی محمد شفیع فیض فرمانده امنیه این شهرک، در تلاش غصب زمین های شخصی شان هستند.

این تنش بر سر یک قطعه زمین در ساحه‌ی سرچاه شهرک بندری حیرتان اتفاق افتاده است که متنفذین قوم ترکمن ادعای مالکیت آن را دارند.

نظری ترکمن عضو مجلس نمایندگان میگوید که رییس و فرمانده امنیه حیرتان می خواهند که زمین مربوط به مردم را ایستگاه موترهای مزارشریف ساخته و از تسلط مردم خارج سازد، اما این اقدام با واکنش مردم مواجه شده است.

آقای ترکمن می گوید که حاجی عبدالرووف امیری رییس شهرک، مالکان زمین و متنفذین قوم ترکمن را تهدید و سپس افراد حاجی محمد شفیع فیض مردم را لت و کوب و زندانی کرده است.

با این حال حاجی محمد شفیع فیض فرمانده امنیه شهرک حیرتان میگوید که زمین متدکره دولتی است و وی از سوی فرماندهی امنیه ولایت بلخ دستور دارد تا زمین های دولتی که توسط مردم غصب شده است را به دولت برگرداند. آقای فیض می افزاید که شماری از افراد طالبان در میان افراد معترض نفوذ دارند و آنان از این طریق در تلاش تصاحب زمین های دولتی و ایجاد اغتشاش در این شهرک استند. آقای فیض همچنان می افزاید که شماری از اعضای طالبان که ماین‌گذار بودند و تصمیم حملات نظامی را داشتند از میان مردم بازداشت شده اند.

در عین حال فرمانده امنیه شهرک حیرتان زندانی شدن متنفذین قوم ترکمن را رد کرده می گوید که شماری از افراد، روز گذشته با یک سرباز درگیر شده بودند که دوباره با معذرت‌خواهی دوطرفه حل شد.

فرمانده امنیه حیرتان در مورد برپایی اعتراضات توسط معترضان میگوید که شماری از افراد که زمین های دولتی را غصب کرده اند، این مساله را سیاسی جلوه داده و در تلاش ایجاد آشوب هستند.

نظری ترکمن عضو مجلس نمایندگان که تنش های ایجاد شده در شهرک حیرتان را از نزدیک دنبال می‌کند می گوید که هیچ یک از متنفذین و باشندگان قوم ترکمن در حیرتان با طالبان ارتباط ندارند و تلاش آنان برای حفاظت از زمین های شخصی شان است.

تصاویر نشر شده در شبکه‌های اجتماعی نشان میدهند که شماری از معترضان که از قوم ترکمن هستند لت و کوب شده و آثار ضرب و شتم هنوز در بدن های شان مشاهده می شود.

او را به خانه ببرید تا به آرامی جان بدهد

زینب حسینی و پدرش

| زینب حسینی، ورزشکار زبده در رشته ماراتُن که در سال 1394، جایزه «زنِ ورزش سال افغانستان» را از سفارت فرانسه بدست آورده بود، حکایت تلخ و دردناکی را از بی توجهی داکتران موظف در شفاخانه ابوعلی سینای بلخی شهر مزارشریف نوشته است. |
این مطالب را بخوانید و بازنشر کنید، تا در نجات جان‌ بیماران کمک کرده باشید.

#شفاخانه‌_رهنمای_معاملات_نیست
سال 1396 پدرم یک روز عصر در محل وظیفه اش دچار سکته ی مغزی شده بود و همکارانش او را به شفاخانه ملکی مزارشریف انتقال دادند، من در ظرف پانزده دقیقه خودم را به شفاخانه رساندم پدرم سر درد شدیدی داشت و در بخش عاجل بر روی چپرکت دراز کشیده بود.
از او پرسیدم چه خورده است و حالش چطور است و او گفت سردرد شدیدی دارم و فشار خونش 220 را نشان می داد. بعد از گذشت یک ساعت داکتران هیچ توجهی به او نمی کردند و به بیمارانی رسیدگی می کردند که با پارتی و واسطه خواهان رسیدگی بهتر بودند.
من به داکتران التماس می کردم که به پدرم سری بزنند چون پدرم دیگر چشم‌هایش را بسته بود و جواب نمی داد بعد از گذشت سه ساعت یک داکتر گفت از دهلیز چپرکت را بیاور و پدرت را به منزل دوم ببر تا بستری شود. همین!

به همین راحتی پدرم به کمایی رفت که بیست و یک روز طول کشید. 
تمام شب پدرم در کما بود و من پشت اتاق خواب داکتران التماس می کردم که به خاطر خدا و به خاطر انسانیت ببینید پدرم به کما رفته است. ولی هیچ کدام از داکتران حتی قفل دروازه را باز نکردند. 
من و مادرم در بخش بستر مردانه تا صبح بالای سر پدرم اشک ریختیم و فقط دعا کردیم. صبح روز بعد داکتر ایازی که گویا سرداکتر شفاخانه بود پدرم را معاینه کرد و تشخیص کرد که طرف چپ بدنش فلج شده و دچار سکته مغزی شده است. او گفت هیچ امیدی به زنده ماندن پدرت نیست و او را به خانه ببرید تا به آرامی جان بدهد.

آرزو می کنم هیچ دختری از دختران سرزمینم این لحظه را تجربه نکند. آن ها دستگاه اکسیژن و پکه اتاق بستر را خاموش کردند و از من خواستند پدرم را به خانه ببرم.
یادم می آید که فقط فریاد می زدم از برای خدا شما به چه چیزی ایمان دارید؟ حداقل دارویی تزریق کنید شما که هیچ کاری نکرده اید. من آن روز تا شب تمام شفاخانه را می دویدم تا کسی به پدرم کمک کند ولی دریغ از ذره ای از احساس و مسولیت. 
پدرم را به کابل آوردم و در یکی از شفاخانه های خصوصی کابل با عمل جراحی مغز که داکتر مالک انجام دادند پدرم بعد از بیست و یک روز به خانه برگشت اما من هرگز آن خاطرات تلخی را که در شفاخانه ملکی داشتم از یاد نخواهم برد. از یاد نخواهم برد که اگر دختر تنهایی باشی که پدر با مرگ دست و پنجه نرم کند بیشتر از هر وقتی تو یک دختر بیچاره ای تو زنی هستی که هیچ کس به حرفت توجه نمی کند.
آن لحظه ای را به یاد می آورم که مرد جوانی دچار بیماری قلبی بود و به خاطر دیر رسیدن داکتران و عدم موجودیت ژل قابل استفاده برای دستگاه شوک او برای همیشه رفت و وقتی من آن ژل را باز بین داروهای پدرم پیدا کردم بسیار دیر شده بود.
خدا را شاکرم که پدرم امروز به خاطر داکتر مهربان و با مسولیت داکتر مالک عزیز زنده است هرچند عدم رسیدگی به موقع و خدمات عاجل و مخصوص سکته مغزی بسیاری از توانایی ها را از او گرفته است. امیدوارم روزی برسد که داکتران ما با قلب هایشان سوگند یاد کنند نه با دست‌های شان و جان یک انسان برایشان آنقدر مهم باشد که جان عزیزان خودشان.
                                                                      زینب حسینی

#شفاخانه‌_رهنمای_معاملات_نیست

#Abo_Ali_Sina_e_Balkhi_Regional_Teachin_Hospital