محمد محقق: داعش نام مستعار طالبان است

Torture, murder, and rape; The fate of Balkhi protesting girls in Taliban prisons

On September 7 and 8, 2021, the Taliban attacked a women's protest march in Mazar-e-Sharif, taking more than 70 protesters, including 40 protesting girls. The bodies of eight detainees were found on the streets of the city one week later. The rest of the detained girls and boys were released by their families’ pressure after approximately 45 days, but the fate of the nine girls remains unknown. Five of the detained girls were killed by their families after being released from Taliban custody.

The detention of girls in Mazar-e-Sharif and the fate of protesting girls who were held in the Taliban detention center were never reported in the media due to their families' intense fear of the Taliban and the sensitivity of the issue in traditional Afghan society. However, four months after the detention of the protesters, some of them are willing to talk about what happened to the detained protesters with one condition; their identity should not be disclosed. 

A woman's rights activist from Balkh, who took part in the September street protests in Mazar-e-Sharif and witnessed the arrest of the girls, is one of those witnesses. For a long time, she attempted to free the detained girls, but was forced to flee the city due to serious Taliban threats.

According to the source, the girls were detained for a week at the police district four and then transferred to the Mazar-e-Sharif National Security Detention Center, where they were questioned and tortured for two weeks before being transferred to the Mazar-e-Sharif Women's Prison. "Many of these girls were released while not in good physical or mental condition, however, nine remain unaccounted for. The released girls report that the Taliban have transferred the nine missing girls to the Pul-e-Charkhi prison in Kabul."

An unnamed civil activist living in Mazar-e-Sharif confirmed the details of the incident in an interview with The Farsi Independent, saying she had been following the incident closely and had spoken with several girls after they were released from Taliban custody. According to her, the released girls have confirmed that the Taliban transferred nine of their companions to an unknown location. She also said that a few days after the arrest of the protesting girls and boys in Mazar-e-Sharif, on September 10th, 12th, and 16th, she saw the bodies of six protesting girls and boys on the streets where they lived. "In the same days, other bodies were found in other parts of the city," the source added. "Including the bodies of a female police officer, a female doctor, and a student who took part in the protests."

What happened to the protesting girls in the Taliban prison?

The source who spoke with The Independent said she met at least four of the girls after they were released from Taliban custody. She described the situation of the detained girls as "horrendous," saying the girls were severely tortured and repeatedly gang-raped. The girls told me that a woman would strip them completely naked and torture them with electric batons and whips them in the National Security Detention Center," the source said. "She gave the girls psychedelic pills by force and then the Taliban gang-raped them." They also said eight of their companions died in detention after being tortured.

According to the source, five of the girls were killed by their families after being released from Taliban captivity. She said one of the girls was a relative who met her when she was released from Taliban custody. She added "I told her family that you should share this story through the media so that your daughter's oppression can be exposed, and that you can then file a lawsuit, but they kicked me out of their house with insults and humiliation, and a few days later I learned that their daughter had been killed by her own family. When I asked why they said that the girl had been raped; "She could have been pregnant."

The source who spoke to The Independent also confirmed the killing of the five girls in the early days of their detention. She added that a number of families had fled Afghanistan due to Taliban threats and social pressure after their daughters were released from Taliban captivity. The source referred to an acquaintance who was among the released detainees "I met her when she was suffering from memory loss due to torture and electric shock, and she had deep wounds on her body." " She confirmed that she had been raped several times." Her family left Afghanistan for Iran after this incident.

The Persian Independent source also met with a number of detained boys after their release: "The boys I met were tortured, alike girls. "They said the Taliban had raped them."

 

Utilization of detained girls as Taliban informants

Another issue cited by the source is the forced recruitment of detained girls as informants for the Taliban. She explained that some of the girls who were released by the Taliban had been issued Taliban intelligence cards and that the Taliban had released them under the condition that they serve as informants.

She said: "Nine of the unreleased girls refused to spy, and the Taliban transferred them to an unknown location. It was reported they were taken to Pul-e-Charkhi prison in Kabul, but it is unclear whether they were taken there or killed."

Recent reports indicate that the Taliban has recruited women as informants in Kabul. In Kabul, Taliban soldiers recently appeared in front of women protesters with a list of women's names and identities, threatening to identify all demonstrators and to arrest and torture them if they continue protesting. This was exactly the list that was shared between the WhatsApp girls' contact groups. It is the presence of women as informants among women's protest groups that explains how this list, with similar characteristics, reached the Taliban.

A women's rights activist in Kabul who did not want to be identified told The Independent Farsi that the Taliban forces a number of protesting women and girls to serve as informants for them by threatening them or their families.

Since the Taliban took power in Afghanistan, women have expressed the greatest opposition to the Taliban’s decisions and actions. Despite traditional beliefs about women and the status of women as the honor of families, young women in Afghanistan have protested against injustices despite the opposition of their families. Most of the time, families do not want to discuss what happened to the female member of the family during the protests or after they were arrested by the Taliban due to the threat they face by the Taliban. 

There is a reluctance among families and victims of Taliban violence to speak to the media about their stories due to the harsh censorship of the media and the Taliban's harsh treatment of those who criticize the group on social media. In addition, no organization or media outlet has had access to the group's prisoners in the five months since they took over Afghanistan. The fate of many of the victims, particularly the protesting women of Mazar-e-Sharif and the military officers of the former government of Afghanistan who has been detained by the Taliban for five months, is also unknown.

Alia Azizi is one of these victims. She was employed as a police officer and as a staff member of the Herat Women's Prison when she was called to work by the Taliban in early October and then disappeared. Arif Rezaei, Alia's brother, told The Independent Farsi that he had not heard from Alia for the past four months and that the Taliban had not provided a clear explanation to Alia's family. Arif Rezaei added: "There have been rumors that Alia was transferred to Pul-e-Charkhi prison, but there has been no confirmation."

Afghanistan has been subjected to unprecedented levels of repression and suffocation due to the Taliban's lack of accountability to human rights organizations and international organizations' failure to pursue kidnapping, arrest, and execution cases in the country.

Nilofar Langar

Independent Persian

به دفاع از مزارشریف کسی نجنگید

حدود پنج‌ماه از فروپاشی سریع دولت افغانستان می‌‌‌گذرد. در این پنج ماه همه حلقه اشرف غنی را متهم می‌کنند، در حالی که مزارشریف، بدون دخالت غنی و با آن همه ساز و برگ نظامی، بدون یک دفاع قوی به طالبان واگذار شد.

سه روز قبل از سقوط، غنی به مزارشریف رفت و به سران احزاب از جمله مارشال دوستم، ژنرال نور و محمد محقق پول و اختیارات داد.

در مزارشریف برای ماه‌ها جنگ چریکی امکانات و تجهیزات وجود داشت. نیروهای مارشال دوستم قبلا در دفاع از شبرغان تلف شده بودند، اما نیروهای نور، محقق، سید ظاهر مسرور، عباس ابراهیم‌زاده و چندین جریان دیگر تازه‌نفس بودند.

این‌که چرا مزارشریف بدون یک دفاع و ایستادگی محکم -مانند هرات و شبرغان- به طالبان واگذار شد هنوز یک پرسش بزرگ است.

در این گفت‌وگو، فرمانده محمدنبی گویچلی، به این پرسش پاسخ می‌دهد.

تماشای کابل در آنکارا

 آنکارا مرا یاد کابل می‌اندازد. صبح زود با صدای اذان بیدار می‌شوم. اذان نوستالوژی قشنگی است در ذهن من.
شنیدن اذان حس غم‌گین و سنگینی دارد. در ملودی اذان، غربت سنگینی را احساس می‌کنم. وقتی اذان را با صدای دل‌نشین ملاهای ترک می‌شنوم، به آن دقت می‌کنم، چون موسیقی دلنشینی با خود دارد. اذان ملا های ترک مرا فرا می‌خواند؛ نه به نماز، به فکر کردن و قدم زدن و عمیق شدن به یک‌سری چیزها.

آنکارا شباهت‌های زیادی با کابل دارد. کوه‌هایی که در بر و دوش آن‌ها خانه‌های نه چندان مجلل ساخته شده و جاده‌های پست و بلندی که برای قدم زدن نفس می‌‌خواهند.

در هر چند قدمی یک مسجد است و در هر جای شهر که باشی، اذان از بیخ گوش‌ات بلند می‌شود.

با تفاوت این‌که مردمانش نسبتاً شاد و سر خوش‌اند. جوانانش سرخوش و بی پروا و بزرگانش محتاط و مراقب‌اند.

این‌جا گاهی احساس می‌کنم در کابل هستم. کابلی که آزاد شده و دیگر از ترور و ترس و انفجار خبری نیست.

والی طالبان در جوزجان: یک مرد فرانسوی را از آقچه بازداشت کردیم

مختار وفایی

داملا شعیب رسالت، والی طالبان در جوزجان، در صحبت بامن گفت، حدود یک هفته قبل، یک مرد فرانسوی، از مربوطات شهرستان آقچه، توسط ماموران اطلاعاتی طالبان بازداشت شده است.

والی طالبان در جوزجان گفت، در جریان جستجو و عملیات ماموران امنیتی طالبان در شهرستان آقچه که برای ردیابی افراد وابسته به داعش خراسان انجام شد، یک مرد فرانسوی، در حالی که قصد داشت خودش را به ساحات مرزی میان جوزجان و ترکمنستان برساند، بازداشت شده است. قاری شعیب رسالت گفت: «یک هفته قبل، زمانی که من برای بازدید با مردم به شهرستان درزاب سفر کرده بودم، مسوول امنیتی جوزجان به من خبر داد که ماموران اطلاعاتی ما، یک مرد فرانسوی را از مربوطات آقچه بازداشت کرده‌اند.»

والی طالبان در جوزجان گفت، مرد بازداشت شده فرانسوی الاصل است و به زبان‌های محلی رایج در جوزجان صحبت نمی‌کند. قاری شعیب افزود: «تا هنوز مشخص نشده است که مرد فرانسوی بازداشت شده به کدام گروه ارتباط دارد. تحقیقات از او جریان دارد.» او گفت، مشخصات بیشتر در مورد هویت، نام و فعالیت‌های مرد بازداشت شده نزد اداره امنیت ملی طالبان موجود است و او نمی‌تواند در این مورد بیشتر صحبت کند.

با این حال قاری شعیب رسالت گفت، برخی اطلاعات دست داشته آنان نشان می‌دهند که مرد فرانسوی از ترکمنستان وارد افغانستان شده است. او گفت: «احتمالاً او از ترکمنستان وارد خاک افغانستان شده است و یا هم از آن جمله افراد فراری است که از قبل در افغانستان حضور داشته و حالا تلاش می‌کرده خودش را به مرز ترکمنستان برساند.  جزئیات بیشتر در این مورد نزد اداره استخبارات است.»

والی طالبان در جوزجان گفت، مرد فرانسوی، ساعتی پس از آنکه بازداشت گردید، توسط ماموران اطلاعاتی به کابل منتقل گردید و به اداره امنیت ملی سپرده شد. او گفت، از تحقیقات انجام شده چیزی نمی‌داند، چون مرد بازداشت شده نزد امنیت ملی طالبان در کابل است.

در همین حال، نیاز محمد یک باشنده شهرستان آقچه، گفت، روز دوشنبه هشتم قوس (آذر)، ساکنان منطقه خانقاه در مربوطات آقچه دیدند که یک مرد خارجی، توسط ماموران امنیتی طالبان بازداشت شده است. نیاز محمد گفت: «مرد خارجی دقیقاً از منطقه‌ای بازداشت شده است که از یک ماه بدین‌سو، شماری از افراد وابسته به داعش خراسان، در آن منطقه اعلام حضور کرده بودند و هر از گاهی، پرچم شان را بلند می‌کردند.»

نیاز محمد گفت، همزمان با افزایش سر و صدا ها از سوی افراد وابسته به داعش خراسان در آقچه، بازداشت شدن یک مرد خارجی، به نگرانی مردم، بابت بدتر شدن اوضاع امنیتی افزوده است.

قاری شعیب رسالت والی طالبان در جوزجان، فعالیت داعش در آن استان را رد می‌کند و می‌گوید، ده‌ها زندانی داعش که قبلاً در زندان بودند و با مسلط شدن طالبان بر افغانستان آزاد گردیدند،  اکنون تحت نظارت طالبان در جوزجان زندگی می‌کنند.

قاری شعیب رسالت گفت: «اعضای داعش که از جوزجان بودند و در زندان‌های دولت پیشین افغانستان به سر می‌بردند، با آمدن طالبان آزاد شدند. شماری از آن‌ها فعلاً در جوزجان زندگی می‌کنند و ما بر همه فعالیت‌های روزمره شان نظارت داریم.»

والی طالبان در جوزجان افزود، داعش در جوزجان هوادار ندارد و این گروه نمی‌تواند از میان مردم سربازگیری کند.

پیش از این سال و در سال ۲۰۱۶، قاری حکمت‌الله و قاری نعمت‌الله که از فرماندهان طالبان در جوزجان بودند، از این گروه جدا شدند و جبهه‌ای را به نام داعش در شهرستان‌های قوش تپه و درزاب تاسیس کردند. جبهه داعش تا ماه ژوئیه ۲۰۱۸، در شهرستان‌های درزاب و قوش تپه فعال بود و جنگجویان این گروه در جریان ماه اوت ۲۰۱۸، پس از بیست جنگ نفس‌گیر با طالبان، از ساحه متواری شدند و به دولت پیشین افغانستان تسلیم شدند. از آن زمان تا اکنون، هیچ جبهه‌ای به نام داعش در جوزجان و شهرهای اطراف آن وجود ندارد. با مسلط شدن طالبان بر افغانستان که افزایش حملات چریکی داعش خراسان در برخی از شهرها از جمله کابل و جلال‌آباد را در پی داشت، نگرانی‌ها از نفوذ داعش در سراسر افغانستان بالا گرفته است.

با این حال، روبین کلفین، رییس دفتر هیئت معاونت سازمان ملل متحد (UNAMA) در شهر مزارشریف، روز پنج‌شنبه چهارم آذر، به شهر شبرغان مرکز جوزجان سفر کرد و در ملاقات با شعیب رسالت والی طالبان در آن استان، از بیشتر شدن نفوذ داعش ابراز نگرانی نمود.

 قاری شعیب رسالت گفت، در ملاقات با روبین کلفین گفته است، کشورهای خارجی باید از بزرگ‌نمایی داعش خودداری کنند، چون این گروه در افغانستان قدرت و نیرو ندارد. قاری شعیب نیز مانند بسیاری از مقامات طالبان معتقد است که داعش خراسان که اکنون حملات چریکی را در بسیاری از شهرها سازماندهی می‌کند، تهدید جدی در برابر دولت طالبان نیست. رهبران طالبان از جمله مولوی امیر خان متقی، وزیر خارجه این گروه، در سفر و ملاقات با هیئت‌های خارجی، تاکید می‌کند که داعش خراسان نمی‌تواند تهدید جدی در افغانستان شمرده شود، چون طالبان توانایی مهار این گروه را دارند.

چهار تن از فعالان مدنی زن در شهر مزارشریف، تیرباران شده‌اند

جسدهای تیرباران شده چهار تن از زنان جوان، بعد از ظهر چهارشنبه بیست و هفتم اکتبر، از حومه شهر مزارشریف بدست آمده‌اند.

 یک منبع آگاه در شهر مزارشریف می‌گوید، در پی ناپدید شدن چهار تن از زنان جوان، خانواده‌های آنان، پس از ساعت‌ها جستجو، اجساد آنان را در حالی که نشان گلوله‌های فراوان بر بدن‌های شان دیده شده، از گودالی در حومه شهرک خالد ابن ولید در جنوب شهر مزارشریف بدست آورده‌اند.

یکی از این قربانیان فروزان صافی، یک زن ۳۰ ساله است. فروزان در فعالیت‌های مدنی و دادخواهی برای زنان نقش فعال داشت و در یکی از دانشگاه‌های خصوصی در شهر مزارشریف تدریس می‌کرد.

محمد صابر باتور نامزد فروزان صافی که پس از سقوط شهر مزارشریف بدست طالبان، از آن شهر متواری شده و به ایران فرار کرده است در صحبت با ایندیپندنت فارسی گفت: «همسرم فرزوان صافی و سه تن از دختران که از فعالان مدنی در شهر مزارشریف بودند، در اثر یک توطئه و به طور مشکوک تیرباران شده اند. هیچ‌کسی پاسخگوی این جنایت نیست و هیچ نهادی صدای ما را نمی‌شنود.»

باتور که فعلاً در ایران بسر می‌برد، از جزئیات رویداد آگاهی بیشتر ندارد، اما می‌گوید، همسرش که فعال مدنی و استاد دانشگاه بود، در یک برنامه‌ی از قبل تنظیم شده و به صورت هدفمند کشته شده است. باتور می‌گوید، فروزان از یک هفته قبل از رویداد، تماس‌هایی دریافت می‌کرد و از او دعوت می‌شد که اگر علاقه‌مند خروج از افغانستان است، یک نهاد حقوق بشری می‌تواند او را کمک کند. باتور می‌گوید، فرزوان صافی، بعد از ظهر چهارشنبه بیست و هفتم اکتبر، پس از دریافت یک تماس از جانب کسانی که خودشان را نماینده یک سازمان حقوق بشری معرفی کرده اند، از خانه خارج شده و پس از ساعتی ناپدید شده است. به گفته صابر، افرادی که با فروزان تماس می‌گرفتند، ادعا کرده اند که اعضای یک سازمان حقوق بشری استند و فعالان مدنی و مدافعان حقوق بشر را به طور مخفیانه کمک می‌کنند تا از افغانستان خارج شوند.

مهندس عبدالرحمان صافی پدر فروزان صافی می‌گوید، دخترش ساعت ۲:۰۰ بعد از ظهر روز چهارشنبه بیست و هفتم اکتبر، در پی دریافت یک تماس، با اسناد سفر از خانه خارج شد و به اعضای خانواده گفت، قرار است به کمک یک نهاد حقوق بشری، برای رفتن به بیرون از کشور اقدام کند. عبدالرحمان صافی گفت: «دو ساعت پس از آنکه فرزوان از خانه خارج شد، تماس‌هایش با ما قطع گردید و ناپدید شد. در جریان جستجو و تلاش برای یافتن او، به بیمارستان مرکزی شهر رفتیم و جسدش را که نشانه‌های چندین گلوله بر بدنش بود در سردخانه بیمارستان یافتیم.»

عبدالرحمان صافی، به دلیل تهدیداتی که خانواده‌اش با آن مواجه است، در مورد جزئیات این رویداد صحبت نمی‌کند. او می‌افزاید، هنوز مشخص نیست که چه کسی و یا گروهی عامل این جنایت است.

صابر باتور نامزد فرزوان صافی می‌گوید، مبایل، اسناد، وسایل شخصی و حتی جواهرات همسرش از او گرفته شده و خانواده‌اش جسد او را بدون وسایل او تحویل گرفته اند.

پدر و  همسر فرزوان می‌گویند که جسد او را از سردخانه بیمارستان مرکزی شهر مزارشریف بدست آورده‌اند، در حالی که دو منبع آگاه در شهر مزارشریف می‎گویند، جسد فرزوان همراه با اجساد سه زن جوان دیگر که به صورت گروهی تیرباران شده اند، از گودالی در حومه شهرک خالد ابن ولید در جنوب شهر مزارشریف بدست آمده اند. یکی از این منابع که فرزوان صافی را نیز از نزدیک می‌شناخته است، می‌گوید، خانواده‌های همه قربانیان به دلیل هراس و وحشت از هدف قرار گرفتن توسط عاملان این کشتار، سکوت کرده اند.

صابر باتور همسر فرزوان صافی می‌گوید، اعضای خانواده فرزوان به مسوولان محلی طالبان برای ردیابی عاملان این رویداد مراجعه کرده اند، اما یک مسوول امنیتی طالبان با سهل‌انگاری چنین پاسخ داده است: « اگر شما عاملان قتل را پیدا کنید و به ما نشان دهید، ما بازداشت شان می‌کنیم.»

تیرباران شدن این زنان در حالی که خانواده‌های آنان تحت تهدید و هراس سکوت کرده اند، وحشت و نگرانی از هدف قرار گرفتنِ کسانی که در بیست سال گذشته برای حقوق بشر، جامعه آزاد و دمکراسی کار کرده اند را افزایش داده است.

سلیمه برهان ( مستعار)، یک فعال حقوق بشر در شهر مزارشریف می‌گوید، ترس و وحشت عمیقی همه را در بر گرفته و هیچ کسی جرات ندارد، صدای خود را در برابر آنچه در پیش چشمان شان اتفاق می‌افتد بلند کند. سلیمه می‌افزاید، یک خفقان و وحشت عمومی بر جامعه مسلط شده و مسوولان محلی طالبان نیز در برابر هیچ یک از اتفاقاتی که می‌افتند پاسخگو نیستند.

به باور سلیمه، تیرباران شدن چهار تن از زنان که یکی از آنان استاد دانشگاه و چهارتن دیگر شان از فعالان مدنی بوده اند، باعث وحشت و نگرانی عمیق در میان زنان و مردان فعال در عرصه رسانه و فعالیت‌های مدنی در شهر مزراشریف شده است.

هویت سه تن دیگر از قربانیان این رویداد هنوز مشخص نشده است و هیچ گروهی به شمول مسوولان محلی طالبان در شهر مزارشریف، در این مورد اظهار نظر نکرده اند.

 مختار وفایی- ایندیپندنت فارسی

زندان‌های خالی افغانستان، در انتظار نویسندگان و خبرنگاران

همزمان با فروپاشی حکومت افغانستان و ورود طالبان به شهر کابل در بعد از ظهر پانردهم آگوست، رسانه‌های افغانستان در سکوت عمیقی فرو رفتند. افغانستان در بیست سال گذشته، طلایی‌ترین دوره را از لحاظ آزادی بیان، رشد رسانه‌ها، ظهور یک نسل منتقد و دمکرات تجربه کرد. در فضای دمکراسی نوپا در افغانستان، ۹۶ شبکه تلویزیونی، ۱۹۰ شبکه رادیویی، ۱۴ خبرگزاری انترنتی و ۱۸۳ رسانه چاپی در این کشور فعال شدند و آزادانه به مخاطبان شان اطلاع‌رسانی کردند.

رسانه‌های افغانستان در سال‌های اخیر و پس از افزایش فساد در حکومت، به سرعت گزارشگری تحقیقی را تقویت کردند و با نشر گزارش‌های تحقیقی موشکافانه، پرونده‌های فساد و اختلاس سران حکومت را افشا کردند.

رسانه‌ها همچنان برای تقویت  دمکراسی و کمک برای رسیدن به یک صلح پایدار،گزارشگری صلح

 (peace journalism) را ترویج کردند و از این طریق ده‌ها خبرنگار در محلات و شهرها تلاش کردند، دریچه‌ای را بسوی صلح بگشایند.

طالبان با ورود به کابل، در نخستین فرمان گفتند: «همه چیز باید در چهارچوب شریعت اسلامی تنظیم شود.»

مردم افغانستان منظور طالبان از «چهارچوب شریعت اسلامی» را درک می‌کنند، چون این مساله را در دولت نخست طالبان به رهبری ملا عمر از سال 1996 میلادی تا 2001 برپا بود تجربه کرده اند. تعریف طالبان از شریعت، بازگشت به 1400 سال قبل و تطبیق روش‌هایی است که در صدر اسلام بر جامعه بدوی جزیره عرب جاری می‌شدند.

پس از حاکم شدن طالبان بر افغانستان، زنان و دختران جوان که از گردانندگان اصلی شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی بودند، به سرعت از صفحات تلویزیون‌ها و امواج رادیوها غایب شدند. دلیل آن مشخص بود. ذبیح‌الله مجاهد سخنگوی طالبان در نخستین سخنرانی‌اش در کابل گفت: «زنان شاغل فعلاً در خانه بمانند و هنرمندان نیز شاید مجبور شوند که برای گذراندن زندگی شان، شغل دیگری انتخاب کنند.»

طالبان با تصرف شهرهای افغانستان، رسانه‌های محلی را یا مسدود کردند و یا به پایگاه اطلاع‌رسانی خودشان تبدیل کردند. خبرنگاران و مسوولان رسانه‌ها نیز تهدید شدند که اگر تحت دستور طالبان فعالیت نکنند، مجازات خواهند شد.

گزارش دقیقی از شمار رسانه‌هایی که توانسته اند پس از فروپاشی به فعالیت شان ادامه دهند منتشر نشده است. شمار اندکی از رسانه‌ها که هنوز فعال استند، پخش موسیقی، تهیه برنامه‌های هنری و تفریحی و حتی برنامه‌های مربوط به کودکان را از جدول نشرات شان حذف کرده اند. زنان به ندرت در پرده تلویزیون دیده می‌شوند.

در افغانستان اکنون هیچ قانونی به جز « چهارچوب شریعت» وجود ندارد. طالبان همه فعالیت‌های مردم را با همین چهارچوب اندازه‌گیری می‌کنند. هر چیزی که در چهارچوب شریعت برابر نباشد حرام و مردود است.

 

نویسندگان و خبرنگاران، نخستین زندانیان حکومت طالبان

طالبان با تصرف شهرها و از جمله پایتخت افغانستان، زندان‌ها را که پر بودند از تبهکاران، قاچاقبران مواد مخدر و اعضای گروه‌های شورشی از جمله طالبان خالی کردند. اکنون  این زندان‌ها قرار است از نویسندگان، خبرنگاران، کنشگران اجتماعی و بقیه افرادی که علیه جنایات طالبان حرف می‌زنند پر شوند. نخستین کسانی که یک روز پس از اعلام کابینه طالبان بازداشت و زندانی شدند شماری از نویسندگان، عکاس‌ها، روزنامه‌نگاران، شاعران و کنشگران اجتماعی بودند. طالبان ده‌ها تن از معترضان به شمول خبرنگاران، عکاس‌ها، نویسندگان و شاعران را که روز هشتم سپتامبر از میان تجمعات اعتراضی در شهرهای کابل، هرات و مزارشریف بازداشت کردند. شماری از خبرنگاران پس از ساعت‌ها شکنجه آزاد شدند، اما ده‌ها تن دیگر هنوز در زندان‌ استند و از سرنوشت آنان اطلاع دقیقی در دست نیست.

عبدالله عاطفی شاعر، تاریخ‌نویس و عضو انجمن قلم افغانستان به تاریخ چهار آگوست، توسط طالبان در ولایت ارزگان کشته شد. فواد اندرابی آوازخوان و نوزانده فولکلور در ولایت بغلان، به تاریخ 29 آگوست توسط طالبان تیرباران گردید.

مهران پوپل شاعر جوان به تاریخ هفت آگوست توسط طالبان ربوده و زندانی شد. بازداشت‌ها و شکنجه‌های فجیع خبرنگاران در روز هشتم سپتامبر، شوک محکمی بود بر آن‌عده از مردم که هنوز تصور می‌کردند « طالبان تغییر کرده اند».

طالبان با شلاق، سانسور و طناب دار برگشته اند. تفکر آنان برای اداره یک جامعه، همان روش بدوی و قرون‌وسطایی است. این نگرانی وجود دارد که نویسندگان افغانستان، بزودی شاهد صحنه‌های زشتی مانند  برگزاری مراسم کتاب‌سوزان از سوی طالبان خواهند بود. 

مختار وفایی