زنان افغانستان از سالیان درازی تا اکنون از هیچگونه ظلم،تجاوز و خشونت در امان نبوده اند.در لابلای صفحات تاریخ افغانستان زن همواره به عنوان یک ابزار خوشگذرانی،موجو پست،و یا مذدوری بیش دیده نمی شود.
این بدین معنی نیست که هیچ زن شجاعی در تاریخ افغانستان وجود نداشته و ندارد،در تاریخ مبارزات شجاعانه ی مردم افغانستان علیه نیروهای اشغالگر بریتانیای کبیر و شوروی ،زنان شجاعی بودند که حتی آنان نقش فرماندهان جبهات مبارزات را ایفا می کردند،هم اکنون نیز پس از سقوط رژیم ضد انسانی و اسلامی طالبان ده ها زن شجاع و دلیر افغانستان در عرصه های سیاسی،حقوق بشر و فرهنگی قد بر افراشته اند و مبارزات شان را هم اکنون نیز شاهد هستیم.
نظام های که تا کنون در افغانستان امتحان شده اند،یکی از برنامه های شوم آنان زن ستیزی و استفاده ی اسلام درین مورد به عنوان به یک ابزار و آله بوده است.رژیم سیاه طالبان طی مدت حاکمیتش درین سرزمین هزاران نوع ظلم و فجایع را بر سر این مردم بخصوص زنان این سرزمین تحمیل کردند و زن را به عنوان یک موجود پست قلمداد نمودند که هر نوع آزادی و حقوق انسانی را از آنان سلب نموده بودند.
پس از سقوط رژیم طالبان ،حکومت دست نشانده کرزی روی کار آمد و هزاران تن از نیروهای نظامی از بیش از 40 کشور و میلیارد ها دالر به افغانستان سرازیر شدند، هجوم این نیروها و سرازیر شدن میلیاردها دالر پس از سرنگونی برج های دوقلو در نیویورک اتفاق افتاد.
در آن زمان در چهره های مردم افغانستان و بخصوص زنان افغانستان که در طول عمرشان اعمال ضد انسانست و بشریت را بردوش کشیده بودند امیدواری های نقش بسته بود، که امروز با گذشت 11 سال از آن روز دوباره همه ی آن آروزها و امیدها نقش بر آب شدند و زنان افغانستان یکبار دیگر شاهد تکرار شدن تاریخ سیاه و شرم آور دوران جهالت و زورگویی ها می باشد.
اما این را هم باید مد نظر بگیریم که درین 11 سال گذشته،کارهای خوبی نیز در راستای اعاده ی حقوق زنان صورت گرفته،اما بیشترین صداها که درین راستا بلند شده اند،بزودی خفه گردیده و مجال بیشتری برای فریاد کشیدن این دردها برای شان داده نشده؛ بطور مثال می توان از ملالی جویا زن شجاع و دلیر افغان یاد نمود که در مبازارتش علیه خونخواران جهادی و دوکانداران اسلام قربانی شد و با قهر و غضب جنگ سالاران از وحشتسرای بنام افغانستان دور انداخته شد و امروز در تبعید بسر می برد.
درین روزها که در آستانه ی تجلیل از هشتم مارچ روز جهانی همبستگی زنان قرار داریم،اعلامیه ها و صحبت های از طرف یک تعداد عناصر پست و زن ستیز با حمایت ارگ نشینان و کسانی که نان و شراب شان از مالیه ی زن های غربی تامین می شود، می شنویم.
این اعلامیه که چند روز قبل توسط شورای علمای افغانستان با تایید کرزی نشر شد،چراغ سبزی بود برای طالبان و مهر تاییدی بود بر جنایات و وحشی گرایی های زن سیتزانه ی آنان در مدت حاکمیت شان در افغانستان.
همه ساله در افغانستان هشت مارچ را نهاد ها و گروه های سیاسی و فرهنگی با زرق وبرق خاصی تجلیل می کنند، دیده می شود که همه ی این ها فقط در حد یک شعار باقی خواهد ماند و برگزاری این نوع محافل یک نوع باجگیری است از اربابان و کسانی که این نهادها را تمویل و تجهیز می کنند،هشت مارچ در افغانستان همانند زنان به یک آله و ابزار تبدیل شده که با استفاده ازین نام افراد خاصی مصروف ثروت اندوزی هستند.
با این حال اگر تلاش های برای خنثی نمودن این نقشه های شوم از سوی جامعه ی جهانی که خود نیز درین معامله ها غرق است گرفته نشود،دوباره به گردابی از جنایت ها خواهیم برگشت و شاهد و یکبار دیگر زنان افغانستان در ساه چال های غضب و جهالت مردان زن ستیز خواهد افتاد.
