۰۷ دی ۱۳۹۱

فرهنگیان ولایت بلخ:ما خواهان انتخابات شفاف و عادلانه هستیم

شماری از روزنامه نگاران،فرهنگیان و اهالی مطبوعات بلخ،به مناسبت یازدهمین سالروز انتقال قدرت مسالمت آمیز در افغانستان با راه اندازی یک انتخابات نمایدن خواهان شفافیت درانتخابات آینده شدند.

در این انتخابات که به مناسبت یازدهمین سالگرد نخستین انتقال مسالمت‌آمیز قدرت در تاریخ افغانستان، در محوطه رادیو و تلویزیون محلی بلخ راه‌اندازی شده بود، به حدود صدتن از فعالان فرهنگی و سیاسی ولایت بلخ اشتراک نموده بودند.

عبدالشهید ثاقب، سردبیر روزنامه عصرنو، به نمایندگی از برگزارکنندگان، به اشتراک‌کنندگان خوش آمدید گفته و هدف از راه‌اندازی این انتخابات را تجلیل از یازدهمین سالگرد نخستین مسالمت قدرت خوانده و گفت: فرهنگیان ولایت بلخ امیدوارند که این سنت حسنه‌ی انتقال مسالمت‌آمیز قدرت پس از سال 2014 نیز ادامه پیداکنند.

متعاقب آن آقایان سیداسحاق شجاعی، نویسنده و رمان‌نویس مشهور کشور، و عبدالروف توانا، صاحب امتیاز هفته نامه فجر، به ایراد سخنرانی پرداخته و هر دو ازدولت افغانستان خواستند که زمینه‌ی یک انتخابات مسالمت‌آمیز را در انتخابات ریاست جمهوری آینده فراهم نموده و از جناح‌های درگیر خواستند که جنگ را کنار گذاشته و به پروسه‌ی سیاسی بپیوندند.

درهمین حال مختار وفایی روزنامه نگار آزاد در ولایت بلخ بدین باور است که هم اکنون که بیشتر از یک و نیم سال به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری مانده است،نگرانی های در میان اقشار جامعه و بخصوص نسل جوان مبنی بر اینکه انتخابات به چالش کشیده می‌شود و بار دیگر جنگ سالاران و گروه های دهشت افگن بر سرنوشت مردم حاکم خواهند شد. وی می‌گوید که جامعه‌جهانی و حکومت افغانستان اگر به پروسه ی انتخابات بی توجهی و غفلت نماید،بار دیگر سرنوشت مردم به دست معامله گران خواهد افتاد و این آغاز یک هرج و مرج در کشور خواهد بود.

در این برنامه،میان اشتراک کنندگان رای گیری بر سر چگونگی انتخابات صورت گرفت که همه گان با شفافیت و عادلانه بودن انتخابات موافقت کردند.

در برگه‌های رأی‌گیری، به جای انتخاب نامزد، نوشته بودند:

ما انتخابات شفاف می‌خواهیم!

۲۷ آذر ۱۳۹۱

بیانیه ی شبکه ی افغانی مبارزه بافساد اداری،در فیسیتوال دوش همگانی علیه فساد در مزارشریف

شبکه افغانی مبارزه با فساد،از حضور همه جانبه و پرشور شما جوانان نیرومند شهر مزارشریف که احساس و انزجار ضد فساد در وجود تان موج می زند،در مسابقه ی دوش همگانی علیه فساد قدر دانی نموده و از خداوند منان برای تک تک تان خواهان سر افرازی و گام های بلند در عرصه ی پیشرفت،ترقی،آزادی و آبادی می باشد.
شبکه ی افغانی مبارزه با فساد،این مسابقات دوش را در شش ولایت عمده ی افغانستان با حضور جوانان همان ولایات به منظور نهادینه شدن فرهنگ ضد فساد و بیزاری و حقارت چهره های مفسد و منحرف کننده ی دولتی و غیردولتی راه اندازی نموده است که با استقبال پرشور و هیجان انگیز نسل امروز افغانستان روبرو گردیده است.
برگزاری این مسابقات مصادف است با روزهای که ارگ نشینان و دولتمردان ما با تلاش های پیگیرشان طی دو دهه،بتازگی توانسته اند مقام اول را در گسترش و افزایش فساد اداری در میان کشورهای جهان از آن خود نمایند.
من به نمایندگی از شما و شبکه ی افغانی مبارزه بافساد این افتخار شرم آور و لکه ی ننگین تاریخی و ملی را به جناب رییس جمهور،معاونان،وزرا،والیان و تمام تکه داران حکومت مبارکباد گفته و برای هدایت این عالی جنابان به راه راست از بارگاه ایزد منان استدعا دارم.
شبکه ی افغانی مبارزه بافساد و همراهان و گروه های جوانی که تاهنوز از این شبکه حمایت کرده اند،با هر نهاد و گروهی که خواهان مبارزه علیه فساد اداری باشد همدست و همگام بوده و در این راستا مقاوم و مستحکم مبارزه می نماید،اداره ی عالی مبارزه علیه فساد اداری یکی از نهادهای است که از دوسال بدینسو در این راستا تلاش های انجام داده است،ما از برنامه ها و کارهای مثبت این اداره استقبال نموده و از مسوولان این اداره خواستار عملکرد جدی شان در برابر چهره های مفسد و بدکار حکومتی و غیر حکومتی می باشیم.
ما نسل امروز افغانستان که هم اکنون در این حرکت نمادین علیه فساد گام برداشتیم،نمی خواهیم دیگر شاهد یک افغانستان،فاسد،تروریست،گدا،فقیر،جنگ زده و غبار آلود باشیم،ما خواهان یک کشور سر بلند،آزاد،مترقی و همگام با دیگر ملل جهان هستیم،ما در خود این نیرو را می بینیم از امروز دیگر فریب هیچ شعاری که ساخته و بافته ی افراد مفسد باشد را نمی خوریم.هدف کلی و اساسی ما نسل امروز افغانستان ما شدن و جمع شدن در یک محور شفاف و بدور لکه های کنونی می باشد.
در اخیر از فرماندهی امنیه ی ولایت بلخ،ریاست مبارزه علیه فساد اداری،شهرداری مزارشریف،ریاست المپیک بلخ،بنیاد علمی افغان لمر،شبکه ی رادیو نهاد،وب سایت تحلیلی خبری هویدا،شورای اجتماع جوانان افغانستان و تک تک شما عزیزان اشتراک کننده سپاسگذاری نموده و برای همه ی تان همت بلند در راستای مبارزه علیه این پدیده ی شرم آور خواهانیم.
من اگر ما نشوم،تنهایم،
تو اگر ما نشوی خویشتنی
چه کسی می خواهد من و تو ما نشویم
خانه اش ویران باد!
مختار وفایی مسوول فیستیوال دوش همگانی علیه فساد اداری درمزارشریف

نخستین دوش همگانی علیه فساد اداری در مزارشریف/ با تصاویر ویژه

صبح روز جمعه جاده ی شادیان شهرمزارشریف،شاهد حضور بیش از چهارصدتن از جوانان این شهر بود که بخاطر حضور در دوش همگانی علیه فساد اداری شرکت کرده بودند.
به گفته ی مختار وفایی مسوول فیستیوال دوش همگانی علیه فساد اداری در مزارشریف،این مسابقات از طرف شبکه ی افغانی مبارزه با فساد اداری،در شش ولایت عمده ی افغانستان(بلخ،بامیان،هرات،کابل،بدخشان و جلال آباد) راه اندازی شده است که هدف آن نشان دادن نفرت و انزجار نسل نو افغانستان از پدیده فساد اداری می باشد.
اشتراک کنندگان این مسابقه مسیر 5 کیلومتر را از چهار راهی نور الی بازار باختر دویدند و از میان صدها اشتراک کننده،قربانعلی،احمد رشاد و احمدضیا،به ترتیب مقام های اول،دوم و سوم را از آن خود کردند.
به گفته ی مختاروفایی،اداره ی مبارزه علیه فساد اداری در زون شمال،شورای اجتماع جوانان افغانستان،شبکه‌ی انترنتی هویدا،رادیو رابعه بلخی و بیناد علمی افغان لمر از جمله حامیان این مسابقات در مزارشریف بودند.
عبدالولی واقف از همکاران اداره ی مبارزه علیه فساد اداری زون شمال در مورد راه اندازی این مسابقات می گوید،که حضور پرشور جوانان شهرمزارشریف بیانگر عزم راسخ آنان در امر مبارزه علیه فساد اداری می باشد.
در همین حال تعدادی از اشتراک کنندگان این مسابقه نیز از حرکت های نمادین حمایت نموده و خواهان مبارزات جدی دولتمردان و جامعه جهانی در امر محو فساد اداری می باشند.ذبیح الله عسکر زاده یکتن از اشتراک کنندگان این مسابقه می گوید:ما به حرکت های نمادین و برنامه های که بتوانیم در آن توانایی ها و حرف های خود را به نمایش بگذاریم،نیاز داریم و برنامه دوش علیه فساد نیز بیانگر انزجار و نفرت نسل جوان از پدیده ی شرم آور فساد اداری می باشد.
شبکه ی افغانی مبارزه با فساد که این مسابقات را راه اندازی نموده است در اعلامیه ی جامعه جهانی و دولمتردان افغانستان را عاملین گسترش و افزایش فساد اداری در کشور خوانده و در جای از این اعلامیه آمده است: نسل امروز افغانستان که هم اکنون در این حرکت نمادین علیه فساد گام برداشته است،دیگرنمی خواهند شاهد یک افغانستان فاسد،تروریست،گدا،فقیر،جنگ زده و غبار آلود باشند.
راه اندازی این مسابقات در حالی دایر می گردد که چند روز قبل سازمان جهانی دیده بان شفافیت افغانستان را در صدر کشورهای فاسد به عنوان فاسد ترین کشور جهان معرفی نمود.

۰۹ آذر ۱۳۹۱

اینروزهایم را مدیون "دیل کارنگی" هستم...

"دیل" به من آموخت که نگرانی نمی تواند هیچ مشکلی را حل کند،بلکه نگرانی مرا در مشکلات غرق می کند و باعث می شود،چشمانم همه جا را تاریک ببیند...
- آشفتگی و بی نظمی عامل اصلی نگرانی است.
ارزانترین و مفیدترین راه های مقابله با نگرانی را از "دیل کارنگی" چنین آموختم:
سرگرمی با کار = غلبه بر تشویش و نگرانی.
سرگرمی با کار = در آمد بیشتر و زندگی راحت تر.
سرگرمی باکار = نداشتن وقت اضافی برای غصه خوردن.

"آیین زندگی"
خواندن این کتاب را برای دوستانی که هنوز نخوانده اند توصیه می کنم....

۰۷ آذر ۱۳۹۱

طلایی ترین فرصتی که سوخت و فرصتی که نباید بسوزد!

بیشتر از ده سال از حضور گسترده نظامی،مالی و ملکی جامعه جهانی در افغانستان می گذرد،کشورهای جهان پس از سرنگونی طالبان یکی پی دیگر در افغانستان لشکر کشی نمودند تا تروریزم و دهشت افگنی را در افغانستان سرنگون کنند.
حضور جامعه جهانی در ابعاد سیاسی،اقتصادی و نظامی بحث های گسترده ی می خواهد و در این مورد نظریه پردازان تاحدی قلم زده اند.
در کنار اینکه حضور جامعه جهانی در افغانستان طی یکدهه دچار بحران و  اشتباه های فاحشی بوده است،یکی از اشتباه ها و بی کفایتی های جامعه جهانی و کشور های کمک کننده افغانستان به شمول دولت افغانستان نادیده گرفتن جوانان و به حاشیه راندن این قشر از جامعه و برنامه های بزرگ ملی و بین المللی می باشد.
دولت افغانستان که بارها نشان داده است از قشر جوان و بخصوص جامعه دانشگاهی هراس دارد،همواره در به حاشیه راندن جوانان و استعمال آنان به عنوان ابزار و آله در معاملات سیاسی تلاش ورزیده است.
قشر جوان افغانستان که میراث دار چندین دهه جهالت،جنگ و خون ریزی می باشد،امروز نیز تحت تاثیر کابوس های گذشته قرار گرفته و مسیر مشخصی را باید بپیماید،گم کرده است و در بیراهه ها گام می گذارد.
احزاب سیاسی افغانستان که بیشتر در محوریت مذهب،ملیت و زبان  می چرخند،جوانان حربه ی خوبی برای گرفتن امتیازات و بر آورده ساختن اهداف آنان تبدیل شده است.
این برهمگان آشکار است که فقر،بی سوادی،عدم دسترسی به تحصیلات و ازدواج از جمله مشکلات عمده ی جوانان افغانستان است،اما منظور من جوانانی اند که خود را در ردیف روشنفکران و سردمداران جوانان قلمداد می کنند.
میلیارد ها دالر طی یکدهه گذشته،توسط نهادهای مختلف،حقوق بشری،مدنی و فرهنگی از بودجه کشورهای کمک کننده به مصرف رسیده است،اما تاهنوز هیچ نهادی به طور موثر و دوام دار پروسه ی را برای رشد و خودکفایی جوانان انجام نداده است و بیشتر پول ها زمینه سازی برای غارت تکه داران حکومتی و چپاولگران قدرت صورت گرفته است.
اربابان قدرت و ثروت همواره در افغانستان تلاش ورزیده اند تا جوانان را وابسته و بی مایه نگهدارند تا هیچگونه اراده ی از خود نداشته و در حفظ مسند و قدرت برای شان موثر واقع گردد.
طی یکدهه گذشته جوانانی زیادی همت نموده و انجمن های را راه اندازی کردند که پس از یک قد بر افراشتن دوباره به زمین خورده اند،دلیل این را همه میدانیم،نبود حامی مالی و معنوی باعث دوباره زمین خوردن جوانان گردیده است.
هرچند هم اکنون برنامه های پراکنده و پروژه یی در مرکز و ولایات کشور بنام جوانان در جریان است،ولی حکومت و کشورهای کمک کننده طی یکدهه ی گذشته فاقد یک برنامه ی موثر،دراز مدت و همگانی در جهت رشد و انکشاف قشر جوان این سرزمین بوده است.
یکدهه ی گذشته فرصت طلایی بود که سوخت و برباد رفت،با آن تعدادی از جوانان در این فرصت توانستند،برای شان اندک کاری را انجام دهند،از جمله بورسیه های تحصیلی،رسانه ها،پست های بلند و پایین حکومتی و راه یافتن در نهادی خصوصی از جمله موارد اندکی است که در راستای جوانان می توان به اشاره کرد.
در همین حال دهه بحران در راه است و قرار است میلیاردها دالر دیگر نیز به افغانستان سرازیر گردد،این دومین فرصتی است که باید از آن استفاده کرد و نگذاشت حیف و میل کسانی که گردد که سال هاست در غارتگری سرمایه های ملی مان دست دارند.
جوانان باید با استفاده از این فرصت در یک محور یک برنامه ملی،بدور از تعصبات قومی،لسانی،مذهبی و نژادی گردهم آیند و برای آینده ی خود و سرزمین شان بیاندیشند تا از ریسمان بردگی و منجلاب تنهایی و دست آویز شدن ها نجات یابند.
اگر یکبار دیگر شاهد تکرار اشتباهات گذشته باشیم و از گذشته های تاریک درس عبرت نگیریم،فاتحه ی آینده و امروز این سرزمین را باید از همین حالا خواند!
مختار وفایی

۰۱ آذر ۱۳۹۱

وحید عمر سخنگوی اسبق رییس جمهور: حکومت اراده‌ی سیاسی برای انتقال قدرت شفاف

گفتگو از مختار وفایی
انتقال قدرت سیاسی به صورت شفاف و عادلانه؛ بدون این‌که کشور دچار بحران و جنگ داخلی گردد، یکی از حرف هایی بود که رییس جمهور کرزی هفته‌ی گذشته در کنفرانس مطبوعاتی اش بیان نمود، بیشترین تحلیل‌ها و باورها، در کشور در این روزها این است که افغانستان پس از 2014 به سوی جنگ داخلی می‌رود و شاید هیچ انتخاباتی در کار نباشد!

س: آقای عمر! این‎روزها در همه جا، به خصوص در اجتماعات و نشست‌های جوانان نگرانی از 2014 بیان می شود و 2014 به عنوان یک هیولا در اذهان عامه جاگرفته است؛برداشت شما از فرا رسیدن روزهای 2014 چه است و چه‌ها سراغ ما را در آن زمان خواهد گرفت؟

وحید عمر: ببینید،در قسمت 2014، دو دیدگاه وجود دارد، یکی دیدگاه خوشبینانه و دیگری دیدگاه بدبینانه، یعنی حتمی نیست که با فرا رسیدن 2014 افغانستان یا با فروپاشی نظام روبرو باشد و یا هم با فروپاشی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی؛ یک و نیم سال دیگر در اختیار داریم؛ از همین امروز گرفته تا بهار سال 1393؛ این فرصت خیلی تعیین کننده است که افغانستان بعد از 2014 به کدام سو می‌رود، تصامیمی را که حکومت افغانستان در یک و نیم سال آینده می‌گیرد و آنچه جامعه‌ی جهانی در این یک و نیم سال تصمیم می‌گیرد؛ نقش عمده در تعیین سرنوشت افغانستان بعد از 2014 ا دارد.

من فکر می کنم امنیت افغانستان تا سال 2014 از مدیرت خارج نخواهد شد، یعنی تحت کنترول خواهد بود؛ اقتصاد افغانستان نیز از هم نمی‌پاشد و تحت کنترول باقی خواهد ماند.

نقطه‌ی عطف! انتقال قدرت سیاسی، شفاف، عادلانه یکی از مسایل مهم و قابل توجه است که اگر این پروسه سالم و بدون دستبرد انجام گیرد؛ افغانستان به طرف ثبات سیاسی می‌رود.

اگر انتقال قدرت سیاسی صورت نگیرد و یا به صورت ناشفاف صورت گیرد و یا انتقال قدرت عادلانه نباشد، و یا برای مردم قابل قبول نباشد افغانستان می‌رود به طرف بی ثباتی سیاسی؛ یعنی تمام تهدیدات سیاسی، نظامی، اقتصادی و اجتماعی وابسته به انتقال قدرت سیاسی در سال 2014 می باشد.

س: با مطالعه شعارها و ادعاهای که از سوی اپوزیسیون مطرح می‌شود و وعده‌های که حکومت می‌دهد در مورد انتقال مسالمت آمیز قدرت سیاسی، چقدر امیدوار کننده است که مردم نگران 2014 نباشند و امیدوارانه به آینده بنگرند؟

وحید عمر: حکومت در یک شعار تمام آمادگی‌های لازم را برای انتقال قدرت در سال 2014 به مردم وعده داده است؛ شما صحبت‌های اخیر رییس جمهور کشور را شنیدید که به وضاحت اعلان کرد و وعده سپرد که افغانستان به طرف بحران سیاسی؛ اقتصادی و اجتماعی نخواهد رفت.

همچنان رییس جمهور به نحوی مسوولیت گرفت که آینده افغانستان و انتقال قدرت شفاف را در کشور تضمین کند. در این‌جا یک‌طرف تعهدات و وعده هاست و طرف دیگر آمادگی‌های لازم برای انتقال قدرت سیاسی که متاسفانه آمادگی‌های لازم را حکومت برای این پروسه ندارد.

با مطالعه از وضعیت فعلی باور نمی‌کنم که انتقال قدرت سیاسی به شکلی که رییس جمهور وعده سپرده است صورت گیرد.

حکومت تاهنوز اراده‌ی سیاسی برای انتقال قدرت به صورت شفاف و مسالمت آمیز به نمایش نگذاشته و همچنان اپوزیسیون نیز کدام برنامه مشخص و افرادی که می‌خواهند در کار زار انتخاباتی دخیل باشند؛ به مردم معرفی نکرده است و در کنار این همه ثبت نام رای دهندگان و کارت‌های رای‌دهی با یک مشکل عجیب و غریبی دچار است که هنوز سرنوشت آن معلوم نیست؛ کمیسیون انتخابات هنوز لیست افرادی را که واجد شرایط رای‌دهی هستند آماده نساخته چون منتظر توزیع تذکره‌های الکترونیکی است و من باور دارم که تذکره‌های الکترونیکی تا یک و نیم سال دیگر توزیع نخواهد شد.

بنابر این پروسه انتقال قدرت با چالش‌های عمده‌ی روبرو است که با رفع نمودن این چالش‌ها می‌توان به حرف‌ها و وعده‌های رییس جمهور امیدوار بود.

س: از مدت‌ها بدین‌سو اپوزیسیون و کارشناسان ادعا دارند که رییس جمهور کشور در تلاش است تا قدرت را به نفع خود نگهدارد و یک تیم مشخصی با حمایت وی حاکم کشور باشد؛ شما که مدت‌ها در کنار رییس جمهور بودید؛ دیدگاه و برداشت تان از عملکرد وی و ادعای مطرح شده چیست؟

وحید عمر: من فکر نمی‌کنم؛ شعور سیاسی و تجربه‌ی سیاسی را که رییس جمهور افغانستان داشت و با برداشت از کارکرد یکدهه گذشته اش، به عنوان بانی پروسه‌ی دموکراسی که حداقل همین پروسه با نامش گره می‌خورد، پروسه‌ی قدرت خود را تمدید کند از راه غیر مشروع؛ هیچ راهی مشروعی وجود ندارد که رییس جمهور افغانستان پس از سال 2014 در قدرت باقی بماند، این را خود رییس جمهور افغانستان هم پذیرفته و برداشت من هم به عنوان یک کسی که مدتی همراهش کار کردم، این است که آقای کرزی با تجربه‌ی ده سال گذشته‌اش فکر نکنم بخواهد، پروسه‌ی را که خودش پا نهاده است به طرف چالش بکشاند و سرکوب کند.

س: شما چندی قبل در یکی از مقالات تان،نگرانی تان را در مورد نسل جوان افغانستان، با فرارسیدن سال 2014 بیان کرده بودید و یاد آور شده بودید که نیروی که بتواند نسل جوان افغانستان را از فروپاشی نگهدارد وجود ندارد؛ به نظرتان جایگاه نسل جوان افغانستان در آینده‌ی سیاسی کشور در کجا خواهد بود و این قشر با چه تهدیدهای رو برو است؟

وحید عمر: دقیقاً وقتی از من پرسیده می‌شود که بزرگترین دست آورد نظام فعلی چیست؛ من همیشه به دو مورد اشاره می کنم؛ یکی رسانه‌های آزاد و مطبوعات،و دیگری نسل جدید و جوانان فعلی؛ یکی از امیدواری‌های که خودم باور به اساس آن باور دارم افغانستان پس از 2014 به فروپاشی نمی رود؛ همین نسل جدید است؛ نسلی که وابسته به تفنگ و و ابزار جنگی نیستند. نسلی که در یک فضای نسبتاً آرام به وجود آمده و با تفنگ بیگانه است؛ دنیا دیده است، درس خوانده است، نسلی که روشن می اندیشد و متعهد به افغانستان است.

این نسل در بازداری از فروپاشی نظام و کشور بعد از 2014 نقش اساسی و کلیدی دارد. در انتخابات پارلمانی گذشته 65 فیصد رای دهندگان مشروع جوانان بین سنین 17 تا 27 سال بوده‌اند.

پس هرکسی که همین 65 فیصد را بسیج بتواند و در یک محور جمع کند،حکومت یا اپوزیسیون، هرکدام آن که موفق به بسیج همین نیرو شوند هم برنده‌ی انتخابات است و هم برنده‌ی آینده‌ی افغانستان است؛ پس بدون شک اگر این نیرو سمت و سو داده شود و در یک محور اساسی جمع شوند افغانستان به طرف ترقی و تعالی خواهد رفت.

منتها این را هم باید روشن بسازم که اگر به همین 65 فیصد توجه صورت نگیرد و به حرف های‌شان گوش داده نشود؛ همین‌ها برای آینده‌ی افغانستان خطرآفرین خواهد بود و باعث سربازگیری به دامنی کشور خواهد بود.

پس حکومت یا اپوزیسیون اگر خواهان آینده‌ی باثبات و انتخابات شفاف و عادلانه است باید به دنبال بسیج و سمت و سو دادن این 65 فیصد باشد.

رییس کمیته‌ی ملی المپیک افغانستان: با ایجاد وزارت ورزش؛ ورزش سیاسی می شود!

گفتگو از مختار وفایی

ورزش افغانستان پس از سال‌ها سکوت و دشواری، طی چندسال اخیر دست آوردهای خوبی در عرصه‌ی ملی و بین المللی داشته است. المپیک افغانستان هم اکنون با مشکلات متعددی مواجه است؛ اما با آن‌هم امیدواری زیادی به آینده‌های ورزش کشور چشم دوخته است. در همین حال از چندی بدین‌سو در پارلمان و میان جوانان ورزشکار کشور بحث ایجاد وزارت ورزش مطرح است. گفت‌وگوی ویژه‌یی با جنرال محمد ظاهر اغبر رییس کمیته‌ی ملی المپیک افغانستان را در پی می‌خوانید که به این مسایل در آن پرداخته ایم:

س: جناب رییس! سوال را از کریکت آغاز می‌کنیم؛ پاکستان ادعا دارد که بانی کریکت است و کریکت نیز به عنوان بازی ملی در آن کشور شناخته می شود؛ این بازی در افغانستان چه وضعیتی دارد؟

اغبر: اگر واقعیت‌ها را در نظر بگیریم، عمر پاکستان کمتر از عمر من است و کریکت یکی از ورزش‌های قدیمی و عنعنوی مردم افغانستان است؛ اما متاسفانه درگیری و دشواری‌ها این فرصت را از مردم ما گرفته است که در مورد تاریخ و چگونگی داشته‌ها و ارزش‌های مان تحقیق کنیم؛ اما من مطمئنم که اگر در این مورد تحقیق صورت بگیرد، معلوم می‌شود که بانی کریکت ما هستیم.

س: گفته می‌شود در بعضی از مراکز آموزشی کریکت، مربیان پاکستانی حضور دارند و پاکستان در تربیت جوانان در بازی کریکت نقش عمده دارد. شما این را تایید می‌کنید؟

اغبر: نخیر! هم اکنون در هیچ یک از مراکز آموزشی ما، مربی پاکستانی حضور ندارد و اگر ما به مربی نیاز داشته باشیم؛ از پاکستان، امریکا و یا هر کشوری دیگری به طور رسمی با در جریان گذاشتن مراجع مربوطه دعوت می‌کنیم. اما کسانی از همونان ما هستند که زمانی در پاکستان مهاجر بوده‌اند و در آن‌جا کریکت را آموخته‌اند و هم اکنون در این‌جا مصروف آموزش برای دیگرانند.

س: در افغانستان چقدر زمینه‌ی رشد ورزش دیده می‌شود و آیا حکومت توجهی قابل ملاحظه‌ی به شما دارد؟

اغبر: ما نخبه‌ها و چهره‌های خوبی را شناسایی کردیم و تااکنون دستاوردهای خوبی هم در بخش‌های مختلف ورزش داریم؛ اما در تمام جهان چهار مورد است که با داشتن و فراهم بودن آن زمینه‌ی رشد ورزش به زودی مهیا می‌گردد.

اول اقتصاد؛ دوم امنیت فزیکی؛ سوم امنیت فکری؛ چهارم آب و هوای مناسب.

متاسفانه ما هیچ کدام این‌ها را نداریم و با آن‌هم جوانان ما در تلاش و مبارزه هستند.

خوشبختانه دو روز قبل رییس صاحب جمهور تیم ملی المپیک کشو را دعوت کرد و گفتنی‌های ما را از نزدیک شنید؛ رییس صاحب جمهور در این دیدار وعده سپرد که از ورزش حمایت و نیازهای ما را تا حد توان رفع می‌کند.

س: لیگ برتر فوتبال افغانستان یکی از تحول‌های عظیم در عرصه‌ی ورزش افغانستان خوانده می شود؛ از دید شما این برنامه چقدر امیدواری را نسبت به آینده تقویت می دهد؟

اغبر: ما برای اولین بار در تاریخ افغانستان شاهد لیگ برتر فوتبال هستیم که با استقبال گسترده در سطح ملی و بین المللی روبرو شد؛ در این برنامه که چهره‌های نخبه‌ی فوتبال شناسایی گردیده است، امیدواری‌ها را نسبت به آینده‌ی فوتبال افغانستان بیشتر می‌کند.

لیگ برتر جدا از این‌که یک تحول عظیم در عرصه‌ی فوتبال افغانستان است، وحدت ملی و همدلی را نیز در میان شهروندان کشور بازی می‌کند. ما هم اکنون ده میدان فوتبال در کشور داریم و در عرصه‌ی فوتبال دستاوردهای خوبی هم داریم که به آینده‌ی خوبتر و بهتر امیدوار هستیم.

س: ورزش افغانستان را جدا از مشکلاتی که یادآور شدید، چه موضوعات دیگری تهدید می‌کند؟

اغبر: ما با تمام مشکلاتی که داشتیم، توانستیم قهرمان و نائب قهرمان شویم، پس امیدوارانه راه مان را ادامه می‌دهیم و با مشکلات متعددی که نبود فضای مناسب، اقتصاد مناسب، امکانات و تجهیزات مدرن می‌باشد مبارزه می‌کنیم و همچنان امیدوار هستیم که با توجه جناب رییس جمهور این مشکلات نیز حل گردد.

س: حضور تیم‌های ورزشی افغانستان در بازی‌های بین المللی تاهنوز چقدر مورد توجه جهانیان بوده و ورزش چقدر توانسته است چهره‌ی واقعی افغانستان را در بیرون از مرزها به جهانیان معرفی نماید؟

اغبر: از جهانیان که بگذریم تاچندی قبل پارلمان و مقامات افغانستان به ورزش کشور خود ما ارج قایل نبودند؛ دیروز در مجلس سنا سخنرانی داشتم و همه‌ی سناتوارن باکف زدن‌های‌شان از ما استقبال کردند و همچنان در این روزها شاهد هستیم که بارها پارلمان بحث‌هایش را به ورزش اختصاص داده و از ورزش کاران ما تقدیر نمودند. در مسابقات 2012 لندن در میان 224 کشور آقایان روح الله نیکپا و بهاوی عزیز خوب درخشیدند و کشورهای که بمب اتم دارند نام شان گرفته نمی‌شد و ما در این مسابقات مقام خوبی را کسب کردیم که مورد احترام خاص صدراعظم بریتانیا قرار گرفتیم و چهره‌ی واقعی کشور را به جهانیان معرفی کردیم.

س: در این اواخر در پارلمان و در میان تعدادی از جوانان ورزش کار سر و صداهای شنیده می شود که آنان در تلاش ساختن طرح (وزارت ورزش) هستند؛ از دید شما آیا راه حل مشکلات ورزش کشور ساختن این وزارت خانه است و یا می‌توانیم در قالب همین ریاست المپیک نیز کار کنیم؟

اغبر: راستش اگر من صلاحیت می‌داشتم، چندین وزارت‌خانه دیگر را نیز از بین می بردم؛ راه حل مشکلات ما در وزارت‌بازی نیست، ما هم‌اکنون امکانات و بودجه‌ی پیش پا افتاده را برای کارمندان خود نداریم، چه برسد به آن‌که وزارت بسازیم و برای آن پالیسی و بودجه و راهکار بسازیم. مساله‌ی دیگر این‌که من مطئنم با ساختن وزارت ورزش، ورزش کشور سیاسی می شود؛ وقتی وزیر ورزش در پارلمان برای رای اعتماد معرفی شود، مسائل قومی و نژادی دامن زده شده و ورزش سمتی و لسانی و قومی خواهدشد. من برای آنانی که خواهان ایجاد وزارت ورزش هستند پیشنهاد می‌کنم تا (مدیریت عمومی ورزش) بسازند، چون باید همه به این نتیجه رسیده باشیم که با وزارت بازی‌ها کار به جای نمی‌رسد!

احمد سعیدی، تحلیلگر مسایل سیاسی: کرزی،آبروی ملت و خون شهدای افغانستان را لگد مال کرده

گفتگو از مختار وفایی
حمله‌ی طالبان مسلح به جان ملاله یوسفزی دانش آموز 14 ساله و فعال حقوق بشر در «سوات» پاکستان واکنش‌های تند ملل جهان را به دنبال داشت. در افغانستان نیز این حمله به اشکال مختلف تقبیح شد، در این میان وزارت معارف افغانستان در سراسر کشور فرمان صادر کرد که باید تمام مکاتب برای سلامتی ملاله دست به دعا شوند و رییس جمهور کرزی نیز به رهبران سیاسی پاکستان نامه نوشت وضمن همدردی، از آنان خواست تا با افراطیت مبارزه نمایند!
در گفت و گویی ویژه ای با احمدسعیدی، تحلیل‌گر مسایل سیاسی افغانستان،به این مساله پرداخته ایم:
س: با فرستادن نامه‌ی آقای کرزی که در آن از رهبران سیاسی و مذهبی پاکستان خواسته است با افراطیت مبارزه کند، چقدر موافق هستید و بنظرتان رهبران پاکستانی چقدر روی نامه‌ی آقای کرزی حساب می‌کنند؟

احمد سعیدی: بدون شک حمله به جان ملاله یوسفزی را هر انسان با وجدان محکوم می کند، اما نه به آن سطحی که آقای حامد کرزی و فاورق وردک عمل کردند. روزانه صدها جوان، پیر، محصل و دانش آموز در سراسر کشور توسط خونپاره‌ها و انتحاری‌های فرستاده شده از پاکستان به خاک و خون می‌افتند؛ اما آقای کرزی و اطرافیانش خم به ابرو نمی‌آورند. به یاد دارم که چندسال قبل در باغ حضور، انتحاری چندتن از اعضای شورای ملی را به شهادت رساند و صدها دانش آموز دختر نیز در این حمله شهید شدند، پدران اطفال شهید شده گوشت‌ها و لباس‌های فرزندان‌شان را از شاخه‌های درخت جمع می کردند....اما وزیر معارف و آقای کرزی خم به ابرو نیاوردند.

نامه‌ی که آقای کرزی به رهبران سیاسی و مذهبی پاکستان فرستاده، توهین به ملت و خون شهدای راه آزادی و استقلال افغانستان است و کرزی با فرستادن این نامه خون جوانان و هموطنانی ما را که قربانی افراطیت و انتحاری‌های فرستاده شده از پاکستان شده‌اند لگدمال کرده است.

س: به نظرتان عملکرد رییس جمهور کرزی و فاروق وردک وزیر معارف در برابر پاکستان از چه ناشی می شود و چرا رییس جمهور کرزی همواره به حمایت از پاکستان متهم می‌شود؟

احمد سعیدی: وزیر معارف و آقای کرزی با این عملکردشان نشان دادند که مردم پاکستان نسبت به ملت خودشان ارزش بیشتر دارد و کرزی با فرستادن نامه و فاروق وردک با مراسم دعاخوانی خواستند دوستی و نوع وابستگی‌شان را به پاکستان نشان دهند.

س: عمران خان رهبر حزب انصاف پاکستان و یکی از کریکت بازان مشهور آن کشور، عملیات علیه نیروهای خارجی در افغانستان را جهاد خوانده است؛ در همین حال آقای کرزی به وی نامه فرستاده و از وی خواسته تا با افراطیت مبارزه کند؛ این فتوای آقای عمران خان ناشی از ناآگاهی وی است یا واقعاً دیدگاهش در برابر افغانستان همین است؟

احمد سعیدی: شما می‎دانید که عمران خان یک کریکت باز است و مکتب را تا صنف نه خوانده است؛ مادرکلانش یهودی است و خانمش انگلیس. خودش از احکام دینی هیچ چیز نمی‌داند و چندسال قبل عضویت آی اس ای را گرفت که یکی از اعضای ارشد سازمان استخباراتی پاکستان است؛ هرچیزی را که آی اس آی امر کند وی می‎گوید و هیچ اختیاری خودش ندارد.

نه تنها عمران خان در برابر افغانستان فتوای جنایتکارانه را صادر کرده است بلکه مولانا فضل الرحمن و قاضی حسین احمد نیز بارها این فتوای جنایت را صادر کرده‌اند. کرزی به آنان نیز نامه فرستاده و به ملت و شهدای این سرزمین توهین نموده است.

س: آقای کرزی طی هفته‌های اخیر، خواهان امضای پیمان استراتیژیک با پاکستان شد و در عین حال در سازمان ملل از پاکستان گلایه کرد به خاطر راکت پرانی هایش؛ همچنان تنش‌های سیاسی موجود بین این حکومت و فرستادن نامه‌ی کنونی کرزی به رهبران سیاسی پاکستان؛ این همه سیاست‌های رنگارنگ بیانگر چه نوع موضع گیری رییس جمهور افغانستان در برابر پاکستان را نشان می‌دهد؟

احمد سعیدی: آقای کرزی در سازمان ملل فقط یک مقاله خوانده است و این مقاله را هیچ کسی جدی نگرفته است؛ وی تاهنوز به طور رسمی از پاکستان در سازمان ملل شکایت نکرده که مشکل افغانستان را سازمان ملل جدی بگیرد.

همچنان هدف از پیمان استراتیژیک با پاکستان این است که آقای کرزی می خواهد پاکستان بدون مشوره‌ی مردم افغانستان خط دیورند را به رسمیت بشناسد. یکی از ماده‌های که در پیمان‌های استراتیژیک روی آن تاکید می‌شود؛ حفظ استقلال، تمامیت ارضی و عدم مداخله در امور داخلی هر دو کشور می‌باشد؛ کرزی به خاطر امضای این پیمان فقط به خط دیورند چشم دوخته است.
س: جناب سعیدی! در همین حال چند روز قبل مصاحبه‌ی که با آقای محمد صادق سفیر پاکستان در افغانستان داشتیم، وی در مورد این پیمان گفت که پاکستان هیچ نیازی به امضای پیمان استراتیژیک ندارد و این آقای کرزی است که در بیانیه‌هایش ادعای امضای پیمان استراتیژیک را دارد. وقتی یک دیپلمات ارشد پاکستان این نظر را داشته باشد؛ چرا آقای کرزی با خودش این ادعا را دارد؟
احمد سعیدی: همه می‌دانیم که آقای کرزی از خود اختیار ندارد و همچنان می‌دانید که انگلیسها پدرکلان پاکستان است و پاکستان همواره میراث خور انگلیس بوده است. معضله‌ی خط دیورند نیز یکی زخم‌های خونینی است که انگلیسی‎ها پس از خروج شان به جا ماندند و حالا می‌خواهند اهداف شان را توسط آقای کرزی عملی کنند.

این‌که پاکستان به امضای پیمان استراتژیک نیاز دارد یا ندارد، مربوط خودشان می شود؛ اما من باور دارم که آقای کرزی از سیاست هیچ چیزی نمی‌داند.

س: جناب سعیدی! راهکار و پیشنهاد شما برای حکومت افغانستان چیست که حکومت در چنین مقطع زمانی در برابر پاکستان چه موضع گیری داشته باشد تا از دام‌های که در آن افتاده نجات یابد؟

احمد سعیدی: من فکر می‌کنم که راهکار حکومت افغانستان و شورای صلح که می‌خواهند با التماس با پاکستان به تفاهم برسند، نه منطقی است و نه هدفمندانه، این ها فقط می خواهند روز گذرانی کنند.

افغانستان باید با اسناد، تصویر، فلم و صدا جنایت‌های پاکستان را ثبت نموده و با شکایت نامه‌ی رسمی به شورای امنیت سازمان ملل بفرستد و از کشورهای که تاهنوز با آن‌ها پیمان استراتیژیک امضا کرده است کمک بخواهد و پاکستان را از هر راه ممکن تحت فشار قرار دهد تا از جنایت علیه افغانستان دست بکشد. به نظر من هرکسی که می‌خواهد از راه پابوسی و التماس با پاکستان به تفاهم برسد به منافع ملی افغانستان خیانت می‌کند.

دکتر‌سید‌عسکر‌موسوی: سیستم اداری دانشگاه‌های کشور،فرسوده،فاسد و شرم‌آور است

گفت و گو از مختار وفایی

فرسوده بودن‌ سیستم اداری و درسی دانشگاه‌های کشور از چالش‌های عمده‌ی است که همواره مورد انتقاد کارشناسان و دانشجویان در کشور بوده است.

هرچند وزارت تحصیلات‌عالی کشور گاهگاهی حرف از تغییر در ساختار اداری و سیستم درسی دانشگاه های کشور می‌زند، اما هنوزهم نتوانسته است دانشجویان را قانع بسازد.

در گفت و گوی ویژه ای با دکتر سید عسکر موسوی استاد در دانشگاه آکسفورد لندن و از تحلیل گران مسایل سیاسی و فرهنگی افغانستان، این موضوع را مورد بحث قرار داده ایم:

س: جناب دکتر! برداشت شما از وضعیت سیستم درسی در دانشگاه‌های‌کشور چیست؟ یکدهه‌ی گذشته تغییراتی در سیستم آمده و اگر آمده چقدر بسنده بوده است؟

دکترموسوی: باید این را قبول کنیم که تغییرات طی ده سال گذشته آمده، اما این تغییرات بسیار محدود و کم است، چون‌که نظامداران سابق هنوز هم خیلی قوی هستند و از آن سود می‌برند و در برابر طرح‌ها و برنامه‌ها مقاومت می‌کنند.

س: چالش‌های زیادی فرا راه دانشگاه‌های افغانستان است، از جمله فرسوده بودن سیستم‌ درسی در دانشگاه‌ها همواره مورد انتقاد بوده است، به نظرتان این چالش شامل دانشگاه‌های خصوصی هم می‌شود؟

دکتر‌موسوی:
دانشگاه‌های دولتی که صد‌درصد این مشکل را دارند، اما متاسفانه به دلیل ضعف رهبری وزارت تحصیلات‌عالی، مشکلات دانشگاه‌های خصوصی از نوعی مشکلات دانشگاه‌های دولتی نیست، اما به نوعی از دانشگاه‌های دولتی متاثراند.

با وجودی‌که دانشگاه‌های‌خصوصی سرمایه‌گذاری می‌کنند و از ‌نگاه امکانات مجهر‌تر اند، نسبت به دانشگاه‌های دولتی، اما از نگاه اداری ثاثیر می‌گیرند؛ از همان سیستم متمرکز اداری دانشگاه های دولتی.
س:
با این‌که دانشگاه‌های خصوصی کشور سرمایه‌ی بیشتری هزینه می‌کنند، به نظرتان چقدر توانسته کادرهای علمی را جذب کنند تا از دانشگاه‌های دولتی متفاوت‌تر باشند؟

دکتر‌موسوی:
ما نزدیک به هفتاد‌تا موسسه‌ی‌تحصیلی‌خصوصی داریم، اینها باهمدیگر فرق دارند، بعضی آنان کادرهای خوبی دارند و بعضی شان کادرهای ضعیف دارند، این‌را نمی‌شه بهطور عام گفت،اما بطور کلی کادرهای دانشگاه‌های خصوصی از نظر اندیشه و فکر جوانتر هستند، مگر آن بخش که از استادان دولتی استفاده می‌کنند.


س: دانشگاه‌کابل و دانشگاه‌ بلخ، به عنوان دو دانشگاه مهم دولتی در کشور مطرح است، گاهگاهی از این دانشگاه‌ها سر وصداهای مبنی بر فساد‌ اداری، فساد اخلاقی، بدرفتاری استادان و مشکلات دیگر از سوی دانشجویان مطرح شده است، شما وضعیت این دو دانشگاه و دانشگاه‌های سایر ولایات را چگونه بررسی می‌کنید؟

دکتر‌موسوی:
نه ‌تنها این دو دانشگاه دولتی؛ هیچ دانشگاه دولتی در افغانستان با هیچ معیار اخلاقی برابر نیستند، از نظر اداری، بسیار فاسد، فرسوده و شرم آور هستند، متاسفانه این آیینه‌ی تمام نمای آن چیزی است که در رهبری کشور افغانستان صورت می‌گیرد.
س: چندی قبل وزیر‌تحصیلات‌عالی، از تغییرات گسترده در سیستم این وزارت و دستاوردهای تازه در دانشگاه‌ دولتی خبر داد، به نظرتان منظور وزیر‌تحصیلات عالی از کدام دستاوردهاست و شما شاهد چه پیشرفت‌هایی در این عرصه هستید؟

دکتر موسوی: خوب، وزیر‌تحصیلات عالی بچه جوان است، پرتلاش و زحمت کش است، اما بیشتر توجه وی به ظواهر است، مثلاً به رنگ و روغن و گلدان و چمن و باغ.....

وزیر تحصیلات عالی فعلی، نسبت به وزرای قبلی بسیار ضعیف است، چون تغییرات محتوایی اصلاً در ردیف کارهایش نیست و بیشتر به ظواهر می‌پردازد، بلی از نظر ظواهر بسیار تغییرات آمده، مثلاً پیش روی وزارت را تمیز کرده، دیوارهایش را رنگ کرده، چمن ساخته، گل و‌گل کاری در صحن وزارت، اما این‌ها در اقلام وزارت‌تحصیلات عالی از اقلام درجه چهار و درجه پنج است،اما از نظر محتوایی نه تنها که تغییری صورت‌نگرفته، بلکه عقب‌گرد وحشتناک نیز صورت‌گرفته.

س: همه‌ساله کشورهای‌خارجی از طریق وزارت‌تحصیلات‌عالی صدها بورسیه را به خاطر ادامه تحصیلات‌ جوانان افغانستان به آن کشورها اختصاص می دهند، به نظرتان در سیستم انتخاب و فرستادن جوانان در بورسیه‌ها چقدر کارشکنی و (خویش خوری) از سوی مسوولان صورت می‌گیرد؟

دکتر موسوی: فراوان؛ چون‌که یاد‌آور شدم، ما نظام تحصیلات‌عالی را که به روز و با شرایط زمان برابر باشد نداریم، کارشکنی‌های زیادی در این پروسه نیز صورت می‌گیرد، کسانی که در این بورسیه‌ها می‌روند چون دقیق انتخاب نمی‌شوند، آینده خوبی نیز ندارند.

این بورسیه‌ها نیز روی یک سیستم مشخص برنامه ریزی شده نیست، مثلاً امسال 500 نفر را تخصیص دهد به بخش زراعت که بروند اینها دکترا بگیرند. اما این‌گونه نیست و قضایا همیشه روزمره‌گی بوده است. چون سیستم فرسوده و متمرکز است، این چالش‌ها حل‌ناشدنی باقی مانده‌اند.

مثلاً بورسیه داریم در کشور آلمان، فشار‌سیاسی این است که باید این بورسیه را سهمیه بسازد، یک نفر از غور، یک نفر از بادغیس، یک نفر از بلخ و ...اما بورسیه‌ی که به کشورهای خارج داده می‌شود، شرایط آن غور و پکتیا و بلخ و کابل نیست، آنها بر اساس داشتن توانایی و ظرفیت پیشنهاد می کنند.
س: جناب دکتر!در سابق دانشگاه‌ها، شاهد اتحادیه‌ها، انجمن‌ها و کاروان‌های دانشجویی بود که به مسایل سیاسی، علمی و تحقیقی می‌پرداختند و در موارد کلان سیاسی سهم می‌گرفتند، به نظر‌تان فعلاً دانشگاه‌ها در یک نوع خاموشی بسر نمی‌برند؛ و یا دانشجویان دانشگاه‌های افغانستان این شوق و علاقه را ندارند؟

دکتر موسوی: متاسفانه باید یاد آور شوم که چیزی به نام، شوق، نشاط و علاقه در جامعه‌ي دانشجویی افغانستان نمی بینم، به خاطر این‌که نظام‌ کنونی‌سیاسی ما از دانشگاه می‌ترسد. مثلاً اتحادیه‌ها و انجمن‌های دانشجویی را قانوناً اجازه نمی‌دهد و دانشگاه‌ها فقط جای که آدم بشنود و بخواند نیست، دانشگاه باید مسایل زیادی را در‌ خود داشته باشد که در دانشگاه‌های ما نیست.

پست ویژه

بوی خوشِ کاغذ؛ خداحافظ رسانه‌های چاپی

  شاید خداحافظی با رسانه‌های چاپی برای بسیاری از روزنامه‌نگاران و خوانندگان روزنامه‌ها نگران کننده و حتی پذیرفتن آن سخت باشد، اما تحولی اس...