۹۵ درصد عاملان کشتار خبرنگاران از مجازات معاف بوده اند

 مرکز خبرنگاران افغانستان در آستانه روز بین المللی پایان دادن به معافیت از جرایم علیه خبرنگاران با نشر اعلامیه‌ی گفته است طی دو دهه اخیر، 95درصد عاملان خشونت علیه خبرنگاران در افغانتسان  از مجازات معاف شده اند.

براساس اعلامیه این نهاد، در طی حدود دو دهه اخیر درافغانستان، بیشتر از ۱۰۰ خبرنگار و کارمند رسانه ای کشته شده اند اما بررسی ها می دهد که از این تعداد تنها عاملان پنج قضیه بر اساس حکم محکمه مجازات شده اند.

یافته‌های مرکز خبرنگاران افغانستان نشان می‌دهد که از سال ۱۳۷۳ هجری خورشیدی تا سال ۱۳۹۷، ۱۰۴ خبرنگار و کارمند رسانه‌ای در افغانستان کشته شده اند که ۱۵ تن آن زنان هستند، افزون بر این در این مدت دو خبرنگار افغان نیز در پاکستان کشته شده اند.

در مجموع، ۸۶ تن از خبرنگاران و کارمندان رسانه‌ای کشته شده شهروندان افغانستان هستند که بیشتر آنان در جریان کار جان خود را از دست داده اند.

چهار سال پیش، کشورهای عضو سازمان ملل متحد در واکنش به افزایش خشونت‌ها علیه خبرنگاران در جهان، در قطعنامه‌ای، ۲ نوامبر(۱۱ عقرب) را به عنوان روز بین‌المللی پایان دادن به معافیت از مجازات جرایم علیه خبرنگاران اعلام کردند. این قطعنامه از کشور‌های عضو سازمان ملل متحد می خواهد تا به شکل جدی در زمینه تامین امنیت و مصونیت خبرنگاران اقدام کنند.

میرویس جلیل، خبرنگار بی بی سی نخستین خبرنگاری است که در سال ۱۳۷۳ پس از مصاحبه با گلبدین حکمتیار، از رهبران جهادی در راه برگشت از سروبی به کابل، به قتل رسید و چهار سال بعد، طالبان با تسلط بر شهر مزار شریف محمود صارمی، خبرنگار آژانس خبری ایرنا متعلق به ایران را با شماری از دیپلمات‌های این کشور کشتند.

با آغاز حمله امریکا و کشورهای هم پیمان در اواخر سال ۱۳۸۰ به افغانستان و افزایش شمار رسانه‌های آزاد، تعداد قربانیان جامعه رسانه‌ ای نیز به مرور به شکل قابل ملاحظه‌ ای افزایش یافت.

مارک برانرئو، جوهان ساتون، پیربیلاد، ولکر هندلوئیک، هری برتون، عزیزالله حیدری، ماریا گارسیا کتولی، جولیو فیونتز، اولف استرامبرگ، شیما رضایی، میوند، عبدالقدوس، کریستین استرو، کارن فیشر، انور صالح، رحمان قل، سید آقا، اجمل نقشبندی، شکیبا سانگه آماج، ذکیه ذکی، عبدالمنیر، کارستن توماسن، عبدالصمد روحانی، جاوید احمد یازمی، سلطان محمدمنادی، جان الله هاشمی، میشل لانگ، روپرت همر، جیمزهانتر، سید حامد نوری، محمد رفیق عزیزی، امید خپلواک، فرهاد تقدسی، جعفر وفا، سادم خان بهادورزوی، عبدالهادی همدرد، دنیا ذاکری، مزمل صادقی، محسن هاشمی، نوراحمد نوری، شاهد نعیمی، نیلز هورنر، احمد سردار، آنیا نیدرینگهاس، خالد آگاه یعقوبی، پلوشه توخی، زبیرحاتمی، عاقل محمد وقار، ذبیح الله پشتون یار، امان الله عطایی، علی محمدی، حسین امیری، جواد حسینی، محمد حسین، مهری عزیزی، مریم ابراهیمی، زینب میرزایی، زبیر خاکسار، یعقوب شرافت، دیوید گیلکی، ذبیح الله تمنا، نعمت الله زهیر، نصیر مدثر، نورالله، فریده، عبدالطیف، محمد امیر، عبدالغنی، زین الله، حبیب الله حسین زاده، محمد نذیر، عزیز نوین، عمر ارغندی وال، عبدالحمید رمضانی، حسین علی نظری، نقیب الله عبدالرحیم زی، غلام رضا بیگ، سید خادم حسین هاشمی، عبدالرؤف مهدوی، سید خداداد احمدی، سید عندلیب ضیایی، سید حسین حسنی، محمد رضا بهرامی، خلیل رضایی، اخترعلی نظری، سید مهدی موسوی، عبدالمنان ارغند، شاه مری فیضی، یارمحمد توخی، غازی رسولی، نوروزعلی خموش، عبدالله حنان زی، محرم درانی، سباوون کاکر، علی سلیمی، سلیم تلاش، احمدشاه، محمد اختر، عطاء الله رحیمی وسیع، صمیم فرامرز، رامز احمدی و محمد سلیم انگار دیگر خبرنگاران و کارمندان رسانه ای هستند که در جریان سقوط رژیم طالبان و سال‌های بعد از آن کشته شده اند.

مظنونان و یا متهمان کشتار خبرنگاران و کارمندان رسانه ای

بر پایه معلومات مرکز خبرنگاران افغانستان، طالبان، به کشتن ۴۱ تن، داعش ۳۴ تن، گروه ها و یا افراد مسلح غیر مسؤل، ۲۲ تن، نیروهای ناتو سه تن، اعضای خانواده و بستگان، سه تن، و پولیس ملی افغانستان نیز به کشتن یک تن مظنون و یا متهم است.

ناکامی در تامین عدالت- تنها پنج درصد عاملان کشتار مجازات شده اند

در حدود دو سال گذشته و با ایجاد کمیته مشترک حکومت و رسانه ها در زمینه امنیت و مصونیت خبرنگاران، تلاش های از سوی نهادهای حکومتی عضو این کمیته صورت گرفته است اما متاسفانه دیده می شود که این تلاش ها و اقدامات به رغم این که چشم گیر بوده اند، نتیجه ملموسی به ویژه در زمینه پایان دادن به معافیت جرایم علیه خبرنگاران نداشته است. جمشید رسولی سخنگوی لوی سارنوالی می گوید که این اداره مصمم است به جرایم علیه خبرنگاران و کارمندان رسانه ای رسیدگی کند و در دو سال گذشته 49 قضیه را پیگری کرده است.

طبق آمار ارایه شده از سوی آقای رسولی، در این مدت، عاملان قتل پلوشه توخی همکار رسانه ای رادیو بیان( یک تن به اعدام)، حامد نوری، گوینده تلویزیون ملی(چهار تن: یک تن به اعدام، دو تن به ۲۰ سال زندان و یک تن به ۱۲ سال زندان)، شکیبا سانگه آماج، مجری تلویزیون شمشاد( دو تن: یکی به یک سال حبس تنفیذی و یکی دیگر به ۱۶ سال حبس تنفیذی محکوم شده اما متواری است)، زبیرخاکسار خبرنگار رادیو و تلویزیون ملی( دو تن هر کدام به ۱۶ سال زندان) و امان الله عطایی، رئیس تلویزیون آسیا( دو تن: یکی به ۱۹ سال و شش ماه و دیگری به ۱۰ سال و شش ماه زندان) محکوم شده اند و دوران محکومیت خود را سپری می کنند. هر چند به گفته وی احکام صادر شده در اکثر این موارد نهایی نیست.

سخنگوی لوی سارنوالی افزود که دو متهم به قتل محمد محسن هاشمی کارمند تخنیکی رادیو صدای نجراب از سوی محکمه استیناف به ۱۶ سال زندان محکوم شده اند اما پولیس تا اکنون موفق نشده است متهمان را بازداشت کند. 

داعیه‌ی دروغ مبارزه با تروریسم

۱۷سال قبل ایالات متحده و متحدان‌اش به افغانستان لشکرکشی نمودند تا ضمن نابودی تروریسم، دولت‌سازی و ملت‌سازی را در این کشور تقویت کرده و دمکراسی را به عنوان مهم‌ترین ارزش انسانی در جهان مدرن، در این کشور نهادینه سازند.

اما امروز نه تنها تروریسم نابود و تضعیف نشده است بلکه شهرها در محاصره گروه‌های دهشت‌افگن استند و حکومت فاسد و لرزان که منتخب کاخ سفید است در پشت دیوارهای سمنتی حتی از خودش محافظت نمی‌تواند.
دمکراسی شکست خورده و افراطیت دینی باور غالب در میان مردم است.

سیاست‌مداران فاسد سرمایه‌دارتر، اما مردم فقیرتر شدند.
داعش و طالب و چندین گروه تروریستی دیگر تقویت شدند، در حدی که بیشتر از نیم جغرافیای کشور را در اختیار دارند.
نه نظام آموزشی اصلاح شد، نه بنیادهای اقتصادی و عایداتی شکل گرفت و نه ارتشی سازماندهی شد که بعد از خروج نیروهای خارجی بتواند از مردم و نظام دفاع کند.
وضعیت فعلی همه ما طوری است که اگر افغانستان را ترک کنیم آوارگی و مهاجرت دایمی نصیب ما می‌شود و اگر بمانیم مرگ تدریجی در انتظار ماست‌.

این جهنمی که فعلا بروی همه ما دهن گشادتر باز کرده، حاصل خاک‌فروشی ما و بازی‌های قدرت‌های جهان برای دور نگهداشتن تروریزم از دروازه‌های شان است.
حتی اگر خلیل‌زاد بتواند طالبان را پای میز مذاکره کشانیده و آنان را به حکومت غنی ملحق سازد، جنگ پایان نمی‌یابد؛ بلکه نسخه‌ی جدیدی برای کشتن ما ارائه می‌شود.

پارلمان "اتاق قانون" است نه "اتاق تجارت"

متاسفانه پارلمان افغانستان در اثر غفلت مردم در دوره‌های قبلی انتخابات، محلی برای تجمع تاجران و ثروت‌اندوزان شد که همه آنان کمیسیون‌های مالی و اقتصادی این نهادِ قانون‌گذار را به گروگان گرفته و با استفاده از آن تجارت‌های سیاه شان را گسترش دادند.

اگر لیست حاضری نمایندگان مجلس را ببینید، بیشترین غیرحاضری و بیشترین بی اعتنایی به اصول مجلس را تاجران داشته اند. همچنام آنان هیچ‌گاه در دسترس مردم نبوده اند، چون اصول تجارت و تاجران براساس " منفعت شخصی" استوار است و در محضر مردم بودن بجز از روزهای کمپین بقیه روزها " منفعت شخصی" در پی ندارد.

تاجران در جلسات تقنینی مجلس حاضر نیستند و به تماس و مشکلات مردم پاسخگو نیستند چون هدف آنان از ابتدا برای ورود به پارلمان قانون‌گذاری و قانون‌مداری نبوده بلکه هدف شان استفاده از امتیازات و مصوونیت پارلمانی برای افزایش ثروت و قدرت بوده است.

مردم باید از خود بپرسند که چرا میزان ثروت و زراندوزی نمایندگان شان رو به بالا و میزان فقر و اوضاع زندگی آنان رو به پایین است؟ پاسخ مشخص است: هر یک رای شما به تاجران وسیله‌ی شد برای بدست آوردن پول بیشتر، قدرت بیشتر و ثروت بیشتر. ثروت بی‌نیازی به بار می‌آورد و چون آنان مطمین اند که برای بار بار رای شما را می‌توانند بخرند، لازم نمی‌بینند شما را با لباس‌های ژولیده تان در دفاتر و کاخ‌های مجلل و پر از وسایل قیمتی راه دهند؛ البته بجز از روزهای کمپین انتخاباتی.

بنابر این ما باید بدانیم که پارلمان "اتاق قانون" است نه "اتاق تجارت" که محل تجمع تاجران و زراندوزان گردد.
اگر یک کسی تاجر خوب است، قاچاقچی موفق است، غاصب و قلدر نامی است، دلیل نمی‌شود که می‌تواند وکیل خوب هم باشد.
هرکس برای کاری ساخته شده و پارلمان جای قانون‌گذاران و نخبه‌‌هاست.
مطمئن باشید که تاجران به گسترش تجارت‌های سیاه، قاچاقچی‌ها و غاصبان زمین به امتیازات و مصوونیت پارلمانی چشم دوخته اند نه به قانون و خدمت.
به این جماعت نه بگویید و آگاهانه رای دهید.

پنج‌تن از نمایندگان بلخ در پارلمان، بیشترین غیرحاضری را در سال هفتم تقنینی داشته اند

اسدالله شریفی نماینده مردم بلخ در مجلس، از ۸۲ جلسه، در ۲۵ جلسه غیرحاضر، در یک جلسه رخصت، در پنج جلسه مریض، در دو جلسه در سفر ولایتی، در۱۰ جلسه در سفر خارجی و در ۳۹ جلسه حاضر بوده است.

علم‌خان آزادی نماینده‌ی مردم بلخ در مجلس، از ۸۲ جلسه، در ۴۳ جلسه غیرحاضر و در ۳۹ جلسه حاضر بوده است. این عضو مجلس نیز به دلیل غیرحاضری‌های متواتر وظیفه‌اش در یک اجلاس سال تقنینی به حالت تعلیق درآمده بود.

اسحاق رهگذر نماینده مردم بلخ در مجلس، از ۸۲ جلسه، در ۲۶ جلسه غیرحاضر، در ۱۱ جلسه رخصت، در ۱۴ جلسه مریض و در ۳۱ جلسه حاضر بوده است. این نماینده مجلس که در حال حاضر والی بلخ شده، به دلیل غیابت متواتر وظیفه‌اش در یک اجلاس سال تقنینی به حالت تعلیق در آمده بود.

احمدشاه رمضان نماینده‌ی مردم بلخ طی دوره هفتم تقنینی در مجلس، از ۸۲ جلسه، در ۲۷ جلسه غیرحاضر، در شش جلسه رخصت، در شش جلسه مریض و در ۴۳ جلسه حاضر بوده است.

عباس ابراهیم‌زاده نماینده‌ی مردم بلخ طی سال هفتم تقنینی در مجلس، در 47 جلسه غیرحاضر، در 28 جلسه به دلیل مریضی، در 3 جلسه رخصت و تنها در 4 جلسه حضور داشته است. از متن گزارش روزنامه ۸صبح

در پناه مرده‌ها

ربانی، مسعود، مزاری، قسیم فهیم، کاظمی، کلکانی، عبدالحق و ده‌ها رهبر و فرمانده جهادی دیگر که طی سال‌های جنگ و جهاد در افغانستان کشته شدند، امروز حیثیت همین جسدی را دارند که یک جنگجو از آن برای نشان گرفتن هدف و شلیک بسوی دشمن استفاده می‌کند.

همه ساله برای تجلیل از مرگ این افراد بخشی از شهر کابل نظامی‌پوش شده و مسیرها بروی مردم مسدود می‌شوند.
سخنران‌ها که فرزندان، برادران و یاران دیروز شان استند، از استیژی که به مناسبت سالگرد وفات یا قتل شان برگزار کرده به عنوان یک فرصت برای نمایش قدرت و موضع برای شلیک بسوی رقبای سیاسی شان استفاده می‌کنند.

به نمایش‌های که به مناسبت سالروز قتل این افراد برگزار می‌شوند دقت کنید، نه حرف از احترام به مرده در میان است نه بزرگداشت از کارنامه‌های خوب یا بدشان.

این شیوه‌ی سوءاستفاده از جسدها باعث ترویج دو عادت زشت و فرهنگ مردم‌آزاری در میان قلدرها و جهادی‌ها شده است.
غصب یک تپه برای دفن جسد،
اختصاص یک روز برای نمایش و ستایش از مرده.

قاتل زنجیره‌یی؛ از عضویت در سنا تا همکاری با طالبان

  مختار وفایی

محمد آصف عظیمی مشهور به آصف سناتور، نماینده سمنگان در دور اول مجلس سنا و مشاور فعلی ریاست اجراییه در امور مجاهدین، به تازگی متهم شده است که روز یکشنبه 11سنبله، حاجی رشاد حسامی یکتن از فرماندهان محلی وابسته به حزب جمعیت را در سمنگان در محضر عام تیراباران کرده است.

قاضی نجیب‌الله حسامی برادر رشاد حسامی می‌گوید که برادرش روز یکشنبه 11 سنبله که با شماری از اراکین دولتی، اعضای شورای ولایتی و نیروهای امنیتی برای اشتراک در یک مراسم جنازه به ولسوالی خرم و سارباغ رفته بود، هنگام برگشت در منطقه قچندره مربوط به دره زندان، توسط آصف عظیمی و افراد مسلح‌اش به قتل رسیده است.

قاضی نجیب می‌گوید که نخستین گلوله را آصف عظیمی به صورت حاجی رشاد حسامی شلیک کرده و بعد محافظانش او را تیرباران کرده اند.

حاجی آصف عظیمی سناتور پیشین و مشاور فعلی ریاست اجراییه

یک منبع موثق نیز در سمنگان تایید می‌کند که آصف عظیمی با بیشتر از 50 تن از افراد مسلح تحت امرش عصر روز یکشنبه در مسیر راه حاجی رشاد حسامی کمین افراز کرده و او را در حالی که شماری از نیروهای دولتی نیز شاهد بودند به قتل رسانیده است.

این منبع می‌گوید که عظیمی متهم به قتل‌های زنجیره‌یی در سمنگان است و از چندین سال بدینسو با حاجی خالد عظیمی پسرش با طالبان نیز همکاری دارند.

براساس اطلاعات این منبع، آصف عظیمی مشاور ریاست اجراییه و پسرش حاجی خالد عظیمی در ترور احمدخان سمنگانی که توسط حمله انتحاری در ماه سرطان 1392 کشته شد دست دارند. آن حمله توسط شخصی بنام ملا قیام‌الدین سازماندهی شده بود که با حمایت آصف عظیمی فعالیت می‌کرد.

20 مورد قتل دیگر از جمله قتل مولوی عبدالواحد، قاری عنایت الله و اخیراً حاجی رشاد حسامی نیز از جمله پرونده‌های است که به حاجی آصف عظیمی و پسرش نسبت داده می‌شوند. منابع در سمنگان می‌گویند که  آصف عظیمی از سوی اعضای ارشد حزب جمعیت اسلامی از جمله عطامحمدنور حمایت می‌شود و به دلیل افراد مسلحی که در اختیار دارد، تاکنون هیچ یک از نهادهای امنیتی علیه او اقدام نتوانسته است.

جان محمد دریاب فرمانده امنیه سمنگان می‌گوید که اوراق شکایت خانواده رشاد حسامی مبنی بر اینکه عامل قتل آصف عظیمی دانسته شده را دریافت کرده و در تلاش بازداشت عاملان این رویداد استند. دریاب می‌گوید که پولیس در حال تعقیب و تلاش برای بازداشت آصف عظیمی و افرادش است اما او با افرادش در منطقه کوه بست در حومه شهر ایبک متواری شده اند.

با این حال حاجی خالد عظمیی پسر آصف عظیمی اتهامات همکاری با طالبان، دست داشتن در قتل‌های زنجیره‌یی و ترور رشاد حسامی را رد کرده می‌گوید که همه این موارد اتهام و دسیسه از سوی مخالفان شان است.

حاجی خالد می‌گوید که رشاد حسامی توسط پدرش نه بلکه توسط دوتن از محافظان پدرش به نام‌های رحمت الله و عبیدالله به دلیل اینکه رشاد برادر این دو فرد را به قتل رسانیده بود کشته شده است.

حاجی خالد می‌گوید که قاتلان حاجی رشاد حسامی که محافظانش پدرش بودند، اکنون فراری اند و پدرش در خانه‌اش در منطقه دره زندان بسر می‌برد.

با تماس‌های مکرر موفق به صحبت با حاجی آصف عظیمی نشدیم، اما پسرش  حاجی خالد ادعای فرمانده امنیه سمنگان که می‌گوید حاجی آصف به کوه متواری شده را رد کرده می‌گوید او در میان مردم و در خانه‌اش در دره زندان زندگی می‌کند.

سرقت مسلحانه و تنش نظامی در شهر مزارشریف

دیروز شنبه حوالی ساعت 5 عصر، مردان مسلح وارد دوکان یک صراف بنام کاظم توسلی شده، پول، واسکت و مبایل های مالک دوکان و مشتری‌های حاضر در دوکان را با خود می‌برند. ساعتی پس از این رویداد، نیروهای امنیتی خانه اخترمحمد ابراهیم خیل مسوول حزب محاذ ملی در شمال افغانستان را که در چهارراهی برکت شهر مزارشریف موقعیت دارد محاصره کردند. نیروهای امنیتی مدعی اند که نورمحمد پسر اخترمحمد ابراهیم خیل عامل سرقت مسلحانه است و باید به این نیروها تسلیم شود.

یک منبع امنیتی در بلخ که نمی‌خواهد از وی نام برده شود می‌گوید که نورمحمد پسر اخترمحمد ابراهیم خیل عصر دیروز شنبه، با افراد مسلح تحت امرش دوکان صرافی را در منطقه قالین‌فروشی‌های شهر مزارشریف به سرقت برده و شواهد کافی در این مورد وجود دارد.

دزدان مسلح در حال انتقال صندوق پول

براساس گفته‌های این منبع، سه موتر پر از افراد مسلح به سرکردگی نورمحمد ابراهیم خیل عامل این سرقت است و نورمحمد سوار بر یک عراده موتر هایلکس بحیث تعقیبی، دزدان تحت امرش را هدایت می‌کرد. منابع می‌گویند براساس شواهد و گفته‌های شاهدان، افراد مسلحی که دوکان کاظم توسلی را به سرقت بردند در خانه اختر محمد ابراهمی خیل در چهارراهی برکت داخل شدند.

در عین حال خال محمد یک راننده تاکسی که شاهد رویداد بوده و از جریان انتقال صندوق پول توسط دزدان مسلح ویدیوی کوتاه گرفته می‌گوید که وی افراد مسلح اخترمحمد ابراهیم خیل را شناسایی کرده و ضمن ثبت ویدیوی کوتاه و عکس از این رویداد، شواهد و چشم‌دیدهایش را با نیروهای امنیتی نیز شریک ساخته است.

با این حال اخترمحمد ابراهیم خیل در یک گفت‌وگوی تلفنی می‌گوید که خانه‌اش از سوی افراد مسلح و تحت امر عطامحمدنور محاصره شده و ادعاها علیه وی و پسرانش توطیه و تهمت است.

ابراهیم خیل می‌گوید که هیچ سندی در مورد این‌که پسرانش به سرقت‌های مسلحانه دست داشته باشد وجود ندارد و اگر کسی در این مورد سند و ادعا دارد باید از نزدیک با او صحبت کند. ابراهیم خیل می‌افزاید که نیروهای مربوط به عطامحمدنور بجای که با او از نزدیک صحبت کنند، خانه اش را محاصره کرده اند. وی در مورد اینکه نیروهای امنیتی دنبال بازداشت نورمحمد پسرش است می‌گوید: "این‌ها افراد عطامحمدنور استند و نور دشمن من است. این‌ها یک پسر دیگرم را نیز کشته بودند و من پسرم  را هرگز به دشمنم تسلیم نمی‌کنم."

اخترمحمدابراهیم‌خیل از سال 2010 تا 2104 بحیث رییس شورای صلح در بلخ کار می کرد و فعلاً مسوول حزب محاذ ملی به رهبری سیدحامد گیلانی در زون شمال است. از پسران ابراهیم‌خیل همواره به عنوان عامل بخشی از سرقت‌های مسلحانه در مزارشریف نامبرده می‌شود.

مختار وفایی

ازبیکستان از طالبان چه می‌خواهد؟

مختار وفایی

 به تاریخ 10 اگست، شماری از اعضای دفتر طالبان در قطر که در راس آنان شیرمحمد عباس استانکزی  قرار داشت، به تاشکند سفر کرده و با مقامات ازبیکستانی از جمله  با عبدالعزیز کاملوف وزیر خارجه این کشور ملاقات کردند.

هرچند ظاهراً سفر اعضای دفتر طالبان به ازبیکستان در جهت تلاش های این کشور برای کمک به پروسه صلح عنوان شد، اما اطلاعات نشان می‌دهد که مقامات ازبیکستان در ملاقات با اعضای طالبان، دنبال هدف مهمی در شمال افغانستان بوده اند.

سفر هیات دفتر طالبان به تاشکند، دقیقا چند روز بعد از شکست کامل گروه داعش در ولسوالی درزاب ولایت جوزجان و تسلیم شدن ده‌ها عضو خارجی این گروه به طالبان صورت گرفت.

در نبرد 21 روزه میان طالبان و داعش در جوزجان، ده‌ها جنگجو از دو طرف درگیری کشته شده و در نهایت مولوی عبدالرحمان رهبر خودخوانده این گروه، تصمیم گرفت تا بخشی از آنان به جانب حکومت و بخش دیگر به جانب طالبان تسلیم شوند. 250 عضو داخلی این گروه با اطمینان از اینکه شبیه میهمان توسط چرخبال‌های حکومت از معرکه نجات داده شده و از نقل و نبات شورای امنیت لذت خواهند برد پس از گیرماندن در محاصره مرگبار توسط طالبان به جانب حکومت پیوستند.

اعضای خارجی گروه داعش که شهروندان فرانسه، ازبیکستان، تاجیکستان، قزاقستان، چچین، قیرغزستان و الجزایر بودند شانس زنده ماندن شان را در یکجا شدن با طالبان امتحان کردند.

بیشتر از 50 عضو خارجی گروه داعش که اکثریت آنان ازبیکستانی استند با خانواده‌های شان به طالبان تسلیم شدند که اکنون از درزاب به بخش‌های ازولایت فاریاب منتقل شده و در حالت خلع سلاح، تحت نظارت طالبان بسر می‌برند.

اعضای گروه تحریک اسلامی ازبیکستان (IMU)

پیوست و گسست میان تروریست‌های کشورهای آسیای میانه و طالبان گذشته‌ی درازی دارد که برای نخستین بار طاهر یولداشف و جمعه نمنگانی در دهه نود میلادی پس از متواری شدن از کشورهای شان در ازبیکستان و تاجیکستان به گروه طالبان که بر بخش‌های زیادی از افغانستان حاکمیت داشتند پیوستند. این تروریست‌ها  که متحدین ملاعمر و اسامه بن لادن بودند از امکانات و نعمات زیادی توسط رژیم امارت اسلامی برخوردار شدند و از آنان به عنوان مهاجرین و انصار به خوبی پذیرایی صورت می‌گرفت.

پس از فروپاشی نظام امارت اسلامی طالبان و کشته شدن جمعه نمنگانی و طاهر یولداشف در رویدادهای جداگانه در افغانستان و پاکستان، بازمانده‌های آنان بصورت پراکنده در مدارس طالبان در پاکستان آواره شدند تا با اوج گرفتن فعالیت طالبان در سال های 2006 در بخش‌های از افغانستان بار دیگر به جبهات شان در ولایات مختلف از جمله در کندز، بدخشان، تخار و سایر ولایات برگشتند.

در سال‌های اخیر و با ظهور داعش در خاورمیانه، شمار زیادی از بازمانده‌های طاهر یولداشف و جمعه نمنگانی در کنار هزاران شهروند دیگر کشورهای آسیای میانه، خودشان را به عراق و سوریه رسانیدند و در صف داعش علیه حکومت‌های سوریه و عراق جنگیدند.

بقایای این گروه که تحت رهبری عثمان غازی در بخش‌های از افغانستان و در کنار طالبان فعالیت داشتند در سال 2014 با ابوبکرالبغدادی اعلام بیعت کردند که با واکنش تند طالبان مواجه شدند. طالبان با حمله بر مواضع این گروه در ولسوالی خاک افغان در سال 2015، حدود 100تن از اعضای این گروه به شمول عثمان غازی را کشتند و ده‌ها تن دیگر را به شرط پیروی از دستورهای امارت اسلامی عفو کردند.

باقی مانده‌های این گروه تحت رهبری شخصی بنام عمرالمهاجر فعالیت‌های شان را در همسویی با طالبان در بخش‌های از افغانستان آغاز کردند، اما بصورت مخفیانه دست به تبلیغ و فعالیت به نفع داعش می‌زدند. این گروه تحت نام تحریک اسلامی ازبیکستان، گروه جندالله و مهاجرین فعالیت‌های پراکنده شان را ادامه دادند تا اینکه در سال 2016 ، زابل را به قصد جلال آباد و سپس جوزجان ترک کردند.

قاری حکمت‌الله که در سال 2016، فعالیت خود را به عنوان رهبر داعش در شمال افغانستان گسترش داد، همه اعضای گروه تحریک اسلامی ازبیکستان و بقیه تروریست‌های کشورهای آسیای میانه را که به اجبار در صف طالبان حضور داشتند به ولسوالی درزاب ولایت جوزجان فراخواند تا در ساحات تحت کنترول وی برای گسترش خلافت فعالیت کنند.

اکنون و پس از فراز و فرودهای زیادی در فعالیت داعش در شمال که منجر به فروپاشی کامل این گروه توسط طالبان شد، ده‌ها عضو خارجی این گروه در نظارت خانه‌های طالبان در فاریاب بسر می‌برند.

عبدالعزیز کاملوف وزیرخارجه ازبیکستان یک هفته پس از این رویداد، با دعوت از نماینده‌های دفتر طالبان در قطر، از آنان خواستار تسلیم دهی اعضای ازبیک‌تبار گروه داعش به این کشور شده است.

کاملوف از شیرمحمد عباس استانکزی وهیات همراهش که به تاشکند سفر کرده بودند خواسته است که ازبیکستانی‌های عضو داعش را به دولت ازبیکستان تحویل دهند، چون آنان هیچگاه متحد طالبان نمی‌شوند.

منابع آگاه می‌گویند که هیات طالبان به مقامات ازبیکستان پاسخ رد یا تایید نداده و گفته اند که این درخواست را بصورت رسمی با مقامات رهبری این گروه شریک می‌سازند و ازبیکستان باید منتظر دستور رهبر این گروه در مورد سرنوشت افراد مذکور باشد.

با درنظرداشت  اتفاقاتی که میان طالبان و تروریست‌های آسیای میانه طی سال‌های اخیر و مخصوصاً پس از بیعت آنان با داعش افتاد، دیگر ممکن نیست طالبان به این گروه به چشم یک متحد شبیه آنچه در قبل از سال 2014 بود ببینند. این جنگجوها تا قبل از بیعت با داعش در میان طالبان از احترام و جایگاه میهمان برخوردار بودند، چانچه در 1998 نیز ازبیکستان از ملاعمر خواسته بود تا طاهر یولداشف را به آن کشور تحویل دهد اما امارت اسلامی گفته بود که یولداشف میهمان ماست و تسلیم دهی وی به دشمن‌اش، خلاف عرف و رفتارهای اسلامی است.

اکنون اما میهمان تبدیل به دشمن شده است و ممکن است طالبان در بدل خواسته‌های مشخص، شهروندان فراری ازبیکستان را به نهادهای مخوف و سختگیر امنیتی آن کشور تحویل دهند تا هر دو طرف از شر بقایای طاهر یولداشف نجات یابند.

جنون کشتار، وجه مشترک اشرف غنی و هبت‌الله

مختار وفایی
اشرف غنی یک دمکرات و دانش‌آموخته دانشگاه‌های معتبر غرب است، اما ملا هبت‌الله دانش‌آموخته مدارس دینی در پاکستان که جهاد، درشت ترین سرفصل درس‌های بوده که او فرا گرفته است.  غنی فعلاً رییس حکومتِ به ظاهر مشروع است و ملاهبت‌الله رهبر گروه مسلحی که مخالفت این حکومت است. هردو با تمام تفاوت‌هایی که در شیوه زندگی، فکر، اندیشه و کارنامه‌های شان دارند، اما یک وجه مشترک میان این دوتن که طی سه سال اخیر و با دست یافتن هردو به مقام‌های ریاست و رهبری آشکار شد غیر قابل انکار است: جنون کشتار، سرکوب و انحصار.

هبت‌الله پیرو ایدیولوژی جهاد است و معتقد به نظامی که استوار بر حدیث و روایت باشد، اما اشرف غنی پیرو باورهای به ظاهر دمکرات و استقرار یک نظام دمکراسی قابل انحصار می‌باشد. هبت‌الله از سوی پاکستان و چند نهاد استخباراتی کشورهای منطقه حمایت می‌شود، اما اشرف غنی بر حمایت‌های مالی، نظامی و سیاسی ایالات متحده، ناتو و بقیه شرکای بین‌المللی افغانستان استوار است. هردو به ریختن خون بی‌گناهان علاقه‌ی فراوان دارند چون فکر می‌کنند از این طریق به آنچه برای شان هدف تعیین شده می‌رسند.

 اشرف غنی برای نیل به اهدافش موج‌های اعتراضی مردم را با خون متوقف کرد، به مخالفان سیاسی‌اش از جمله رییس اجراییه با خون پاسخ داد و اکنون در آستانه‌ی ختم یک دوره حاکمیت‌اش، جراتِ به خیابان ریختن از مردم گرفته شده است. اشرف‌غنی و تیم انحصار و سرکوب‌اش، مردمان معترض را به گلوله بست، خواست‌های شان را مسخره کرد و از این طریق میخ استبداد را بر فرق مردمی که فکر می‌کرد در جامعه‌ی دمکرات و نظام مردم‌سالار زندگی می‌کنند کوبید. از سوی دیگر او با برخورد سیستماتیک در روند حذف بقیه اقوام از بدنه نظام، از هیچ وسیله‌ی دریغ نکرد. تهدید به مرگ، ایجاد پرونده‌های جعلی، استفاده از نهادهای قضایی و امنیتی و تطمیع، از ابزارهای استند که روی میز اشرف غنی برای سرکوب و مهار مخالفان سیاسی اش ردیف شده اند. در یک هفته‌ی که گذشت دست‌کم 600تن در ولایات غزنی، بغلان، فاریاب، کابل، تخار و نقاط دیگر افغانستان کشته شدند، در حالی که از زخمی‌ها و اسیرهای این رویدادها هیچ‌گونه آمار دقیقی در دست نیست. بدون تلفات اعضای طالبان، 300 تن نیروی دولتی و مردم ملکی در غزنی سلاخی شدند چون در مقابل نیروهای ملاهبت‌الله که به قصد ویرانی و آتش زدن وارد این شهر شده بودند، اراده‌ی برای جنگ و مقابله وجود نداشت.

اشرف غنی و فرماندهانش پس از خستگی نیروهای هبت‌الله از کشتار، با ویرانه‌ها و اجساد مردم غزنی عکس یادگاری گرفته و صدهاتُن گندم برای آنانی که شهر و خانه و دوکان شان ویران شد وعده داد. اشرف غنی و وزرای امنیتی‌اش این جنایت و خیانت‌ شان را پشت ادعاهای مضحکی مانند حضور پاکستانی‌ها در میان طالبان، جوان بودن نیروهای امنیتی، طرف بودن با 20 گروه تروریستی و جلوگیری از تلفات ملکی پنهان می‌کنند در حالی که هیچ کدام این ادعاها ره به جایی نمی‌برند. اگر در میان طالبان پاکستانی‌ها حضور دارند و نیروی تحت امر اشرف غنی با 20 گروه تروریستی طرف است، حکومت وی توسط بزرگترین قدرت نظامی جهان تمویل و تجهیز می‌شود و از ده‌ها کشور دیگر حمایت مالی و تسلیحاتی دریافت می‌کند و اگر از کشتار بخاطر افزایش تلفات ملکی جلوگیری نشد چرا بیشتر از 150 فرد ملکی در غزنی کشته شدند؟ نیروهای ارتش یک هفته در کمپ نظامی چینایی‌ها در ولسوالی غورماچ ولایت فاریاب تحت محاصره و حملات شدید طالبان بودند و شب و روز از طریق رسانه‌ها، خانواده‌ها و دوستان شان خواهان کمک شدند، اما هیچ کمکی برای شان صورت نگرفت. آن‌ها 104 سرباز و افسر بودند که یک عده شان توسط طالبان سلاخی و یک عده اسیر و بقیه از بیچارگی تسلیم شدند. همچنین 12تن در بندر آی‌خانم ولایت تخار و 45تن دیگر در ولسوالی بغلان مرکزی توسط طالبان شب هنگام تیرباران شدند. 100 نیروی کماندو نیز به دلیل نرسیدن نیروی کمکی در ولسوالی اجرستان کشته و اسیر و مفقود شدند. یک‌عده در حمله به ولسوالی ده‌یک ولایت غزنی کشته و اسیر شدند که حکومت آمار دقیق این رویدادها را هیچگاه با رسانه‌ها شریک نساخت. در حالی که مردم در ماتم قربانیان حملات هولناک نامبرده که حاصل کار مشترک ملا هبت‌الله و اشرف غنی بودند می‌سوختند، حمله دیگری در غرب کابل بر این زخم نمک پاشید. حمله کننده انتحاری منسوب به داعش 60 دانش آموز را در غرب کابل به کام مرگ کشانید و 70 تن دیگر را زخمی نمود. سربازان در تخار، بغلان، فاریاب، اجرستان، ده‌یک و غزنی در حالی آماج حملات شدید طالبان قرار گرفته و قربانی شدند که نیروهای کمکی از زمین و هوا به آنان نرسیدند. هزاره‌ها در حالی که آماج حملات مرگبار گروه مرموز بنام داعش قرار می‌گیرند که اشرف غنی برای نگهداری اسب رهبر کشته شده این گروه ماهانه 150هزار افغانی از کود 91 می‌پردازد و این کار را شکست و نابودی این گروه تلقی می‌کند. در حالی که منسوبان وزارت دفاع از کمبود نیروی هوایی برای رسیدگی به سربازان گیرمانده در مناطق دور دست و نا امن سخن می‌زنند، 250 جنگجوی جنایتکار داعش بصورت برق آسا از دمِ تیغ طالبان در ولسوالی درزاب ولایت جوزجان نجات داده می‌شوند!

کماندوها در کوه‌های خشک غزنی و دایکندی مفقود شده و از گرسنگی تلف می‌شوند در حالی که جنگجویان داعش در میهمان‌خانه حکومت در شبرغان، از نقل و نبات شورای امنیت لذت می‌برند. با این همه، آیا کشتارهای که صورت می‌گیرند و خون بی گناهانی که ریخته می‌شوند را باید در کارنامه سیاه اشرف غنی نیز ثبت کنیم یا او را مبرا از همه جنایت‌ها و وقاحت‌های که حاصل چهارسال کار حکومت وحدت ملی است بدانیم؟

چه کسی شرم‌سار تاریخ خواهد بود؟

وزیر و فرماندهی که سربازش را می‌فروشد و نظاره‌گر گندیدن اجساد آنان است یا خبرنگاران؟

سخنگویانی که به چشم مردم خاک می‌زنند یا خبرنگارانی که می‌کوشند تصویر واقعی از آنچه اتفاق افتاده را به مردم برملا کنند؟

دیروز وزرای دفاع و داخله در پیوند به رویداد هولناک غزنی کنفرانس مطبوعاتی داشتند. برمک و بهرامی نشان دادند که وزرای یک کشور در حال جنگ، نه تنها بر جزییات آنچه در چند قدمی پایتخت می گذرد واقف نیستند، بلکه می‌توانند با تمام وقاحت و زشتی در حالی که لباس‌های ملکی بر تن دارند، با چهره های افسرده، پاسخ های بی سر و ته، توجیهات احمقانه و مسوولیت گریزی در مقابل رسانه ها حاضر شوند.

ما با بیست گروه تروریستی طرف هستیم، اردوی ما نوپای است، برای جلوگیری از تلفات ملکی حمله نمی کنیم، نیروهای ما شجاعانه می جنگند و ...چند حرف مفت دیگر از جمله حرف‌های مشهوری است که معمولاً در افغانستان مسوولان امنیتی را از پرسش‌های خبرنگاران نجات می دهند.

سخنگویان حکومت از چهار روز بدینسو جار زدند که نیروهای تازه نفس در راه اند. راهی که در دو ساعت آنرا میتوان آنرا طی کرد.

مردم آواره و گرسنه و زخمی در کوچه های غزنی دنبال پناه‌گاه اند و سخنگویان حکومت اززیر ایرکندیشن و پشت دیوارهای ضخیم سمنتی برای شان صبح بخیر فیسبوکی تقدیم می کنند.

بعد همین وزرای دیده‌درا و بی کفایت و سخنگویان محترم، خبرنگارانی را که اوضاع نابسامان را گزارش می‌دهند مبلغان طالب و تروریسم خطاب می‌کنند. این جماعت پریشان حال تصور می کنند که همه باید طبق اصول تلویزیون ملی کار کنند، در حالی که می دانم در خلوت تنهایی شان به این اشتباه پی می برند.

از حالا مشخص است که شرمسار امروز و فردا کی‌ها استند، سخنگویان حکومت نباید تصور کنند که مردم در جهل مرکب بسر می‌برند.

شکنجه‌ی برقی و لت‌وکوب یک جوان توسط یک مسول امنیتی سرپل

سرپرست حوزه دوم فرماندهی پولیس ولایت سرپل یکی از باشندگان این شهر را شکنجه‌ی برقی و لت‌وکوب کرده ضمن مطالبه ۵۰هزار افغانی از او خواسته است که به رسانه‌ها و حکومت حرفی نگوید وگرنه کشته می‌شود.

مهدی کاظمی فرزند محمد، جوان ۳۳ ساله از قریه نوآباد حوزه دوم مرکز ولایت سرپل است که توسط میوند، سرپرست حوزه دوم امنیتی پولیس سرپل شکنجه برقی و لت‌وکوب شده است.

مقام‌های محلی در گفت‌وگو با خبرگزاری افق، شکنجه‌ی برقی و لت‌وکوب شدن مهدی، توسط میوند را تایید کرده است.

مهدی کاظمی در گفت‌وگو با خبرگزاری افق، روایت درناکی دارد که نشان می‌دهد او ساعت ۱۰ صبح روز دوشنبه(۱۵ اسد ۱۳۹۷) از شهر کهنه، پهلوی حوزه‌ی اول امنیتی پولیس به طرف شهر نو روان بوده که چند تن از یک موتر سرخ به قصد بازداشت او پایین می‌شوند.

مهدی می‌گوید: «آنان خواستند مرا با خود ببرند، من تقلا کردم تا دستم را رها کنم و پرسیدم، به من چه کار دارید؟ یکی شان تفنگچه را کشید و مرا به زور داخل موتر شان انداختند.«

اما مهدی‌ اعتراف می‌کند که من تاکنون هیچ جرمی را مرتکب نشده بودم  و هنوز نمی‌دانستم که چرا بازداشت شده ام و نمی‌شناختم که آن‌ها کی‌ها هستند. تااینکه یکی‌شان با غضب گفت، «حالا به حوزه برویم همرایت کار داریم.»

مهدی می‌افزاید، ما در نزدیکی حوزه‌ی اول بودیم، حدود یک‌صد متر رفته بودیم که موتر از پیش حوزه‌ی اول برگشت.

مهدی که هنوزهم جرمش را نمی‌داند گفت: «مرا به حوزه‌ی دوم پولیس در داخل شعبه‌ی سرپرست آمر حوزه بردند، من فقط می‌شناختم که میوند آمر حوزه‌ی دوم است. دیدم که میوند آن‌جا است، هنگامی که مرا دید، سرم حمله کرد و با مشت و لگد شدیدا لت‌وکوب کرد.»

این پایان قصه‌ی مهدی و میوند نیست. مهدی می‌گوید: «مرا به اتاقی انتقال دادند و لباسم را کشیدند. سرپرست حوزه(میوند) آب و کیبل خواست. دوباره به لت‌وکوب کردن با مشت و لگد شروع کرد. هرچه داد می‌زدم که چرا مرا می‌زنید؟ هیچ‌کس حرفی نمی‌زد تا اینکه میوند برای سربازان دستور داد؛ زود کیبل بیاورید! کیبل را آوردند و تا می‌توانست، مرا با کیبل زد و سپس توسط برق شکنجه کردند.»

او می‌گوید چند تن از سربازان نیز وارد این نزاع یک‌جانبه شد، «سرم سوار شدند و روی پاهایم نشستند و کسی بر روی بازویم فشار می‌داد. باسنم را با برق شکنجه می‌کردند. یکی از سربازان برچه آورد و میوند می‌خواست دندان‌هایم را بشکند.»

وی ادعا می‌کند که آمر حوزه از من ۵۰هزار افغانی خواست و گفت: «پس از این فروشندگان مواد مخدر را برای ما نشان بده، اگرنه کشته می‌شوی.»

آقای مهدی کاظمی می‌گوید «ما از میان‌دره‌ی ولسوالی صیاد در اثر جنگ بی‌جا شدیم و از دست طالبان فرار کرده‌ایم، اما حالا در شهر پولیس با ما چنین رویه می‌کند. من هم که چیزی در بساط ندارم و پوره کردن ۵۰هزار افغانی برایم سخت است. اما از ترس اینکه میوند، مرا نکشد، ۱۰هزار افغانی به او وعده شدم. میوند، ویزیت کارتش را که چهار شماره در آن درج است، برایم داد و گفت تا شام همین روز، ۱۰هزار افغانی را بیاور و به رسانه‌ها و حکومت چیزی نگو!»

مهدی می‌گوید: «از یک‌سو ترسیده بودم و ازسویی دیگر پولی هم نداشتم، اما بازهم میوند در غضب شد و مرا تهدید به مرگ کرد که اگر کسی دراین مورد چیزی شنید، باز من چند روز دیگر در حوزه‌ی اول می‌روم و آن‌جا از دستم رها نمی‌شوی، مرا می‌‌‌شناسی که چطور آدم هستم؛ اگر به رسانه‌ها و نهادهای حکومتی حرفی گفتی، از دستم کشته می‌شوی.»

مهدی می‌گوید: «من از هنگام دستگیری تا ساعت ۲ بعداز ظهر سراسر تحت شکنجه بودم. با تحمل درد و زجر شکنجه، درحالی که بدنم می‌سوخت، پول را وعده شدم و کارتش را گرفتم، ساعت ۲ عصر بود و مرا از دروازه‌ی حوزه بیرون انداختند. من همانجا افتیدم تا اینکه صاحب غرفه‌ای شیریخ فروشی که کمی آنسوتر دکان داشت، آمد و مرا به داخل اتاقش برد.»

مهدی در همان دکان شیریخ فروشی بیهوش می‌شود و زمانی به هوش می‌آید که در شفاخانه بستری است.

مهدی و اقاربش با وجود تهدید شدن به مرگ، به نهادهای عدلی و قضایی مراجعه می‌کند، در ولایت سرپل و سارنوالی از دست میوند، سرپرست حوزه‌ی دوم شکایت می‌کند.

ذبیح‌الله‌ امانی، سخنگوی والی سرپل، در گفت‌وگو با خبرگزاری افق، با تایید لت‌وکوب شدن مهدی توسط میوند، گفت: «پس از آنکه مهدی و اقاربش به نهادهای عدلی و قضایی مراجعه کردند، پولیس و مسولان جنایی، میوند را دستگیر کردند و اکنون تحت توقیف قرار دارد تا پرونده‌ی جنایت او بررسی شود.»

وی افزود که والی سرپل، آقای مهدی را دیده و اظهارات شان گرفته شده، دوسیه‌ی آنان به نهادهای عدلی و قضایی محول شده است تا در مورد آن بررسی و پس از روشن شدن قضیه، مجرم محاکمه شود.

به‌گفته‌ی امانی، مهدی یک فرد معتاد به مواد مخدر هم است. با آنکه مهدی مرض اعتیاد به مواد مخدر را رد نمی‌کند، اما می‌گوید: «من فقط تریاک می‌کشم و برای تامین مواد مخدر خود کار می‌کنم. مواد مخدر را از بازار تهیه می‌کنم، اما فروشندگان اصلی مواد مخدر را نمی‌شناسم و با هیچ‌کسی دیگری دست ندارم. اینکه من معتاد هستم؛ دلیل نمی‌شود که سزاوار این‌گونه شکنجه و محکمه‌ی صحرایی باشم.»

محمد ابراهیم نظری، پسرخاله‌ی مهدی به خبرگزاری افق گفت: «میوند، سرپرست حوزه دوم، بدون هیچ تجربه‌ی نظامی با حمایت فرمانده امنیه ولایت سرپل به این سمت رسیده است. میوند، دوهم ثارن است اما سرپرست حوزه‌ی امنیتی شهر شده است، او مورد حمایت قومندان امنیه و حلقات سیاسی در ولایت سرپل قرار دارد که بدون هیچ نوع اصول تعیینات به این سمت رسیده است.»

آقای نظری می‌افزاید، «اگر مهدی معتاد هم باشد، که جرمی را مرتکب نشده است، ولو مهدی مجرم هم اگر می‌بود، آمر حوزه که حق لت‌وکوب و شکنجه‌ی برقی را نداشت.»

هرچند با تماس مکرر خواستیم نظر قومندان امنیه ولایت سرپل را داشته باشیم، اما فرمانده امنیه سرپل دراین مورد پاسخ نداد.

شکنجه و لت‌وکوب شدن افراد توسط قومندانان و سواستفاده از صلاحیت کاری، یک امر تازه نیست.

رییس‌جمهور غنی روز گذشته در ولایت کاپیسا در دیدار با مقام‌های امنیتی این ولایت گفته بود که وضعیت امنیتی ولسوالی‌ها باعث شده است تا در ولایت‌‌های افغانستان، فرماندهان امنیتی بیش‌تر از صلاحیت شان عمل کنند و دست به تخلفات بزنند.                                         حسین احمدی-خبرگزاری افق