ام البلاد میزبان مهمانان داخلی و خارجی

رونوشت اولین گزارشم ازدویچه وله دری

در یکی از پیاده روهای شهر مزار شریف، که از هجوم رهگذران به سختی می توان عبور کرد، صدای بلندی رهگذران را به خود جلب می کند: جای لوکس، غذاهای لذیذ، اتاق های منظم و جای مخصوص برای خانواده ها.

شهر مزار شریف در حال آمادگی از پذیرایی مهمانان نوروزی و برگزاری این جشن باستانی است. همان طوری که خانواده ها این روزها سرگرم خانه تکانی اند، هوتل داران نیز مصرف پاک کاری و رنگ هوتل های شان هستند.

در روزهای نوروز، کمتر خانواده ای است که مهمان نداشته باشد. آنهایی که وابستگان و خویشانی در مزار دارند، از ولایت های دیگر به خانه های دوستان شان می آیند تا در جشن نوروزی شرکت کنند. شماری نیز در هوتل ها زندگی می کنند.

کمال الدین کمال، معاون شهرداری مزارشریف می گوید که قبل از نوروز به تمام هوتل داران و صاحبان ساختمان های داخل شهر، دستور داده می شود تا ساختمان های شان را رنگ کنند و معیارهای را که این شهرداری در بخش مهمانداری و بهداشتی هوتل ها تعیین می کند باید رعایت و عملی کنند. در غیر آن دروازه هوتل بسته و مالک هوتل مجبور به پرداخت جریمه خواهد شد.

این روزها مزار شریف چهره دیگری به خود گرفته است؛ از رنگ آمیزی هوتل ها گرفته تا چراغ های رنگارنگ در جاده ها و داخل روضه شریف چهره قبلی این شهر را کاملا تغییر داده و آدم را به یاد نام قدیمی این شهر می اندازد که به آن "ام البلاد" یعنی مادر شهرها می گفتند.

حاجی ظاهر که 25 سال است همه ساله روزهای جشن نوروز را از هرات به مزار شریف می آید، قبل از آمدنش اتاقی را در یکی از هوتل های شهر مزار شریف برای ده روز به قیمت 15 هزار افغانی کرایه نموده است. هوتل لوازم اندکی را مانند بستره و تخت خواب و وسایل آشپزی، در اختیارش قرار داده است. حاجی ظاهر می گوید: «این شهر سخی است و مردمانش نیز سخی هستند و من دوستدار سخی ها هستم".

برای حاجی ظاهر عادت شده است که از 25 حوت الی 5 حمل را در شهر مزار شریف سپری کند. در حالی که نگاه حاجی ظاهر از پنجره اتاق اش به روضه دوخته شده، می گوید خانواده 12 نفری اش برای جشن نوروزی به مشهد ایران می رود، اما خودش همه ساله ترجیح می دهد این روزها را در مزار شریف سپری کند.

شهرداری مزار شریف به شهریان دستور داده که هوتل ها و دیگر ساختمان ها را رنگ کنند.

حاجی ظاهر 60 ساله، دوستانی در مزار دارد که اگر از آمدن او خبر شوند، نمی گذارند او در هوتل زندگی کند. اما او دوست دارد در هوتل زندگی کند، خودش باشد و روزهای جشن و بهاری، هرچند اتاقی که او کرایه کرده، صرف به این دلیل که از کلکین می شود روضه را تماشا کرد، قیمت تر است. یکی از آرزوهای او این است: تا زنده ام، نوروزها در مزار شریف باشم.

هرچند هوتل های شهر مزار شریف با سیستم و معیارهای پیشرفته عیار نیستند، با آن هم هوتل داران می کوشند تا با پیشکش آنچه در اختیار دارند، رضایت مهمانان را جلب کنند. زیرا به گفته آنها، این روزها هر سال تکرار می شود و مشتری را نباید از دست داد.

برخی ها مانند عبدالصمد، از خارج به مزار شریف می آید تا نوروز را جشن بگیرند. عبدالصمد هشت سال است که همه ساله از مسکو به مزار می آید. او متولد مسکو است، اما نوروز برایش همچنان گرامی است و می خواهد چهار هزار دالر خرج سفرش را در مزار به مصرف برساند. از نخستین تجربه سفر به مزار شریف می گوید: «اولین باری که به این هوتل مراجعه کردم، مدیر هوتل گفت ما خارجی ها را اجازه نداریم که بپذیریم. من گفتم من افغان هستم، اما آنها باور نمی کردند. بالاخره پاسپورت و شناسنامه ام را نشان دادم، مرا پذیرفتند و پس از آن همه ساله به این هوتل مراجعه می کنم».

اتاق های خالی هوتل

در هوتلی که بیش از 30 اتاق دارد، تا امروز یک شنبه که دو روز به نوروز مانده، به جز پنج اتاق دیگر همه خالی است. به نظر می رسد به دلیل برفباری شدید در شاهراه سالنگ، هنوز بسیاری مهمانان به مزار نرسیده اند. احمد جاوید حمیدی که 15 سال می شود هوتل داری می کند، می گوید سال های گذشته از 20 حوت به بعد، اتاق خالی در هوتل اش باقی نمی ماند، اما امسال کمتر مهمانانش به وی مراجعه نموده اند.

حاجی امان الله 42 سال می شود که متواتر از کابل در جشن نوروز به مزارشریف می آید. او پس از این که در سن 23 سالگی ازدواج کرد، همه ساله خانواده اش را نیز با خود به مزار شریف می آورد. او به روضه حضرت علی اعتقاد دارد و می گوید از برکت شاه اولیا، صاحب خانه شده است. «پول داشتیم، پول ما در جایی بند بود. نمی توانستیم آن را به آسانی به دست بیاوریم. وقتی نزدیک سال نو شد، به طرف مزار می آمدیم، وقتی که داخل مزار شریف شدیم از ته ی دل از شاه اولیا خواستم که مرا صاحب حویلی نماید. روز چهارم نوروز که به کابل برگشتیم، همان روز همه پول های ما به دست ما آمد و کسی که از وی چنین انتظاری را نداشتیم پول های ما را خودش آورد».

مردم افغانستان به زیارتگاه شهر مزار شریف که به زیارت حضرت علی مسما است، عقیده خاصی دارند. شماری به این باور اند که سالانه تعدادی زیادی از افراد نابینا، شل و دارای امراض گوناگون از این زیارتگاه شفا می یابند.

فرامرز ندیم چهار سال می شود که چشمانش را در یک انفجار از دست داده است،وی هنوز هم، همانند سال های بینایی اش که همه زیبایی را میتوانست ببیند ،قبل از نوروز خودش را به مزارشریف رسانده است. فرامرز که از قندوز به مزار آمده است، می گوید: «مزار، نوروز، زیبایی ها، مردم و این همه در دلم جا دارند و نبودن چشمانم نمی تواند بهانه ای باشد که این همه را فراموش کنم». فرامرز نیز از شفا یافتن در این زیارتگاه ناامید نیست، اما می گوید همین که می تواند همه زیبایی ها را حس کند و از حادثه هولناکی نجات یافته است، خدا را سپاسگزار است.

کوه به کوه نمی رسد/ آدم به آدم می رسد

جمعه خان که بیش از 30 سال است هوتل داری می کند، آشنایانی از سراسر افغانستان پیدا کرده است. جمعه خان می گوید: «کوه به کوه نمی رسد، آدم به آدم می رسد. این ها کجا و من کجا؟! فعلاً 9 سال می شود که همه ساله در هوتل من می آیند و از تمام ولایات وقتی مسافرین می آیند سوغات شهر شان را برایم می آورند».

مجید مختاریان، پدر چهار فرزند با خانواده اش از ولایت نیمروز به مزار آمده و می گوید: «هر سالی که یک مقدار پول را مصرف آمدن به مزار شریف می کنم، وقتی بر می گردم از برکت همین سفر به کار و شغلم رونق افزوده می شود و چندین برابر این مقدار را به زودی می توانم به دست بیاورم». او می گوید سفر خانوادگی به مزار شریف، حدود صد هزار افغانی برایش مصرف بر می دارد.

مردم در مزار شریف منتظرند تا روز نوروز همه با هم این شعر را که شاعرش معلوم نیست، بسرایند:

روز نوروز است امروز جنده بالا می شود/ از کرامات سخی جان کور بینا می شود.

گزارشگر: مختار وفایی، مزار شریف

ویراستار: عارف فرهمند

حضور کمرنگ مهمانان نوروزی در مزارشریف!

یک روز بیش به نوروز باقی نمانده است و هنوز هم دیده می شود که چهره ی شهر  مزارشریف تفاوت چندانی از نگاه جمعیت به خود نگرفته است.

طبق آماری که سال های قبل از سوی کمیته ی پذیرایی از مهمانان در شهر مزارشریف اعلام می شد،میهمانان را بیش از نیم میلیون تخمین می زدند، اما امسال این ارقام به پایین ترین سطح آن قرار دارد.

هرچند نیروهای امنیتی در بلخ تدابیرشدید امنیتی بخاطر جلو گیری از هرگونه تشنج و برنامه های دهشت افگنانه روی دست گرفته اند؛با آن هم طالبان ضمن حرام دانستن  تجلیل ازاین روز،تاکید کرده است که تلاش می کنند این جشن را برهم  بزنند.

به گفته ی شهروندان شهر مزارشریف سردی هوا ، راه بندان های که طی چند روز در شاهراه سالنگ ادامه داشت و تهدیدهای طالبان حضور مهمانان داخلی و خارجی را کمرنگ ساخته است.

اکثر مهمانانی که تاهنوز در شهرمزارشریف آمده اند توسط هواپیما آمده و می گویند که دیگر همراهان شان از هراس مسائل امنیتی و برف باری های شاهراه سالنگ تاهنوز نیامده اند.

به گفته ی آگاهان وضعیت ناهنجار امنیتی و سردی هوا باعث گردیده است تا از حضور گسترده ی مهمانان در شهرمزارشریف بکاهد.

مقامات بلخ  می گویند که امید است طی یک روز باقی مانده که شاهراه سالنگ بروی ترافیک باز شده و تدابیرشدید امنیتی در تمام نقاط بلخ روی دست گرفته شده مهمانان برای تجلیل هرچه باشکوهتر این جشن ملی و بین المللی تشریف بیاورند.

از گزارش هایم در روزنامه عصر نو

حمل اسلحه در روزهای جشن سال نوممنوع!

والی بلخ:

هیچ یک از مقامات حکومتی اجازه حمل اسلحه را در جشن نوروز ندارد.

جشن باستانی و عنعنوی نوروز همه ساله با شکوه و آمادگی های خاصی در شهر مزارشریف تجلیل می گردد.

والی بلخ در پیامی به مناسبت برگزاری نوروز 1391 از تمام مهمانان و شهروندان شهر مزارشریف خواست تا در تامین امنیت جشن نوروز، نیروهای امنیتی این شهر را یاری نموده و وتاکید نمود که به هیچ کس اجازه داده نمی شود تا این جشن را مختل نموده و فضای شهر را به تشنج بکشاند.

والی بلخ همچنان اضافه نمود که به هیچ یک از اراکن و مقامات حکومتی اجازه حمل اسلحه در داخل شهر داده نمی شود.

فرماندهی پولیس بلخ نیز از گماشتن صدها پولیس تازه نفس برای تامین امنیت این جشن خبر می دهد.
شیرجان درانی گفته است که هزاران تن از نیروهای تازه نفس پولیس، اردو،امنیت ملی  و نیروهای سرحدی در تمام ساحات شهر و ولسوالی ها گماشته شده تا از هرگونه اعمال دهشت افگنانه جلو گیری صورت گیرد.

درهمین حال شهروندان و مهمانانی که برای تجلیل ازین روز به مزارشریف آمده اند نیز از عملکرد و تلاش های نیروهای امنیتی سپاسگذاری نموده و خواهان هرچه جدی تری این تلاش ها میگردند.

حاجی فیض محمد که از ولایت کندز برای تجلیل نوروز در کنار دیگر هموطنانش به مزارشریف آمده است می گوید هرچند در مسیر راه  در برابر  پوسته های امنیتی  زیاد معطل می شویم تا تلاشی گردیم اما این تلاشی ها زندگی مارا تامین می کند وی از عملکرد نیروهای امنیتی بلخ ابراز خرسندی نموده می گوید: " وضعیت امنیتی کشور زیاد خوب نیست،اما نیروهای امینی بلخ با این همه خیلی تلاش کرده اند و فضای این شهر را برای تجلیل این روز بزرگ آماده نموده و هیچگونه احساس خطر نمی کنیم."

ولایت بلخ یکی از امن ترین ولایات افغانستان بحساب میاید که درین اواخر در چندین ولسوالی این ولایت نیز فعالیت های شورشیان مشاهده گردیده است.

شهروندان شهر مزار شریف نیز از هرگونه همکاری لازم با نیروهای امنیتی در روزهای نوروز و دیگر روزها وعده داده می گویند،تا وقتی که مردم با نیروهای امنیتی همکاری لازم نمایند این نیروها به تنهایی نمی توانند جلو همه حادثات احتمالی را بگیرند.

سید غلام سخی قلندر یکتن از شهروندان شهر مزارشریف می گوید: " من به عنوان یک شهروند وظیفه دارم تا با دیدن یا شک کردن بالای افراد مشکوک و دهشت افگن،برای نجات جان هموطنانم این موضوع را هرچه سریعتر با نیروهای کشفی و امنیتی در جریان بگذارم."

این شهروندان تاکید می کند که یکی از دلایل بهبود امنیت در ولایت بلخ همکاربودن مردم با نیروهای امنیتی این شهر می باشد.

هرچند طی چند سال اخیر تاهنوز تروریستان موفق به برهم زدن این جشن نشده اند،اما با این هم طالبان ضمن نشر اعلامیه ی که در آن تجلیل  و بزرگداشت از نوروز را حرام اعلام نموده اند،بر برهم زدن این روز نیز تاکید ورزیده اند.

از گزارش هایم در روزنامه عصر نو

زندانیان دهن های شان را دوخته اند!

تعدادی از زندانیان در زندان پلچرخی کابل دو روز قبل دست به اعتصاب غذایی زدند و طبق گزارش های رسانه ها تعدادی ازین زندانیان دهن های شان را دوخته اند.

این زندانیان ،عملکرد زشت محافظان زندان با آنان و نرسیدگی به حقوق و پرونده های شان را از دلایل این اقدام شان دانسته اند.

یکی ازین زندانیان در تماس تلفنی با رسانه ها گفته است که به آن ها غذای درست نمی رسد و از نگاه معیشتی کاملاً در یک حالت رقت بار بسر می برند؛هرچند مسوولین  زندان پلچرخی این ادعاهارا بی اساس دانسته اند،اما  برخی آگاهان نرسیدگی به پرونده های این زندانیان را توسط  دستگاه قضایی و حکمی کشور تایید می کند ؛چون این بار اول نیست  زندانیان دست به چنین اقدامی می زنند،تاهنوز در زندان های بلخ،قندهار،کابل و چند شهر دیگر طی سال های گذشته زندانیان در موارد مختلف دست به اعتصاب غذایی زده اند و در مواردی هم درگیری های میان محافظین و زندانیان صورت گرفته است که می توان از زندان بلخ که سال گذشته زندانیان با حافظین درگیر شده بود یاد آور شد.



مقام آوران ششمین دوره جشنواره قند پارسی در بلخ تقدیر شدند!



مختار وفایی حایز مقام سوم در بخش شعر سنتی شده بود که وی نیز تقدیر شد



ششمین دوره جشنواره قند پارسی امسال با حضور گسترده ی از شاعران افغانستان که در داخل و خارج از کشور بسر می برند روبرو شد.

 این جشنواره را خانه ی ادبیات افغانستان در تهران برگزار می کند و شاعران افغانستانی از سراسر دنیا اشعار شان را به داوری این جشنواره می فرستند.

امسال نیز طبق گزارش های از دبیر خانه ی این جشنواره، 105 شاعر با بیش از 300 شعر درین جشنواره کاندید شده بودند. در بخش داستان نیز 35 داستان نویس با بیش از هفتاد داستان درین جشنواره به رقابت پرداخته بودند.

شرکت کنندگان بلخ درین جشنواره توانسته اند که مقام های نخست را در بخش های شعر سنتی ،مقام نخست را در بخش داستان،مقام دوم را در بخش شعر آزاد،مقام سوم را نیز در بخش شعر سنتی و همچنان در بخش داستان یک نفر قابل تقدیر شناخته شدند.

مقام آوران بلخ درین جشنواره دیروز پنجشنبه در محفل ویژه ی از سوی رادیو تلویزیون مهر با حضور نویسندگان،استادان دانشگاه،داستان نویسان و خبرنگاران بلخ تقدیر شدند.

از همینجا می خواهم ازین اقدام  نیک اداره رادیو تلویزیون مهر مکرراً سپاسگذاری کنم.
بلخ که بستر رشد و شگوفایی ادبیات پربار فارسی دری می باشد،سیاسیون و حاکمان این سرزمین امروز کاملاً تا گلو غرق در زد و بندهای مافیایی است و این ارزش ملی و بین المللی شان را فراموش کرده اند. به گفته ی مسوولین رادیو تلویزیون مهر از مقامام حکومتی بلخ نیز درین محفل دعوت شده بودند؛ ازدیگران که بگذریم،حتی از اداره ریاست اطلاعات و فرهنگ که ارگان فرهنگی و ادبی این حکومت می باشد کسی حضور نیافته بود.

این هم متن خبر و لیست مقام آوران این جشنواره . مقام آوران بلخ با رنگ نشانی شده اند.

" در بخش شعر سنتی، سهراب سیرت، اول شد، علیرضا جعفری و محمد جعفری مشترکاً به عنوان نفرات دوم شناخته شدند و مختار وفاییو تکتم حسینی در این بخش، رتبه سوم جشنواره را از آن خود کردند. در همین بخش علی جعفری و صفیه بیات شایسته تقدیر شناخته شدند.
اما در بخش شعر آزاد، زهرا زاهدی به عنوان نفر نخست معرفی شد، حکیم علی‌پور و امان میرزایی مشترکاً دوم شدند و رضا اسدی رتبه سوم را به دست آورد. محمد تاجیک و معصومه موسوی نیز شایسته تقدیر شدند.

همچنین در بخش داستان، سیدعلی موسوی رتبه اول را به دست آورد، فاطمه موسوی دوم شد و وسیمه بادغیسی و صدیقه کاظمی نفرات سوم این بخش شناخته شدند. سهراب سروش غیبی و غلام رسول جعفری نیز شایسته تقدیر شناخته شدند.

در این مراسم همچنین در بخش ویژه فعالان خانه ادبیات افغانستان از زهرا بوستانی و محمد حبیبی تقدیر شد"

توهین نیروهای خارجی به خبرنگاران بلخ!



خبرنگاران بلخ در صف ،منتظر باز رسی بدنی در جلو پایگاه نیروهای خارجی در بلخ

دو روز قبل  (دوشنبه) خبرنگاران بلخ به کنفرانس مطبوعاتی نیروهای آیساف در ولایت بلخ خبر بودند که همه به شوق وعلاقه طبق معمول بسوی این کنفرانس شتافتند.

من هم که مجبورم باید روزانه حد اقل یک خبر و یا گزارش به روزنامه "عصر نو " بنویسم؛ با جمع این خبرنگاران راهی این کنفرانس مطبوعاتی شدم.

من که اولین بارم بود در پایگاه نیروهای خارجی می رفتم،عملکرد این نیروها در برابر خبرنگاران  برایم بسیار متاثر کننده و سخت تمام شد،چون انتظار نداشتم که نیروهای خارجی به خبرنگاران چنین توهین های را روا بدارند. چون گاهی از دوستانم میشنوم که در کشورهای پیشرفته و متمدن مردم   احترام خاصی به خبرنگاران دارند؛اما از رویه ی برخورد سربازان و افسران سویدنی در برابر خبرنگاران کاملاً این نظریه ام در مورد آنان تغییر کرد.

خبرنگاران بلخ که شمار شان به بیش از 20 تن می رسید،ساعت 9:30 قبل از ظهر جلو در ورودی پایگاه این نیروها حاضر شدند؛در آن روز هوا خیلی سرد بود و باد تندی می وزید؛ درست پس از نیم ساعت انتظار در  پشت در، چند تا سر باز آمدند و به تلاشی بدنی خبرنگاران برای رفتن به داخل پایگاه شروع نمودند.

هر خبرنگار باید در سه کمربند تلاشی می شد و بردن مبایل هم در داخل پایگاه ممنوع بود....

خوب این را من و همه پذیرفتند که در مرحله ی ورد شدن باید هرگونه تلاشی که لازم است صورت گیرد چون اوضاع امنیتی کشور چنین امری را ایجاب می کند.

اما پس ازینکه ساعت 2:00 بعد از ظهر خبرنگاران می خواستند از پایگاه خارج شوند وبطرف دفترهای شان بروند، جلو در خروجی عساکر نیروهای سویدنی مانع خروج این خبرنگاران شدند و از ما خواستند تا تمام اجناس و سامان آلاتی را که در بیک های مان داریم،بیرون کشیده تا یکی یکی چک گردند.

خبرنگاران چون تعداد شان به بیش از 20 تن می رسید و باید این خبر را هر کدام شان هرچه زودتر برای سرویس های خبر شبکه های مربوطه شان آماده می کردند،از عساکر سویدنی خواستند که آن ها را تلاشی نکنند،چون در هنگام ورود تلاشی لازم صورت گرفته بود ،اما در هنگام بیرون رفتن چرا تلاشی گردند؟

یکتن ازین خبرنگاران با لحن آرام از آن ها خواستند که نباید بخاطر تلاشی وقت ما را ضایع کنیم،چون نیازی به تلاشی نیست.

یکتن از افسران این عساکر با ناراحتی گفت:" قوماندان ما گفته که شما باید تلاشی شوید،چون امکان دارد چیزی را با خود ببرید".

در محلی که کنفرانس خبری دایر شده بود،کاملاً تحت نظارت نیروهای مسلح و یک منطقه ی نظامی بود،در آنجا چیزی برای بیرون بردن وجود نداشت.

تعدادی از خبرنگاران با این حرف بدون منطق و تو هین آمیز این افسر ناراحت شدند و تصمیم گرفتند که این خبر را هیچ کدام شان  انعکاس ندهند و بعد ازین در کنفرانس های خبری این نیروها نیز حضور نیابند.

اما با وجود این حرف  توهین آمیز آن نیروها به خبرنگاران و تصمیم خبرنگاران بنابر نشر نکردن این خبر  در واکنش به این توهین شدن شان از سوی  این نیروها ،همان شب شاهد نشر این خبر از سرویس های خبری شبکه های مربوطه این خبرنگاران بودم.

ازینجا معلوم میگردد که در میان خبرنگاران بلخ هیچگونه هماهنگی و یکدست بودن وجود ندارد ویا هم این خبرنگاران صلاحیت این را ندارند که تا در امور کاری شان تصمیم بگیرند .

من که باید این خبر را در روزنامه عصر نو می نوشتم به دلیل این تصمیم خبرنگاران روی حرفم ایستادم و با وجود کسر یک روز معاشم این خبر را با بهانه های مختلف به دفتر نفرستادم.

هر درد قیمتی دارد!

در یکی از پسکوچه های  شهر مزارشریف تابلویی است که هر رهگذار را برای دقایقی متوقف می کند. روی تابلو نوشته شده است: " آقای جن گیر،آتش خور و مارگیر". این کوچه زیاد مزدحم نیست. چند تا دکان بقالی و آهنگری در دو طرف این کوچه به چشم می خورند؛ اما آنچه که مهم است این که فال بین این کوچه می گوید که با معجزه های والا در این کوچه مقر گزیده است.

عبدالستار، مارگیر و فال بینی است که مراجعینش را در این دکان ملاقات می کند. عبدالستار 65 ساله سرگرم مراجعینش است و فرصت ندارد که صحبت کند؛ اما می گوید که 38 سال است که مشغول این کار می باشد و آن را از پدرش آموخته است.

بیشتر فال بینان و تعویذ نویسان در افغانستان سواد کافی برای نوشتن و خواندن ندارند؛ و این شغل بیشتر میراثی می باشد.

عبدالستار در مورد توانایی هایش می گوید: "من به زور خدا از تمام فال بین های مزار زور هستم؛ چون که من حتی از کشورهای خارج بیمار و مراجعین دارم".

این فال بین در ادامه توضیح می دهد که چند ماه قبل  یک مریض از کشور عربستان که داکتران وی را جواب رد داده بودند و از درمانش نا امید شده بودند، در مزارشریف پیش او آمد و در ظرف دو روز شفا یافت.

فال بینی و کف شناسی در جامعه سنتی افغانستان یکی از متاع های  پر مشتری  است که از قدیم به جا مانده است. بیشترین مراجعین این  فال بین ها و تعویذ نویسان را خانم ها تشکیل می دهند.

راضیه (نام مستعار)، خانم 50 ساله یی است که با شوهرش از ولسوالی چهاربولک، ولایت بلخ برای درمان به عبدالستار مراجعه نموده است. راضیه در مورد تعویذهای او می گوید: "من چندین سال می شود که از تعویذها و دعاهای آغا صاحب (عبدالستار) برای بیماری های خودم و خانواده ام استفاده می کنم و این تعویذها تا هنوز خیلی از بیماری ها و مشکلات ما را حل نموده است".

راضیه می گوید چند روز است که تن و روحش کسل است و نمی تواند کارهایش را به درستی انجام دهد. عبدالستار کفگیری را داغ نموده، اول به زبانش چسپانده و بعداً با زمزه هایی که می گوید آیات قر آن کریم است، به کف پاهای این خانم می کوبد.

شیرین گل خانم دیگری است که به گفته خودش چند روز است که در خانه اش جنگ و جدال زیاد شده و شوهرش نیز با او رویه خوبی ندارد، به همین سبب به عبدالستار مراجعه نموده است.

تعویذ نویسی و دعا خوانی بیشتر در دهات افغانستان مروج است و  نبود امکانات و مراکز صحی، بیشتر آن ها را واداشته است تا به تعویذ نویسان و فال بین ها روی بیاورند. به همین سبب، بیشتر مراجعین عبدالستار از دهات و اطراف شهر مزار شریف هستند.

عبدالستار 6 فرزند دارد و می گوید که تمام مخارج زندگی اش را از این طریق تامین می کند و توانسته است از درآمدش یک حویلی خوب بخرد. عاید روزانه او برابر با معاش ماهانه یک کارمند ادارات حکومتی در افغانستان است.

عبدالستار در مورد در آمد روزانه اش می گوید که هر درد قیمت مشخصی دارد. او از پنجاه افغانی الی ده هزار افغانی تا هنوز از مراجعه کنندگان گرفته است. او با خوشحالی می گوید: "در این روزها از دوهزار افغانی الی پنج هزار افغانی (صد دالر) در آمد دارم". 

پیر مرد دیگری که به خاطر درد پایش به عبدالستار مراجعه نموده می گوید: "پاهایم درد می کنند و دواهای داکتر هم  هیچ فایده یی  نکرد".

با اینکه بازار فال بینی و کف شناسی در جامعه ی سنتی افغانستان در این روزها کاملا گرم است، اما جوانانی هستند که با این پدیده مخالفند.

سید محمد حسینی، فال بین دیگری است که در صحن روضه شریف بساطش را پهن کرده و به گفته خودش 15 سال می شود که از این طریق خانواده اش را که 15 عضو دارد تامین می کند.

او از در آمد و کارش راضی است، اما با ناراحتی می گوید: "در این روزها تعدادی از جوانان هستند که به ما بی احترامی می کنند و به دعاها و تعویذهای ما باور ندارند".

متن لوحه دفتر عبدالستار مارگیر (آغای جن گیر،آتش خور و مارگیر) در روزهای اخیر در صفحه فیسبوک تعدادی از جوانان مشاهده می شود که بحث های گوناگونی را بر انیگخته است.

نویسنده: مختار وفایی

120 وبلاگ نویس و فعال آنلاین زندانی هستند!

به اساس چهارمین گزارش سالانه ی سازمان گزارشگران بدون مرز در حال حاضر حدود 120 بلاگ نویس و فعالان آنلاین در سراسر جهان، به خصوص در چین، ایران و ویتنام زندانی هستند.به اساس این گزارش کشورهای مانند بحرین و عربستان سعودی سانسور انترنتی شان را بیشتر از پیش توسعه داده اند.

کشورهایی که توسط گزارشگران بدون مرز در فهرست «دشمنان انترنت» درج شده اند، عبارت اند از بحرین، برما، چین، کیوبا، ایران، کوریای شمالی، عربستان سعودی، سوریه، ترکمنستان، ازبکستان، ویتنام و بلاروس.

در این فهرست در مقایسه با سال قبل، نام دو کشور بحرین و بلاروس تازگی دارد، جاهایی که براساس این گزارش وضعیت نسبت به گذشته وخیم تر شده است اند.

دوازدهم ماه مارچ، روز جهانی مبارزه با سانسور انترنت است. در سال 2008 میلادی، دوازدهم مارچ به درخواست گزارشگران بدون مرز و سازمان عفو بین الملل، دوازدهم مارچ به روز جهانی مبارزه با سانسور انترنت مسما شد.

مردم نباید قربانی سیاست های ضد بشری حکومت گردند.

 بحث روی  "پروژه"یا "پروسه" ی صلح یکی از دغدغه های است که درین شبانه روز سرویس های خبری تلویزیون             ها،صفحات روزنامه ها وتحلیل گران مسایل سیاسی را گروگان گرفته است.گفتگوهای پنهانی کرزی یکی از نگرانی های      جدی درین گفتگوها می باشد که گروه ها و احزاب سیاسی مخالف حکومت ازین بابت نگرانی ها خود را ابراز داشتند.      

گفتگو و مصالحه با طالبان از دیر بدینسو رسانه ها و تحلیلگران مسایل سیاسی را بخود مصروف ساخته و هرچند روزی سرو صداهای درین رابطه بلند می شود.

مسئله ی که به نظر می رسد مردم را نسبت به این روند نگران ساخته گفتگوهای پنهانی و پشت پرده ی این مذاکرات می باشد.

به گفته ی تعدادی از آگاهان، حکومت افغانستان باید این گفتگوها را قدم به قدم با مشوره و در نظرگرفتن نظریات و دیدگاه ها ی مردم و احزاب پیش ببرد.

به اساس گزارش ها حکومت افغانستان موافقت کرده است که پنج تن از سران گروه طالبان را که در زندان گوانتنامو زندانی هستند برای مذاکرات آزاد نموده و به گفتگوهای صلح به قطر بیاورند.

تعدادی از آگاهان می گویندکه پروسه ی مذاکره با طالبان صرف یک پروژه ی است از سوی امریکا بخاطر مصروف نگهداشتن مردم افغانستان.

قیوم بابک ژورنالیست و تحلیل گر مسایل سیاسی می گوید: امریکا و دیگر همپیمانان اشغالگرش بخاطر اشغال افغانستان و بر آورده شدن خواست های دراز مدت شان همچنین پروژه ها را راه اندازی می کند،بخاطریکه مردم را مصروف نگهدارد و این دغدغه هارا خوراک رسانه ها می کنند".

درهمین حال طالبان در مورد مصالحه با حکومت افغانستان،خروج نیروهای امریکا و خارجی را از افغانستان یکی از پیش شرط های این گفتگوها خوانده اند.

قیوم بابک به این باور است که امریکا در افغانستان دنبال یک رویای درازمدت می باشد و هیچگاه افغانستان را بطور کلی ترک نمی کند.

بابک می افزاید: "امریکا نمی گذارد وضع روبه بهبود برود و گفتگوهای صلح به ثمر برسد،آن ها با دامن زدن به چالش ها و مصروف نگهداشتن طالبان و مردم زمینه ی اشغال شان را مهیا می کنند".

این روزها پرچالش ترین روزهای نیروهای ناتو در افغانستان خوانده می شود،دوهفته قبل سوزاندن قرآن کریم در پایگاه بگرام که تظاهرات خشونت آمیز را در سراسر کشور بدنبال داشت شاهد بودیم و سه روز قبل نیز یکتن از سربازان امریکایی که گفته می شود درحال نشه از پایگاهش بیرون زده بود، بیش از حداقل 20 غیر نظامی را در خانه های شان تیرباران نمودند که در میان این قربانیان زنان و کودکان نیز شامل هستند.

تقی واحدی فعال جامعه ی مدنی و حقوق بشری در بلخ نیز از پوشیده بودن گفتگوهای صلح از مردم و جریان های سیاسی مخالف حکومت ابراز نگرانی نموده می گوید که برای شفافیت این روند،گفتگوها باید برای مردم،جامعه ی مدنی و احزاب سیاسی روشن باشد.

واحدی در مورد آزاد شدن پنج تن از سران طالبان که در گوانتامو زندانی هستند می گوید،حکومت افغانستان با آزاد نمودن این افراد که در نسل کشی ها و قتل عام های مردم افغانستان دست دارند،تعهداتش را در میثاق های بین المللی و میثاق های حقوق بشر دوستانه  زیر پا می گذارد.

یکی دیگر از پیش شرط های اساسی طالبان در گفتگوهای صلح با حکومت افغانستان آزادی بدون قید وشرط سران این گروه از زندان گوانتنامو و بگرام می باشد.

هرچند حکومت افغانستان نیز پیش شرط های را درین گفتگوها مطرح نموده است که از آن جمله می توان به احترام گذاشتن به قانون اساسی کشور و حفظ دست آوردهای ده سال اخیر اشاره نمود.

آقای واحدی بدین باور است که اگر یکبار دیگر کسانی که دستور قتل عام های مردم افغانستان را صادر کردند و دست شان به خون ها بی گناهی زیادی آلوده هستند،آزاد شوند و در حکومت سهیم شوند؛یکبار دیگر کشور شاهد هرج و مرج و قتل و کشتار های دسته جمعی خواهد بود.

واحدی هشدار می دهد که اینگونه "سیاست های ضد بشری" حکومت می تواند آینده ی مبهم و خطرناکی را در پیش داشته باشد.

با این حال مردم نیز از روند مذاکره با طالبان ابراز نگرانی نموده و خواهان مجازات و به محاکمه کشانیدن عاملین کشتار های دسته جمعی و قتل عام ها می باشند.

ملیحیار هاشمی یکتن از دوکانداران شهر مزارشریف می گوید: "طالبان رهبران و بزرگان افغانستان را ترور می کنند و دست شان به خون هزاران زن و مرد این کشور الوده است و حکومت ضعیف و بی اراده ی افغانستان می خواهند با آن ها صلح کنند".

گروه طالبان تاهنوز بار ها در اعلامیه های شان طرف اصلی گفتگوهای صلح امریکا دانسته است وگفته است که حکومت افغانستان هیچگونه صلاحیتی را درین گفتگگوها ندارد.

محبوب الله یکتن دیگر از شهروندان شهر مزارشریف نیز به گفتگوهای صلح باور نداشته  و میگوید این پروسه یک نوع بازی های سیاسی سرگرم کننده برای مردم افغانستان می باشد،وی در مورد آزاد نمودن سران طالبان نیز نگرانی نموده می گوید که باید کسانی که دست شان به خون های مردم ما آلوده است بجای آزاد نمودن محکمه گردند.

این در حالیست که گروه ها و احزاب سیاسی مخالف حکومت نیز بارها نگرانی شان از پنهانی بودن این گفتگوها ابراز داشته و در مورد آینده ی این گونه گفتگوهای پشت پرده هشدار داده اند.

توزیع پول در پارلمان و مجلس سنای افغانستان

یک گزارش تایید نشده به نقل از کارمند پاکستانی سفارت آمریکا در کابل ، حکایت دارد که طی هفته گذشته تعدادی از نمایندگان پارلمان و سناتوران مورد تفقد آمریکا قرار گرفته اند.
این منبع افزوده است که مبلغ یک و نیم میلیون دالر توسط سه تن از کارمندان سفارت آمریکا شبانه در میان 35 تن از نمایندگان پارلمان و سناتوران توزیع شده است.
هرچند هدف از توزیع این مبالغ مشخص نشده است اما گمان می رود که این پول ها برای راضی نگهداشتن نمایندگان پارلمان و سناتوران افغانستانی باشد تا در آینده مجلسین افغانستان هیچگونه مخالفت جدی با ادامه حضور نظامیان امریکایی در افغانستان نداشته باشند و پیمان استرتژیک با آمریکا را نیز یک ضرورت تلقی کنند.

آمد آمد نوروز، خوش‌بختی کیسه‌بران

هرساله در شهر مزارشریف حین آمد آمد نوروز و سال نو ترتیبات و تنظیمات ویژه‌ی برای راه انداری میله‌ی گل سرخ از طرف مسئولین ولایت، شهرداری... و دیگر ارگان های دولتی گرفته می‌شود. این فعالیت‌های گروپی معمولن از اول ماه حوت به شدت جریان یافته و الی اول حمل بطور جدی ادامه دارد. همزمان با ترتیبات و تنظیمات مسئولین ولایت، دسته‌های از عناصر مضر و تخریبی هم به فعالیت، جابجایی و پلان گذاری خود را  شروع می‌کنند. از جمله خراب‌کاران یک دسته که درین مقطع زمان سود بیشتر نصیب‌شان می‌شوند دزدان و کیسه‌بران ماهر است. گاهی عده‌یی برای این چند روز حساس و موقع ساز یک سال هم منتظر می‌مانند.

یقینن با پیشرفت‌های اجتماعی سال های اخیر دزدان نیز شیوه و اسلوب کار خود را تغییر داده اند. جوانان با سرو وضع مرتب، چهره های حق به جانب مختلف، آراسته با مود و فیشن امروزه و گاهی هم کاملن به شکل دهاتی ظاهر می‌شوند که تفکیک شان در میان جمعیت بیست نفری مشکل است. ناممکن است که در میان هزار نفر شناسایی شوند.

هر باند دزدی تخمینن تعدادشان بیشتر از ده نفر است که تحت رهبری یک دزد کهنه کار به گفته مردم(خلیفه یا کاته) فعالیت مینمایند. دزدان دوره گرد بغیر ازینکه پنجاه فیصد برداشت روزانه خود را با خلیفه خود تقسیم مینمایند، بست فیصد از درامد باقی مانده‌یی خود نیز به عنوان خلیفه‌گی یا استادی به رهبر خود می‌پردازند. کارهایشان آنقدر با طرح ریزی خوب انجام می پذیرد که هیج کس از راز آنها و پلان کاری شان خبر نمی‌شود.

اقوام مختلف و خانواده ها که از ولایات دور و نزدیک اراده یی زیارت و میله گل سرخ را دارند، جهت دریافت مکان مناسب بودباش خود یک هفته قبل الی بیست روز پیش از نو روز در اطراف روضه مبارک دیده می شوند. اغلب آنان شاکی از دزدی اموال شان بوسیله کیسه بران ماهر هستند. .این دزدان که تحت رهبری واحد قرار دارند به اندازه‌یی ماهرند که به گفته‌ی مردم"سرمه را از چشم می ربایند". مهارت بالای آنها باعث می شود تا دستگیری یا جلوگیری از آنان مشکل یا تقریبن ناممکن شود. دزدان دوره گرد چریک‌های چهره دستی هستند که با با استفاده از تجمع مردم در روز و گردش آنان از طرف شب، بهترین موقعیت ها را دریافت نموده، شکار خود را در چشم بهم زدن به دست میاورند.

همیشه آنان که جیب هایشان مورد تاخت و تاز واقع می شود کاملن بی‌خبر هستند تا عندالاموقع که برای ضرورت دست به جیب خود می برند یکباره متوجه می شوند که کار از کار گذشته. بناان برای تمام شما عزیزان درین مقطع زمانی با تمام خوشحالی که دارید هشدار می‌دهم که متوجه جیب خود باشید.

طالبان و علما ی بلخ:(نوروز حرام است) چرا؟

 یاد داشت: این مطلب را برای ویژه نامه ی نوروزی که از طرف شورای اجتماع جوانان افغانستان منتشر می گردد،نوشتم و خواستم با نشر نمودن درینجا با خوانندگان وبلاگم نیز شریک بسازم.

جنده مولاعلی(پرچم) در حال اهتزاز در جشن نوروز-مزارشریف

 یک تعداد عناصر وچهره های بنیاد گرا وضد تاریخ وارزش های ملی وبین المللی مردم افغانستان سال هاست که درصدد از بین بردن این ارزش ها تلاش می ورزند. طالبان که بهتر است این افراطی ترین و گمراه ترین گروه دهشت افگن را(جنایت کاران قرن) بنامیم؛ امسال نیز بانشر اعلامیه ی (نوروز) را حرام اعلام نمودند و برگزاری این جشن باستانی راکه در واقع یکی از سرمایه ها و ارزش های بین المللی مردم ماست، از آدرس اسلام ساختگی خودشان ناجایز دانسته اند.اسلام و استفاده از آدرس و لباس اسلام در  راه های دهشت افگنی و بردباری مدت ها یکی از کارنامه های شوم این گروه بوده و سالهاست که با نقاب مسلمانی جان هزاران تن از مسلمانان را در سراسر دنیا به خون وآتش کشیده اند؛ آتش زدن مکاتب،مساجد و تیرباران کردن نمازگزاران در مساجد از جمله کارنامه های بوده اند که این جنایت کاران در افغانستان به نمایش گذاشته اند ؛طی چند سال حکومت استبدادی و سیاه این گروه در افغانستان هر نوع ظلم و دهشت را بالای مردم و کشور ما تحمیل نمودند، بزرگترین و پر افتخارترین بناها و یادبود های تاریخی مارانابود وتخریب کردند ، بت های بامیان که یگانه نشانه وارزش تاریخی وباستانی ماست اوین سلام شان در کشور آتش گشودن به روی این بناهای ارزشمند بود؛ زنان که نیم ازپیکر یک جامعه راتشکیل میدهند آنان را ازهرگونه حقوق شخصی وفردی محروم ساختند ودروازه صدهاباب مکتب دخترانه را آتش زدند و به جای آن مکاتب انفجاروانتحار را فعال نمودند . کارنامه هاوبرنامه های طالبان که ادعای جهاد ودفاع وگسترش اسلام را دارند کاملاً درمغایرت باارزش های اسلامی میباشند. درحقیقت دشمنان سر سخت وبنیادی اسلامرا میتوان همین گروه را خطاب کرد . متاسفانه سال گذشته شورای علمای ولایت بلخ نیز نوروز را حرام اعلام نموده بودند که این گونه حرکت ها ازسوی این (شوراها) یک نوع چراغ سبز به دشمنان اسلام (طالبان ) میباشند .نکته که برهمه گان هویداست اینست که این گونه تصامیم درمورد نابودی ،فرهنگ باتاریخ بیش از پنج هزار ساله کشور ما درمحافل داخلی گرفته نمیشود. همچنان که دستورنابودی بت های بامیان ازکویته  پاکستان صادرشد بدون شک این گونه اعلامیه ها ازچنین آدرس های منتشر میگردد. مردم نجیب افغانستان که به خوبی درک میکنند ومیدانند که کارنامه های این گروه های افراطی ودهشت افگن را ؛هیچ گاه فریب چنین دسیسه های شوم رانخواهند خورد. جشن باستانی نوروز جدا ازاینکه یک ارزش وسرمایِه ی ملی ماست ، پس ازسال ها جنگ وخشونت به مردم رنجدیده ی این سرزمین چند روز محدود را لبخند هدیه میکند.  سرزمین اهورایی بلخ که تاج پرافتخار افغانستان محسوب می شود سال هاست که میزبان این افتخارات است ویکی ازبزرگترین افتخارات این شهر باستانی اینست که فرزندان چون مولاناجلال الدین محمدبلخی، رابعه بلخی، بوعلی سینای بلخی وده ها تن از فیلسوفان وبزرگ مردان دیگررا به دنیا تقدیم نموده واینک امسال یک باردیگرشاهد برگزاری جشن ملی وبین المللی نوروز درین شهرهستیم . شورای اجتماع جوانان افغانستان باافتخار اعلام می دارد که دربرابرهرگونه دسایس وتوطئه ها ی دشمنان اسلام وسرزمین ما می ایستد ونیروی توانمندی که از میان نخبه ترین جوانان کشور این شورا راتشکیل داده اند،این افتخار را دارد دربرابر دیگر هموطنان شان برای خنثا سازی همچون دسایس، فعالانه اشتراک نموده ودر صحنه هاحضور فعال داشته باشند.

 مختار وفایی مسوول کمیته ی فرهنگی و نشراتی شورای اجتماع جوانان افغانستان

جنایت نابخشودنی از یک سرباز امریکایی در غرب افغانستان

امریکا باید نظامی خاطی وقاتل خود را به عنوان جنایتکار جنگی به اعدام محکوم کرده وبه بازمانده های قربانیان قندهار غرامت بدهد.

رویداد تکان دهنده ورقت بار حمله یک نظامی امریکایی برغیرنظامیان افغان درقندهار، ازنظرافکار عمومی وعاطفی غیرقابل جبران است. مقامات گفته اند که نظامی عامل تیراندازی به کودکان، زنان ومردان فردی دارای اختلال روانی بوده است؛ اما این مسأله هیچ چیزی را تغییرنمی دهد. این مشکل خود ارتش امریکاست که نباید درنقاط حساس، از روانی ها وجنایتکاران جنگی درمأموریت افغانستان استفاده کند. این حادثه کمرطالبان وپاکستان را محکم ترمی کند وبرعواطف وحقوق انسانی مردم افغانستان به شدت لطمه می زند. این وقایع زمینه ساز قیام مردمی علیه نیروهای امریکایی شده می تواند. 

مقامات امریکایی برای توقف حملاتی ازین دست باید اقداماتی جدی وبی رحمانه روی دست گیرند. اگردو مشاور امریکایی دروزارت داخله از سوی یک گروه از تروریستی- سیاسی کشته می شود؛ کشتار غیرنظامیان درقندهار ازنظرماهیت با آن تفاوت دارد. امریکا باید برای بازماندگان قربانیان غرامت پرداخته وفرد مظنون را مطابق قوانین جاری امریکا به اعدام محکوم کند. مجازات اعدام درامریکا ازنظرقانون پابرجاست و مجازات عامل تیراندازی مرگبار، فقط یک مجازات می تواند داشته باشد.

این کشتارهای ددمنشانه وخود سر، برتوان نیروهای ضد افغانستان وضد امریکا درکشور می افزاید وروحیۀ آن ها را درامر ترغیب مردم به خیزش های خشونت بارعلیه نیروهای خارجی تقویت می کند. اضافه برآن، حلقات مرتبط با ایران وپاکستان دردولت وحکومت افغانستان که در سطوح بالای امور حضور دارند، تلاش های خود را هرچه بیشتر برای جلوگیری از ایجاد اشتراک منافع  بین افغانستان وامریکا جدی تر خواهند کرد. چنان که اخیراً علی رغم نزدیکی امریکا وکابل درموضوع امضای پیمان استراتیژیک با امریکا، این حلقات توانسته اند که روند نهایی سازی پیمان استراتیژیک را از نظر زمانی کش بدهند وزمان کمایی کنند تا دورۀ کار ریاست جمهوری کرزی به پایان برسد وآنگاه شرایطی فراهم شود که امریکا مجبور شود از تمدید مأموریت تیم حاکم درکابل پس ازسال 2014 نیز حمایت کند. اگرحمایت هم نکند، طبق وعده، قوای خارجی ازکشور بیرون می روند و تیم کابل دوباره پای خود را درقدرت محکم می کند. 

خبرگزاری آمریکایی آسوشیتدپرس اعلام کرده است که 9 کودک و 3 زن در میان کشته شدگان هستند.

کرزی طی بیانیه‌ای درباره این حادثه گفت: این یک اقدام تروریستی است و کشتار عمدی شهروندان بی گناه بوده و نمی‌توان آن را بخشید.

وی گفت که بارها از آمریکا خواسته که کشتار غیرنظامیان متوقف شود.

چندی پیش نیز نظامیان آمریکایی در پایگاه هوایی بگرام قرآن را به آتش کشاندند که این اقدام با اعتراض گسترده مردم افغانستان مواجه شد و مردم این کشور خواستار خروج سریعتر نظامیان آمریکایی از این کشور شدند.

"هزاره ها رافضی و حرامزاده هستند"

علاماتی به چشم می خورد که برخی حلقات درداخل دولت افغانستان اهداف ضد ملی را دنبال می کنند. البته قابل درک است که فعالیت های استخوان شکن با بهره گیری ازابزارهای حکومتی، به طورخودسرانه صورت می گیرد که این حرکت های منفی، شامل تمام دستگاه حکومت نمی شود. اخیراً محمدمحقق رهبرحزب وحدت مردم افغانستان درمزارشریف که در جمع گسترده ی از مردم این شهر صحبت می کرد قضیه یی را فاش کرد وگفت:

«دولت یک دایرة المعارف ساخته به نام آریانا ... که در آن مردم هزاره را سه و نیم درصد نفوس می دانند.»
وی درادامۀ توضیحات خویش از دایرة المعارف تازه نشر شده افزود که در این دایرۀ المعارف ازشیعه ها و هزاره های افغانستان به حیث رافضی یاد شده و گفته شده است که تمام اولادهای آنان طبق نکاح موقت ( صیغه) به دنیا می آیند و حرام زاده اند که این گونه برخوردها برای وحدت ملی کشور زیانبار خواهد بود.
آقای محقق با خونسردی گفت: « ما نه رافضی استیم نه حرامزاده استیم و نه سه ونیم درصد، ما باید همدیگر را قبول کنیم و زبان همدیگر را قبول کنیم، عقاید همدیگر را قبول کنیم.»

آقای محقق که درمشورت های سیاسی درارگ اشتراک می کند؛ باید این موضوع را درسطح عمومی رسانه ها مطرح کند. حلقات استخباراتی دردولت بسیار قوی شده اند ومی دانند که جایگاه کنونی افغانستان ومردم کشور را با زهرپاشی این چنینی می توانند تخریب کنند. در دنیای امروز، هیچ کشوری نیست که از اقوام ومذاهب گونه گون تشکیل نشده باشد؛ اما هیستری ضد اقوام درافغانستان معمولاً از سوی آنانی مطرح می شود که ازنظرسیاسی وانسانی درگودال انحطاط غرق شده اند.

کشوردرآستانۀ امضای پیمان استراتیژیک با جهان قراردارد ودشمنان افغانستان درین مقطع می خواهند با پرتاب جرقه های دشمنی درانبارباروت حساسیت های اجتماعی، برسرنوشت نسل های آیندۀ ما بازی کنند.

زنان شجاع از مریم درانی خبرنگار و فعال سیاسی افغان تا نازنین خسروانی

مریم درانی  فعال رسانه یی و سیاسی از شهر قندهار جایزه ی زن شجاع را از وزارت خارجه امریکا دریافت کرد،  درانی افتخار بزرگی برای نسل نوین افغانستان است؛ نازنین خسروانی مایۀ مباهات انقلاب دموکراتیک وآمیخته با رنجهای بیکران روشنفکران   ایرانی برای ظهوریک ایران جدید است. 

در آستانه روز جهانی زن، نازنین خسروانی، روزنامه‌نگار به دلیل خودداری از امضای عفونامه زندانی شد. همزمان، خبرهای متفاوتی از بدرفتاری و توهین به زندانیان سیاسی حوادث پس از انتخابات سال ۸۸ منتشر شده است.

کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران، ۱۸ حوت نوشت نازنین خسروانی روزنامه‌نگار و از همکاران مطبوعات اصلاح‌طلب که با سپردن وثیقه آزاد شده بود به علت خودداری از امضای عفونامه به زندان منتقل شده است. اعظم افشاریان مادر نازنین در گفتگو با پایگاه خبررسانی کمپین جزییات احضار و حبس دخترش را تشریح کرده است.

«یا درخواست عفو یا زندان»

نازنین خسروانی عقرب سال ۱۳۸۹ بازداشت و شش ماه بعد محاکمه شد. او فروردین ماه سال جاری به اتهام "اجتماع و تبانی جهت اقدام علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام" به شش سال زندان محکوم شده است. این حکم که در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی به ریاست قاضی عباس پیرعباسی صادر شد در دادگاه تجدیدنظر نیز تایید شده است.

معضل زمین‌های شهرک سجادیه قربانی گرفت اما حل نشد

بدنبال گزارش های تحقیقی ام اینبار روی معضله یک شهرک رهایشی که سال هاست در گرو مافیای زمین و زورمندان است، پس از یک ماه و چند روز تلاش و کوشش که منابع حاضر به مصاحبه نمی شدند ،بلاخره توانستم  یک گزارش بنویسم،  این گزارشم در روزنامه هشت صبح منتشر شد، رونوشت اینجا برای شما خوبان گذاشتم...

سلسله گزارش‌های تحقیقی روزنامه 8صبح، ولایت: بلخ،

گزارشگر: مختار وفایی

کشمکش برسر بیش از ده‌هزار جریب زمین شهرک سجادیه از سال‌ها به این‌سو، میان افرادی که خود را مالک شهرک می‌گویند و ساکنان فعلی این شهرک کشمکش جریان دارد، اما مساله مالکیت این شهرک، باوجود بررسی از سوی چند هیات دولتی، تاهنوز حل‌ناشده باقی ‌مانده است.

این کشمکش‌ها بار‌ها باعث درگیری‌های خشونت‌بار میان مردم این شهرک شده است، اما تاهنوز مساله تثبیت مالک اصلی این شهرک ناپیداست.

فردی به‌نام جنرال غلام‌رسول، با ارایه اسناد، خود را مالک این شهرک می‌نامد و از باشندگان شهرک می‌خواهد که باید قباله او را داشته باشند، اما ساکنان کنونی شهرک با ارایه اسناد، ادعا می‌کنند که آن‌ها در سال‌های 1370 تا 1375 این نمره‌های رهایشی را از شهرداری مزارشریف خریداری کرده‌اند.

مالک شهرک کیست؟

شهرک سجادیه در شرق شهر مزارشریف موقعیت دارد که بیش از ده‌هزار‌ خانواده از سال‌های 1370 بدین‌سو در آن جاگزین شده‌اند.

مالک اصلی این شهرک شخصی به‌نام ابراهیم‌خان بوده است که در سال 1357 به خارج از کشور مهاجر شد و جهت رسیدگی به امور زمین‌داری‌اش که موازی 1466 جریب زمین بود، سید حسین‌شاه مسرور، فرمانده صفحات شمال حزب حرکت اسلامی را تعیین کرد.

به‌گفته‌ی وارثان سید حسین‌شاه مسرور، ابراهیم‌خان که به پاکستان رفته بود، از آن‌جا به سید حسین‌شاه مسرور نامه ارسال کرد تا تمام حاصلات زمین‌های وی را مصرف نظامی حزب حرکت اسلامی کند و برای چندین سال سید حسین‌شاه مسرور، حاصل این زمین‌ها را مصرف نظامیان این حزب کرد.

براساس گفته‌های وارثان سید حسین‌شاه مسرور و گزارش هیات اعزامی ریاست‌جمهوری در بلخ، بعدا ابراهیم‌خان در سال 1372 به کشور باز می‌گردد و سید حسین‌شاه مسرور، بعد از تفاهم با ابراهیم‌خان، بر‌اساس حکم عبدالرشید دوستم، رییس شورای نظامی صفحات شمال در آن وقت، پلان شهرک را توسط ریاست شهرسازی ترتیب می‌دهد و شهرداری شهر مزارشریف، نقشه را در ساحه تطبیق می‌کند و بیش از ده‌هزار نمره رهایشی این شهرک به‌فروش می‌رسد.

بعد از وفات ابراهیم‌خان، وارثان وی در سال 1382 به شهر مزارشریف ادعای وراثت و مالکیت می‌کنند، تفاهم‌نامه سال 1372 را انکار می‌کنند و خواهان استرداد زمین‌های فروخته‌شده‌ای می‌شوند که مردم برای خودشان سرپناه ساخته‌اند.

پس از چندین سال کشمکش در محاکم ملکیت‌ها، ثابت می‌گردد که وارثان سید حسین‌شاه مسرور از نشان دادن تفاهم‌نامه سال 1372 که میان ابراهیم‌خان و سیدحسین شاه مسرور امضا شده بود، انکار می‌کنند.

سپس ساکنان این شهرک به تفاهم و مصالحه با وارثان ابراهیم‌خان می‌پردازند و جنرال غلام‌رسول به نمایندگی از مردم و سید حسین‌شاه مسرور، به گفتگو و توافق با وارثان مالک این شهرک می‌پردازد و به توافق می‌رسد که مردم باید از بابت هر متر یک دالر به وارثان ابراهیم‌خان پول بپردازند؛ اما دوباره این توافق بر سر زمین‌های سفید (فروخته نشده) به‌هم می‌خورد.

باری دیگر شخصی به‌نام رستم‌خان به نمایندگی از مردم با وارثان ابراهیم‌خان متر یک دالر به توافق می‌رسد که در این زمان جنرال غلام‌رسول، نماینده‌ی قبلی مردم، با توافق چندین تن از بزرگان شهرک، این توافق را با پخش اعلامیه‌ای بهم می‌زند.

در ماده‌ی چهارم این اعلامیه چنین آمده است: «زمین مذکور توسط ریاست شهرداری وقت، در مقابل پرداخت قیمت معین برای مردم توزیع گردیده و عموم مردم رسید بانکی، فورمه شهرداری و امضای مامورین دولت را به‌دست دارند، اگر مشکل حقوقی وجود دارد، مسوولیت رفع آن را ریاست شهرداری عهده‌دار می‌باشد، مردم یک‌بار زمین را رسما از شهرداری خریده‌اند.»

در این توافق‌نامه امضا و مهر بیش از ده کلانتر، ملاامام مسجد، به‌شمول مهر ریاست ناحیه دهم شهرداری مزار و امضای جنرال غلام‌رسول دیده می‌شود.

به‌گفته‌ی یک‌تن از باشندگان این شهرک، در همین جریان رستم‌خان به‌طور مرموزی به قتل می‌رسد که گفته می‌شود وارثان رستم‌خان در اولین اظهارات‌شان جنرال غلام‌رسول را مسوول این قتل معرفی کرده‌اند.

اما جنرال غلام‌رسول این ادعاها را رد می‌کند و می‌گوید مافیای زمین در بلخ از سال‌ها بدین‌سو به‌دنبال تصرف این زمین‌ها می‌باشد ـ از جمله احمدشاه رمضان نماینده‌ی مردم بلخ در مجلس نمایندگان و هم‌دستان وی.

جنرال غلام‌رسول، پس از کشته شدن رستم‌خان، این شهرک را در آغاز سال 1390 از نزد وارثان ابراهیم‌خان خریداری می‌کند و از مردم می‌خواهد که این زمین‌ها را باید دوباره بخرند.

در مورد این‌که چرا جنرال غلام‌رسول در سال 1385 در این اعلامیه چنین اظهار نظر کرده و اکنون خودش برخلاف آن گفته‌هایش به خریداری شهرک پرداخته است، وی می‌گوید: «من در آن وقت طرف اصلی قضیه بودم و خواستم برای برد مساله این حرف‌ها را بزنم.»

وی اظهار می‌دارد که در آن زمان می‌دانست که این حرف‌ها بر حق نیست و فقط براساس مصلحت‌ها، این اعلامیه را نشر کرده است.

در مظاهره‌ای که ماه میزان سال جاری از سوی مردم این شهرک راه‌اندازی شده بود، محمدظاهر وحدت، معاون والی بلخ، شریک اصلی جنرال غلام‌رسول در خرید این شهرک گفته می‌شد، اما آقای وحدت این ادعای مردم را رد می‌کند.

ولی احمدشاه رمضان، وکیل مردم بلخ در مجلس نمایندگان نیز محمدظاهر وحدت را شریک اساسی این شهرک می‌داند و می‌گوید: «آقای وحدت به شکل بی‌رحمانه‌ای زمین‌ و جایدادهای مردم را خرید و فروش کرده و به یک مافیای زمین تبدیل شده است.»

هم‌چنین یک‌تن از وکلای شورای ولایتی بلخ که خواست نامش برده نشود، گفت: «محمدظاهر وحدت شریک اصلی در خرید این شهرک است و حتا من معلومات دارم که پول خرید این شهرک را آقای وحدت پرداخته است.»

اما آقای وحدت همه گفته‌ها را رد کرده اظهار می‌دارد که در این شهرک هیچ سهمی ندارد.

وحدت می‌افزاید که دست‌های پیدا و پنهانی هستند که دنبال توطیه و بدنامی ولایت بلخ می‌باشند.

جنرال غلام‌رسول نیز می‌گوید: «آقای وحدت در این شهرک هیچ سهمی ندارد.»

جنرال غلام‌رسول که خود را مالک فعلی این شهرک می‌داند، از وزارت شهرسازی اسنادی را در دست دارد که نشان می‌دهد خریداری این شهرک مراحل قانونی‌اش را طی کرده است.

ادعای ساکنان شهرک

ساکنان شهرک سجادیه، دولت را به معامله‌گری متهم می‌کنند و می‌گویند اسنادی که آن‌ها در دست دارند، از قبل مراجع قانونی را طی کرده است، اما حکومت در برابر مافیای زمین سکوت اختیار می‌کند و اسناد آن‌ها را نادیده می‌گیرد.

ساکنان شهرک سجادیه، اسنادی در دست دارند که مهر و امضای شهرداری و ده ناحیه‌ی شهر مزارشریف را از سال‌های 1370، 1371 و 1375 دارد و هم‌چنین نسخه‌های تحویل پول بانک در اسنادشان موجود است.

اسناد محمدابراهیم، از ساکنان کنونی این شهرک نشان می‌دهد که وی به‌تاریخ 19/3/1370 یک نمره زمین را به قیمت 385 هزار، 500 افغانی در شهرک سجادیه خریداری کرده است و در اسناد وی، مهر و امضای شهرداری مزارشریف به تایید ده ناحیه‌ی این شهر دیده می‌شود.

هر یک از ساکنان شهرک سجادیه، مانند محمد ابراهیم، اسنادی در دست دارند که مالک بودن‌شان را شهرداری مزارشریف تایید کرده است.

انجنیر سرور‌خان، مدیر توزیع شهرداری مزارشریف می‌گوید: «این شهرک در زمان حاکمیت مجاهدین از سوی سید حسین‌شاه مسرور، فرمانده نظامی زون شمال حزب حرکت اسلامی و شهردار و حکام آن وقت توزیع گردیده بود.»

پرسش این‌جاست که اگر اجراات دستگاه آن‌ وقت قانونی بوده است، پس چرا این شهرک دوباره از مرجع قانونی خرید و فروش شده و شهرداری از این کار جلو‌گیری نکرده است؟

هم‌چنین اگر اجراات آن ‌وقت قانونی نبوده است، پس پول‌های هزاران‌ خانواده ساکن این شهرک را که در آن‌ وقت به اعتبار شهرداری این زمین‌ها، خریده‌اند را کی می‌پردازد؟

شهرداری شهر مزارشریف در برابر این پرسش‌ها، با وجود مراجعه مکرر، چیزی نمی‌گوید، اما کشمکش میان ساکنان شهرک سجادیه و افراد جنرال رسول که مسلح نیز هستند، ادامه دارد.

ساکنان شهرک سجادیه می‌گویند که افراد مسلح مربوط به جنرال غلام‌رسول مانع ساخت‌و‌ساز ‌خانه‌های مردم ‌می‌شوند و از مردم تقاضا می‌کنند که باید این زمین‌ها را دوباره از نزد جنرال غلام‌رسول بخرند.

مقام ولایت بلخ، جواز 11 میل اسلحه را برای محافظت این شهرک به جنرال غلام‌رسول داده است که 9تن در دفتر این شهرک به‌حیث محافظ مقرر شده‌اند.

یک‌تن از باشندگان محل که نخواست نامش برده شود، می‌گوید: «جنرال غلام‌رسول نزدیک به ده‌ نفر را دو روز قبل از مظاهره ماه میزان سال جاری در پوسته‌اش (دفتر شهرک) زندانی کرده بود که باید حتما دوباره از نزد وی قباله بگیرند.»

اما جنرال غلام‌رسول گفته‌های این مردم را رد می‌کند و می‌گوید: «من این شهرک را که غیرقانونی بود، قانونی ساخته‌ام و روی این شهرک سرمایه‌گذاری کرده‌ام، حالا حق دارم که این زمین‌ها را به‌صورت قانونی به مردم بفروشم.»

قاتل کیست؟

مظاهره‌ی خشونت‌آمیز مردم شهرک سجادیه در ماه میزان سال جاری دو کشته و 7زخمی برجای گذاشت، ولی رد پای قاتلان تاهنوز نامعلوم است.

یک‌روز پس از این مظاهره، احمدشاه رمضان، عضو مجلس نمایندگان، در یک جلسه‌ی علنی مجلس با سی‌دی دست‌داشته ادعا کرد که سی‌دی او نشان می‌دهد که جنرال غلام‌رسول، بالای تظاهرکنندگان فیر می‌کند و چندین تن به وسیله شلیک وی کشته و زخمی می‌شوند.

اما جنرال غلام‌رسول این ادعا را رد می‌کند و می‌گوید که ادعاها، به‌خاطر خصومتی که با او دارند، گفته شده است.

این مظاهره را جنرال غلام‌رسول در عرایضی که به ارگان‌های کشفی و امنیتی نوشته است، شورش خوانده و آن‌ها تروریستانی گفته‌اند که قصد ترور و به یغما بردن سرمایه‌ی وی را داشته‌اند.

جنرال غلام‌رسول مشخصا به احمدشاه رمضان اشاره کرده، ادعا می‌کند که افراد مشخصی در ولایت بلخ به دنبال زمین‌ها و جایدادهای شخصی مردم هستند.

او می‌گوید: «آقای رمضان بار‌ها برنامه‌ی ترور مرا داشته، اما موفق به این کار نشده و بالاخره شورش را راه‌اندازی کرد تا سرمایه‌ام را به یغما ببرد.»

اما پس از این مظاهره جنرال غلام‌رسول و شخص دیگری به‌نام نسیم، برادرزاده معاون والی بلخ، به‌شمول 9تن از افراد مسلح این شهرک، بازداشت شده بودند که به‌گفته‌ی شاهدان، جنرال غلام‌رسول و نسیم، در مسیر راه آزاد شدند و 9تن دیگر به بازداشتگاه انتقال داده شده بودند، اما پس از یک‌ماه از زندان رها شدند.

محمدرفیع شفق، سارنوال تحقیق جرایم و قتل و جرح سارنوالی بلخ، می‌گوید: «ضمن این‌که این عمل مردم یک هجوم غیرقانونی و یورش بود، افراد اوباش و استفاده‌جو بالای مردم فیر کرده بودند که پولیس این افراد، شناسایی کرده و تحت تعقیب می‌باشند». این سارنوال اظهار می‌دارد که نام‌های افراد متهم را به قوماندانی امنیه به‌خاطر گرفتاری‌شان فرستاده است.

در مکتوبی که با شماره 4188بر 1287عنوانی مدیریت ضدتروریزم قومندانی امنیه بلخ از جانب سارنوالی تحقیق جرایم بلخ فرستاده شده، آمده است: «به تعقیب مکتوب صادره 4166 4/8/ 1390 می‌نگاریم.

به مدیریت ضدترورریزم قوماندانی امنیه بلخ طی صادره (2359) 1/8/130 خویش اوراق قضیه قتل هر یک نظرعلی ولد صفدرعلی و علی‌جمعه ولد امیرمحمد و مجروحیت هفت نفر در اثر تظاهرات خشونت‌آمیز تاریخ 29/7/1390 در کارته سجادیه. در حصه‌ی دست‌گیری هر یک: احمد بوذر، ناظرحسین، محمدعلی زوار، امان مشهور به اردو که بالای پولیس فیر کرده و هر یک طلوع، حاجی احسان، پذیر، صادق، حاجی جعفری، حاجی رسول، آقای رضوانی، آقای صادقی و آقای انصاری که مردم را تحریک کرده و تظاهرات را به خشونت کشانیده و مردم را علیه رییس پروژه تحریک کرده‌اند، این اداره را یاری کنید.»

اما پولیس بلخ از فرستادن نام‌های این افراد اظهار بی‌خبری می‌کند.

شیرجان درانی، سخنگوی پولیس بلخ، می‌گوید: «ما تاهنوز کدام مکتوبی را از سارنوالی به‌خاطر دست‌گیری هیچ فردی در رابطه به قضیه‌ی شهرک سجادیه دریافت نکرده‌ایم.»

آقای رفیع، دست داشتن افراد جنرال غلام‌رسول را در قتل و زخمی ساختن مردم رد کرده می‌گوید: «معاینات بالیستیکی (معاینه سلاح) از یازده میل اسلحه‌ای که در نزد افراد جنرال غلام‌رسول بوده است، نشان داد که هیچ فیری از این سلاح‌ها صورت نگرفته است.»

آقای رفیع می‌گوید هیات‌هایی که از مرکز برای بررسی این رویداد آمده بودند، ضمن این‌که جنرال غلام‌رسول را ذی‌حق دانستند، به ارگان‌های کشفی و امنیتی دستور دادند تا از سرمایه و جان غلام‌رسول محافظت کنند.

هیات اعزامی لوی‌سارنوالی از مرکز در اخیر گزارش کاری‌ خود در مکتوبی به‌تاریخ 30/9/ 1390 می‌نویسد: «9‌نفری که در قضیه تحت توقیف قرار دارند، چون دلایل الزام در تحقیقات و اوراق جمع‌آوری‌شده علیه آنان موجود نبود، بعد از اخذ هدایت تلیفونی از مقام لوی‌سارنوالی کشور از توقیف رها گردیدند و هم‌چنان 11میل اسلحه که از نزد این 9نفر به‌دست آمده بود، جهت معاینات بالیستیکی به وزارت داخله فرستاده شده که بعد از معاینه معلوم گردید که از هیچ‌یک از این سلاح‌ها فیر نشده بود و پوچک‌های فیرشده با این سلاح‌ها مطابقت نداشته است.»

اما هیات دیگری که از طرف ریاست‌جمهوری به ترکیب نمایندگان وزارت‌های امور شهرسازی، امور داخله، ریاست عمومی امنیت ملی، اداره مستقل ارگان‌های محل و ریاست عمومی اداره امور، تحت ریاست ضامن علی احمدی، وزیر مشاور ریاست جمهوری به‌تاریخ 2/8/1390 طبق مکتوب 5336 مقام ریاست‌جمهوری برای بررسی چگونگی این رویداد به بلخ اعزام شده بود، جنرال غلام‌رسول و سربازان پولیس را متهم دانسته‌اند.

در گزارش این هیات، در مورد کشته و زخمی‌های این رویداد آمده است: «اسنادی که به‌ دسترس هیات قرار گرفته است، نمایانگر این ا‌ست که در این هنگام، فیرها از طرف افراد جنرال غلام‌رسول و سربازان پولیس صورت گرفته که در نتیجه دو نفر کشته و هفت تن دیگر به‌شمول دو نفر از منسوبان پولیس مجروح می‌شوند.»

این هیات در جایی از گزارش خود می‌نویسد که اعمال فشار از سوی جنرال غلام‌رسول بالای مردم، فروش تکراری نمرات رهایشی از سوی شهرداری و جنرال غلام‌رسول و تظاهرات بدون اطلاع به نیروهای امنیتی از جمله عوامل بروز این حادثه است.

با این‌حال، پولیس نیز در تحقیقات هیات لوی‌سارنوالی گفته است که از سوی آن‌ها هیچ‌گونه فیری بالای مردم صورت نگرفته است.

اما شاهدان می‌گویند که شخص جنرال غلام‌رسول با تفنگچه‌اش بالای مردم از بام دفترش شلیک می‌کرد.

حاجی بادار، یک‌تن از شاهدان، می‌گوید: «من به‌چشم سرم دیدم که جنرال غلام‌رسول از بام دفترش با تفنگچه بالای مردم فیر می‌کرد و یک پیرمرد توسط شلیک‌های او کشته شد.»

ویدیوی چهار دقیقه‌ا‌ی که از جریان این مظاهره به دسترس روزنامه قرار گرفته نشان می‌دهد که در حین مظاهره از بالای بام دفتر جنرال غلام‌رسول به‌سوی مردم شلیک می‌شود، اما به‌صورت واضح دیده نمی‌شود که این شلیک‌ها از سوی جنرال غلام‌رسول، افرادش و یاهم از سوی پولیس صورت می‌گیرد.

جنرال غلام‌رسول می‌پذیرد که در لحظات مظاهره چندین‌بار برای نجات جانش بالای بام رفته است، اما می‌گوید: «من تفنگچه دارم، اما در آن روز تفنگچه با من نبود و من هیچ‌گونه فیری نکرده‌ام.»

جالب این‌جاست که در میان 11میل اسلحه‌ای که پولیس از نزد افراد جنرال غلام‌رسول گرفته و به معاینه بالیستیکی فرستاده است، تفنگچه وجود ندارد و تفنگچه آقای غلام‌رسول به معاینه فرستاده نشده است.

باوجودی‌که نزدیک به چهار ماه از بروز این واقعه می‌گذرد و سه هیات تاهنوز به منظور بررسی این رویداد به بلخ رفته است، هنوز عاملان اصلی این حادثه روشن نگردیده و این مساله هم‌چنان پوشیده مانده است.

ساکنان این شهرک هشدار می‌دهند که اگر حکومت صدای‌شان را نشنود و اسناد دست‌داشته‌شان را در نظر نگیرد، آن‌ها هیچ‌گونه معامله را با هیچ‌کسی نمی‌پذیرند و دوباره از راهی که لازم باشد، برای رسیدن به حق خود تلاش خواهند کرد.